Σαν να πέρασαν τα χρόνια. 1995 ήταν η χρονιά, εγώ τότε με το ζόρι να έχω φτάσει στην ηλικία των δώδεκα και στις κλασικές εξόδους για κινηματογράφο παρέα με τους γονείς μου είχα παρακολουθήσει στο πρώτο Toy Story την ιστορία του Woody του αγαπημένου παιχνιδιού του μικρού Andy που ήρθε σε δύσκολη και συνάμα άβολη θέση με τον ερχομό ενός νέου παιχνιδιού του διαστημικού Buzz. Κόντρες, διαφωνίες και ανταγωνισμός είχαν συμπληρώσει την πανέμορφη ιδέα να πάρουν πρωταγωνιστικό ρόλο τα παιχνίδια και να τα παρακολουθήσουμε πως θα σκέφτονταν και πως θα ενεργούσαν αν είχαν βέβαια αυτή τη δυνατότητα. Το 1999 βγήκε η συνέχεια της πετυχημένης ταινίας και έντεκα χρόνια αργότερα η τριλογία συμπληρώθηκε. Το Toy Story 3 εξακολουθεί να παίζεται για ακόμα μια βδομάδα στους κινηματογράφους, έχει φτάσει στην έκτη θέση της λίστας με τις καλύτερες ταινίες του imdb και έχει συγκλονίσει κοινό και κριτικούς. Καθόλου άδικα θα συμπληρώσω.
Ο Andy έχει μπει στη διαδικασία της μετακόμισης για να ξεκινήσει μια νέα ζωή στο κολέγιο και πρέπει να αποφασίσει ποια από τα υπάρχοντα του θα τον συντροφεύσουν στο νέο δρόμο που ανοίγεται μπροστά του και ποια θα αφήσει πίσω. Τα αγαπημένα του παιχνίδια προβληματίζονται μη γνωρίζοντας αν έχουν θέση στη καινούρια του ζωή και ανησυχούν μήπως βρεθούν στον πάτο κάποιας χωματερής. Από μια παρεξήγηση τελικά θα βρεθούν σε παιδικό σταθμό όπου όλα δείχνουν πως η ζωή τους θα είναι ονειρική αλλά πολύ σύντομα συναντάνε τους κακούς της υπόθεσης και προσπαθούν να διαφύγουν από τα προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν.
Στις ταινίες κινουμένων σχεδίων υπάρχει πάντα η διαφορά στην οπτική γωνία ανάλογα με την ηλικία του θεατή. Μικροί μεγάλοι λοιπόν και όσο και αν δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ τις συγκεκριμένες λέξεις μου είναι δύσκολο να τις αποφύγω. Οι μικροί εστιάζουν στα όμορφα χρώματα, στην ανάλαφρη προσέγγιση, στα πετυχημένα αστεία ενώ αντίθετα οι μεγάλοι ορισμένες φορές προσπαθούν να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι προσπαθώντας πολλές φορές να διακρίνουν κρυφά μηνύματα, αναφορές στην πολιτική ζωή και λοιπά τέτοια χαριτωμένα. Το Toy Story 3 στέκεται με αξιοπρέπεια και στις δύο κατηγορίες ανθρώπων ξεκινώντας και τελειώνοντας δείχνοτας σαφή προτίμηση στη δεύτερη κατηγορία την οποία αγνοεί επιδεικτικά στη μεγαλύτερη διάρκεια της ταινίας.
Προσφέρεται για να περάσει μηνύματα γιατί καταπιάνεται με το ευαίσθητο θέμα της μετάβασης από την παιδική αθωότητα στην απότομη ενηλικίωση. Ο ανέμελος χαρακτήρας δίνει τη θέση του σε έναν άλλο που θέλει να γίνει αμέσως ώριμος άντρας αλλά καμιά φορά αυτή παραχώρηση δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Ακροβατώντας στο μεταίχμιο των δύο αυτών περιόδων της ζωής ο άνθρωπος δυσκολεύεται να πάρει απόφασεις σκεπτόμενος την κριτική της ευρύτερης κοινωνίας που πιθανότατα θα τον κατηγορήσει για παλιμπαιδισμό αλλά δεν μπορεί να βγάλει και από το μυαλό του το παιδί που κρύβει μέσα του. Χαρακτηριστικό δείγμα της παιδικής ηλικίας δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα παιχνιδιά και η νοσταλγία και οι αναμνήσεις που προκαλούν είναι πολύ έντονες και δυνατές, μοιάζουν ακλόνητες, στοιβαρές και δεν μπορούν να νικηθούν εύκολα. Όλοι λίγο πολύ έχουμε νιώσει παρόμοια και δεν διστάζω να πω πως ακόμα κρατάω τα παιχνίδια που είχα μικρός γιατί δεν θέλω να ξεχάσω και πιστεύω πως και οι περισσότεροι από έσας κάνουν το ίδιο.
Το μεσαίο σκέλος της ταινίας είναι πιο ανάλαφρο, αλλά υπερβολικά διασκεδαστικό κυρίως εξαιτίας της ύπαρξης του πιο αποτυχημένου παιχνιδιού (κατά τη γνώμη μου πάντα) του Κεν, του αγοριού της Μπάρμπυ. Ομολογώ πως με ξένισε η απότομη εναλλαγή σε ποιο ρηχές έννοιες όμως ξέχασα πως η ταινία απευθύνεται περισσότερο σε παιδιά που δεν αναγνωρίζουν όλα τα πιθανά μηνύματα και τις βαθυστόχαστες αναλύσεις. Ξεχωρίζουν ο κακός Lotso που αρχικά δεν σου γεμίζει το μάτι κυρίως για τον εγωισμό του, ο Mr Potato Head για το εξαιρετικό του χιούμορ και το γαϊδουράκι που δυστυχώς μου διαφεύγει το όνομα του για το ρομαντισμό του. Ο χρόνος κυλάει γρήγορα και σε αυτό το στάδιο, η δημιουργία κοιλιάς αποφεύγεται εύκολα και οδηγούμαστε στο τέλος που ανεβάζει κατακόρυφα τις μετοχές της ταινίας ασχολούμενο καθαρά με τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα.
Χωρίς να είναι φλύαρο, χωρίς να είναι υπεραπλουστευμένο διατηρεί σωστές ισορροπίες και ξεχωρίζει από πολλές του είδους που πέφτουν στην παγίδα να υπερβάλλουν σε έναν από τους δύο τομείς. Παρακολουθείται με μεγάλη ευχαρίστηση από ανθρώπους κάθε ηλικίας, ανεξαρτήτως φύλου, μόρφωσης και αυτή είναι η μαγεία της. Καταφέρνει να ενώσει ανθρώπους που είναι αντιδιαμετρικά αντίθετοι και να τους κάνει να συμφωνήσουν ότι πρόκειται για από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
2 Comments
DaNaH
Πολύ ωραίο άρθρο! Ανυπομονώ να δω και εγώ την ταινία! Σε κανονική έκδοση την είδες ή σε 3D;
argram
σε κανονική. Από ότι έχω ακούσει η 3D δεν έχει και τεράστιες διαφορές.