Είναι μια μόδα που κυκλοφορεί στο twitter να γράφουν πολλοί στα bio τους τη φράση του τίτλου, θέλοντας να δηλώσουν στους “των εξωτερικών” ότι κοιτάχτε να δείτε, είμαστε καταχρεωμένοι, είμαστε τίγκα στη διαφθορά (νταξ, δεν είμαστε και Ιταλία) αλλά μη μας ζαλίζετε γιατί είμαστε και Έλληνες και γουστάρουμε, μη μας υποτιμάτε.
Οκ, δεκτόν, όποιος θέλει το γράφει όποιος δε θέλει δε το κάνει, άλλωστε μια εθνική περηφάνια όλοι την έχουμε, ασχέτως αν το δηλώνουμε ή όχι… φαντάζομαι (ε;).
Είναι, λοιπόν, ένας πρόλογος αυτός για να μιλήσω για τα επεισόδια, τα χτεσινά και τα περασμένα εν γένει και το τί συμβαίνει εκεί. Αυτά που συμβαίνουν κάθε φορά έχουν κατά τη γνώμη μου πάντοτε μεγάλη σχέση με το ” Proud to be greek” .
Ξεκινώ λέγοντας ότι άλλο ένα συλλαλητήριο, ένα κάλεσμα και άλλο οι απεργίες. Στο πρώτο πάει όποιος θέλει, παίρνει και το παιδί του και την πεθερά του (όλοι ξέρουμε γιατί) και το σκυλί του άμα γουστάρει. Γιατί; Γιατί πάει να διαδηλώσει λίγο πιο ήρεμα, με ένα κλίμα φορτισμένο από το πάθος του “διαδηλώνω”, θέλω να ακουστώ και όχι επειδή θέλει να πιέσει πιο δραστικά, πιο έντονα, δεν έχει πρόβλημα να ανέβουν και οι τόνοι ας πούμε.
Το χτεσινό συλλαλητήριο δεν είχε καμία σχέση με τα προηγούμενα, στο σημείο και κομμάτι που παρακολούθησα και βρέθηκα εγώ με την παρέα μου. Ο κόσμος, έχει δείξει την παρουσία του και παλαιότερα, στα καλέσματα των αγανακτισμένων επιμένοντας στη βροχή για ώρες να φωνάζει και να μουτζώνει τη βουλή. Χτες, ο κόσμος κατέβηκε φανερά αγανακτισμένος και εξαγριωμένος αποφασισμένος όχι να ρίξει φάσκελα αλλά να ουρλιάξει και να συγκρουστεί. Ένιωθε το χρέος να πάρει το μερίδιο του από τα χημικά.
Μέχρι εδώ, η φράση “Περήφανος που είμαι Έλληνας” έχει μια πολύ θετική μετάφραση. Οι πολίτες κινητοποιήθηκαν, αισθάνθηκαν υποχρεωμένοι , και αυτή είναι μια λέξη σημασίας, να δώσουν το παρόν, να στείλουν το μήνυμα της αντίθεσης στην μνημονιακή πολιτική. Το υπέροχο έτσι, της χτεσινής συνάντησης είναι ότι είδες κόσμο που παλιά δεν έβλεπες, μια προσέλευση αξιόλογη και ένα δυναμισμό και επιμονή.
Δε θα σχολιάσω κινήσεις αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, αυτά όλοι λίγο πολλοί τα έχουμε βιώσει στις κατά καιρούς πορείες, οι δικές μου εντυπώσεις είναι περισσότερο από καλές (μακάρι και οι δικές σας).
Βιάζομαι να πάω στην άσχημη εξέλιξη της κατάστασης για να κατανοήσετε και τη σύνδεση με την υπερηφάνεια του να είσαι Έλληνας. Κάποια στιγμή, αφού είχαμε τρέξει την Πανεπιστημίου, τη Σταδίου, ξεφύγαμε από την Καρύτση βρεθήκαμε να προχωράμε προς την Κλαυθμώνος όταν ο φίλος μου γύρισε το κεφάλι του και είπε “φωτιά”. Τρέχουμε προς την Κοραή να δούμε και υπάρχει μια φωτιά που όλοι κοιτάμε μέχρι κάποιος να φωνάξει “καίγεται και μέσα”. Το “μέσα” που δεν είχαμε προσέξει ήταν το κατάστημα Starbucks. Ακούω έναν να λέει “μαλάκα εγώ φεύγω, έλα”. Δεν ήταν πατέρας, δεν ήταν η πεθερά σίγουρα όχι ο σκύλος. Ήταν ένας κουκουλοφόρος (Ω, τί νέο). Απομακρύνομαι προς το συντριβάνι και πίσω μου άλλοι τρεις-τέσσερις να ‘ταν, σπάνε μια τράπεζα κάτω γωνιακά στο σημείο που κοιμούνται οι άστεγοι συνήθως. Ο “έξυπνος” διπλανός μου λέει στο φίλο του “μαλάκα πάμε να σπάσουμε και μεις; πάμε ρεε” ναζιάρικα το χρυσό μου. Ο διπλανός δεν ήταν κουκουλοφόρος ήταν απλά βλάκας. Για να μην πολυλογώ, μετά από πολύ ώρα που επιστρέψαμε στο σημείο, είχαν βάλει, κουκουλοφόροι και πάλι, φωτιά σε μια τράπεζα πάνω γωνιακά αυτή τη φορά, Εurobank αν δεν κάνω λάθος.
