Ο Μιχαλάκης και οι Φαβέλες

Ποτέ δεν έκοβα φλέβα για τον Μιχαλάκη. Τον έβλεπα από πιτσιρίκα βέβαια, σε βιντεάκια στην tv.  Τον άκουγα από κασέτες, αντιγραμμένες από ότι κασετοφωνάκι έπεφτε στα χέρια μας, από την συμμαθήτριά μας την Μαίρη στο δημοτικό, που είχε κόλλημα μαζί του και της παίρναν οι γονείς της τα αυθεντικά. Τα παίζαμε και στα πάρτι των γενεθλίων μας, κοιτώντας κανένα αγοράκι από την τάξη μας, επίτιμο καλεσμένο με το ιδανικό πρόσχημα, μήπως και τα χορέψει μαζί μας. Έτσι χτυπούσε η καρδιά μας πιο γρήγορα και είχαμε κάτι να κουτσομπολεύουμε τις προσεχείς μέρες στο σχολείο. Καλά την Μαιρούλα την είχα πολύ ζηλέψει βέβαια για δύο πράγματα, για την συλλογή νομισμάτων που είχε η μάνα της στο σαλόνι – που εγώ μόλις είχα αρχίσει και είχα μόνο κάνα δύο δίδραχμα που είχε σώσει κατά τύχη η γιαγιά μου – και για κάτι γαντάκια που είχε,  του λεγάμενου παρόμοια. Αστραφτερά πολύ. Τότε τι ξέραμε από διασημότητες και stardust. Ότι γυάλιζε όμως τραβούσε το μάτι.

Μετά μεγαλώσαμε, πήγαμε στο γυμνάσιο, εδώ ο ένας κι άλλος εκεί. Τον έβλεπα που και που στο Mtv. Άλλες μουσικές μπήκαν στα αυτιά μας, άλλοι φίλοι στις παρέες, άλλες μόδες μας έσερναν άλλους δεξιά, άλλους αριστερά, άλλα έκαναν την καρδιά μας να σκιρτάει. Ποτέ δεν ήμουν αυτό που λένε φαν, σε κανέναν και τίποτε, πόσο μάλλον στο Μιχαλάκη που στη generation X της τότε Ελλάδας ήταν και ελαφρώς ντεμοντέ κι ας έσκιζε στα top 10 ανά τον κόσμο. Χλιαρή νεότητα μας κατηγορούσαν, γελώ και τους χλεβάζω σήμερα, τους τότε κατηγορητές μας, τα είδαμε και τα κιτάπια της δικιάς τους γενιάς, τόσα που πήγε να μας φορτώσει η νοσταλγία και η ανεπάρκειά τους.

Θυμόμουν κάτι στο βάθος λοιπόν, πάντα εκεί αλλά θαμπό και ποτέ μέρος της καρδιάς μου. Ώσπου ένα απόγευμα…

…μήνες πριν,  αστειευόμενη, ειρωνική και πικρόχολη, ως κατέληξα, με άκουσα να λέω σε πρόσκαιρη κουβέντα στον Andre, “ακόμη δεν τα τίναξε αυτός;”, για να ακούσω την άλλη μέρα στην γραμμή του τηλεφώνου “και δεν μου έλεγες τους αριθμούς του λόττο καλύτερα;”

Όχι ότι με έπιασε και καμία συγκίνηση. Αλλά πάνω στην συζήτηση φτάσαμε να μιλάμε για τις φαβέλες στην Βραζιλία και το καταπληκτικό videaki που γυρίστηκε εκεί σε συνεργασία του Μιχαλάκη με τους Olodum. Και αυτό που δικαιολογεί την λέξη “καταπληκτικό” είναι το πως κατάφερε να πραγματωθεί η απόπειρα αυτή μεσα στις ίδιες τις φαβέλες  – περιβάλλον γκετοποιημένο και άκρως επικίνδυνο όπου οι outsiders κάθε άλλο παρά καλοδεχούμενοι είναι – εμπλέκοντας μεγάλο αριθμό κατοίκων που οργανώθηκαν σε ομάδες και πρόβαραν για μήνες με τα τύμπανά τους τον ρυθμό που συνοδεύει την πόσο αληθινή για αυτούς φράση “They don’t really care about us”, προκειμένου να συμμετάσχουν.

Πρόσφατα έπεσε στην αντίληψή μου κι ένα βίντεο. Αυτό που προϊδεάζει για τα έργα που θα γίνουν στο Ρίο εν όψει των προκείμενων Ολυμπιακών αγώνων. Με έκπληξη διαπίστωσα πως οι λόφοι όπου εδράζουν οι παραγκουπόλεις απουσιάζουν εντελώς και στην γεωγραφική τους θέση εμφανίζονται πράσινες εκτάσεις!!! Έτσι απλά, τους έσβησαν από τον χάρτη…

Δεν βαριέσαι Μιχαλάκη,όπως λες και στο τραγουδάκι σου, καρφάκι δεν τους καίγεται. Τα περί πόρτας και κουφού, γνωστά.

Αλήθεια η Μαιρούλα τι να απέγινε;