Ο χιλιανός συγγραφέας διηγείται το έσχατο ταξίδι του «Εξπρές», του θρυλικού τρένου που ταξίδευε την στέπα, πέρα από τον 42ο παράλληλο.
Το γνωρίζαμε πως η Τροχιαία (Trochita) αναχωρούσε από το El Maitén κάθε Τρίτη με παταγωνική ακρίβεια, κάπου ανάμεσα στις 8 το πρωί έως το μεσημέρι, κι αφού έφτανε στο Esquel, επέστρεφε την Πέμπτη, κινούμενη με απαράλλακτη συνέπεια για να επαναδιατρέξει αντίστροφα τα 350 χιλιόμετρα, στα οποία είχαν μειωθεί τα αρχικά 1700 του Παταγονία Εξπρές, έπειτα από τις ιδιωτικοποιήσεις και το πέρας των σιδηροδρόμων της Αργεντινής.
Εκείνο το πρωί ο σταθμός φάνταζε αλλόκοτα ερημικός. Απ’ όσο γνωρίζαμε, το παλιό τρένο συνέχιζε να αποτελεί το μοναδικό μέσο μεταφοράς για τους κατοίκους του El Maitén που έπρεπε να πάνε στο Esquel για να αγοράσουν είδη πρώτης ανάγκης, να επισκεφτούν τον γιατρό ή να τα βάλουν με την γραφειοκρατεία. Το εκδοτήριο των εισιτηρίων ήταν κλειστό κι έτσι αρχίσαμε να περιφερόμαστε στον σταθμό χωρίς να συναντάμε κανέναν, ώσπου φτάνοντας απέναντι από το μηχανουργείο ακούσαμε να έρχεται μουσική από κάποιο ραδιόφωνο και φωνές. Ήταν μια τεράστια αποθήκη κι εκεί, ανάμεσα σε τόνους από σκουριασμένο μέταλλο, μια ατμομηχανή που φανέρωνε τμήματα των ατσαλένιων σπλάχνων της και τρία βαγόνια ξύλινα, διακρίναμε μια ομάδα ανθρώπων ντυμένων με την κλασσική μπλε στολή των μηχανικών.
«Τι χαμπάρια παιδιά;» μας καλωσόρισε ένας από αυτούς βλέποντάς μας. Ανταποδώσαμε τον χαιρετισμό και σύντομα μας κάλεσαν να πιούμε μαζί τους μάτε και να φάμε ψωμί και τυρί.
«Μπορούμε να μάθουμε τι σας φέρνει σε αυτά εδώ τα μέρη;», ρώτησε ένας άλλος.
«Το τρένο. Μας είπαν πως θα αναχωρούσε σήμερα για το Esquel.» Το πρόγραμμα εργασίας μας για εκείνη την ημέρα ήταν σχετικά απλό: ο συνεργάτης μου θα έκανε το ταξίδι με το τρένο, βγάζοντας φωτογραφίες του εσωτερικού του ενώ εγώ θα ακολουθούσα με το αυτοκίνητο. Θα μέναμε στο Esquel έως την Πέμπτη κι έπειτα θα επιστρέφαμε αλλάζοντας ρόλους, δηλαδή εγώ με το τρένο γεμίζοντας με σημειώσεις το Moleskine μου κι ο συνεργάτης μου με το αμάξι τραβώντας αυτή την φορά φωτογραφίες του εξωτερικού του.
«Όντως. Ήταν να αναχωρήσει σήμερα. Αλλά δεν έφυγε κι ούτε θα φύγει» ανακοίνωσε ένας από τους μηχανικούς.
«Και πότε θα αναχωρήσει;», ρωτήσαμε.
«Αυτό δεν το ξέρει κανείς. Έχει συμβασχιστεί»εξήγησε ένας από τους νεότερους.
«Συμβασχιστεί; Από το συμβασχίζω* ;»αναρωτήθηκε ο συνεργάτης μου.
Ναι, από το συμβασχίζομαι, ένα νέο καταραμένο ρήμα που προήλθε με την σειρά του από την λέξη σύμβαση. Μια συντεχνία αχαΐρευτων εκατομμυριούχων από το Τέξας, λάτρεις των ατμομηχανών απέσπασε βίαια μέσω σύμβασης αορίστου χρόνου το Παταγονία Εξπρές, χωρίς να την απασχολεί το γεγονός πως οι κάτοικοι του El Maitén, του Esquel, του Ñorquinco και του Leleque θα έμεναν χωρίς το μοναδικό μέσο μεταφοράς τους. Ήταν ήδη 11 μέρες που η Τροχιαία είχε περιέλθει στα χέρια αυτών των τουριστών και οι σιδηροδρομικοί, χωρίς να κρύβουν την αγανάκτησή τους, έψαχναν να βρουν τρόπους να παρηγορηθούν εισηγούμενοι μια λύση.
…to be continued.
* Από το chartear : Chart (=εκμισθώνω, ναυλώνω) + Tear (= αποσπώ με την βία, σχίζω, αποσχίζω).
Χάρτης των αναφερόμενων περιοχών εδώ .
Πηγή: http://viaggi.repubblica.it/articolo/patagonia-ultima-corsa/224684
(πρόσβαση στις 23.10.2011)