Προφανώς και δεν έγραψα όλο το κατεβατό για να επισημάνω πόσο κακά παιδιά είναι οι κουκουλοφόροι και ντροπή τους. Επίσης, ξέρω ότι πολλοί από αυτούς δεν είναι τα χαζά 15χρονα αλλά συγκεκριμένοι τύποι απεσταλμένοι άλλων συγκεκριμένων ανθρώπων για να κάνουν ακριβώς αυτή τη δουλειά. Άρα, πού αναφέρεται αυτό το “Proud to be Greek”; Όχι, στο αν είμαι υπερήφανη που είναι αυτοί Έλληνες..
Δεν ξέρω αν κάποιοι πιθανόν προσβληθούν αλλά ελευθερία έχουμε -ακόμη- από κάτω μπορείτε να κάνετε τα σχόλια σας δε χρειάζεται να συμφωνούμε σε όλα άλλωστε.
Η εν λόγω φράση, αναφέρεται σε μένα, πρωτίστως, σε σένα, στη μαμά και την πεθερά μπορεί και στον λουκάνικο, ο οποίος χτες δεν ξέρω πού κρυβόταν, δεν τον είδα πάντως. Δεν αισθάνομαι καθόλου υπερήφανη ούτε για μένα ούτε για το διπλανό μου όταν βλέπω να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα μπροστά στα μάτια μου. Είχαμε το θάρρος να κατεβούμε όλοι να διαμαρτυρηθούμε για τα μέτρα και την αξιοπρέπεια μας. Για ποιο λόγο δεν έχουμε τα κότσια ή τη θέληση να αποτρέψουμε την καταστροφή της ίδιας μας της πόλης; Κι όσοι δεν αγαπούν αυτή την πόλη, δυστυχώς δεν εξαιρούνται.
Σίγουρα δεν είναι δικαιολογία το “δεν είναι δική μας δουλειά, είναι της αστυνομίας να πιάσει τους κακούς, τους μπαχαλάκηδες, τους δικούς της (;) ανθρώπους” μην κοροϊδευόμαστε δηλαδή, ξέρουμε όλοι ότι ποτέ και για κανένα λόγο δε θα σε προστατέψει. Άρα, ποιανού δουλειά είναι ακριβώς; Same story με το άσυλο. Κανείς δεν ήθελε να καταργηθεί άλλα τα πανεπιστήμια διαλύονταν. Με απλά λόγια, αν ΕΣΥ ο ίδιος και όλοι ΜΑΖΙ δεν προστατέψεις το χώρο σου, το δημόσιο χώρο σου κανείς μα κανείς δε θα το κάνει για σένα. Και δεν υπάρχει ουδείς λόγος να αισθάνεσαι Έλληνας υπερήφανος όταν περιορίζεσαι να προστατεύεις τα δικά ΣΟΥ δικαιώματα, τη δική ΣΟΥ περιουσία και γενικά την πάρτη ΣΟΥ. Ποια είναι η περιβόητη αλλαγή στη νοοτροπία τότε; Γιατί να θέλω να διαδηλώνω δίπλα σου και εσύ δίπλα μου;
Επειδή πολλά ακούστηκαν (διαβάστηκαν καλύτερα), θα κλείσω λέγοντας πως εξυπακούεται ότι μια ανθρώπινη ζωή είναι σημαντικότερη από ένα κτίριο. Η διαφορά είναι, ότι όταν χιλιάδες κόσμου ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ και δίνει το δικαίωμα σε ένα κουκουλοφόρο, απ’ όποιο χώρο και αν αυτος προέρχεται, να καταστρέφει τη διαμαρτυρία για τα κεκτημένα του τότε για ποια διαμαρτυρία μιλάμε ακριβώς; Δε θίγεται η αξιοπρέπεια μας να βλέπουμε τον κάθε αλήτη να καίει και να καταστρέφει το σύμπαν, να μας κάνει πρώτο θέμα στις ειδήσεις, να επιτυγχάνει να διαλύσει μια ολόκληρη συγκέντρωση, να εγγυάται με τη δράση του περισσότερα χημικά που θα φάμε εμείς Εσείς και εγώ. Λύθηκε κανένα χρέος με το κάψιμο της καφετέριας και δεν το ξέρω; Μήπως η Ελλάδα αναγεννάται από τις στάχτες της (ξέρεις με βαριά φωνή και σα να είδες θαύμα το λες αυτό). Εμ , όχι. Δε λύνεις τί-πο-τα με ένα εμπρησμό σόρρυ σε όποιον το χαλάω.
Δεν αισθάνομαι υπερήφανη να κάνω ότι δε βλέπω, δεν αισθάνομαι υπερήφανη να χειροκροτώ στο κάψιμο της κάθε πολυεθνικής όχι γιατί τη λυπάμαι αλλά επειδή το να καις σημαίνει ότι είσαι ικανός για πάσα καταστροφή. Δεν έχεις παιδεία, συνείδηση, καμία αξία. Όποιος το κάνει είναι επικίνδυνος. Όταν στέκομαι με τα χέρια σταυρωμένα μπροστά σ’ εκείνον που καίει (ή βανδαλίζει) αντί να τον αρπάξω, όταν οι διπλανοί μου κάνουν το ίδιο, δεν είμαστε περήφανοι Έλληνες. Είμαστε παρτάκηδες. Έλληνες ακόμα. Οι ίδιοι παρτάκηδες που κατηγορούμε ότι μας έφεραν αυτούς τους πολιτικούς που όλοι συμφωνούμε ότι δε μας αξίζουν. Αν καιγόταν το σπίτι μας θα το θεωρούσαμε αισχρό να μη μας βοηθήσει κάποιος. Όταν καίγεται η πόλη σου και σε κουμαντάρει μια ομάδα 50 ατόμων γιατί μας φαίνεται τόσο “ρηχό” να υπερασπιζόμαστε κτίρια. Είναι το κτίριο ως ντουβάρι τελικά ή ο συμβολισμός του; Είναι το ίδιο το Πολυτεχνείο που τόσο μνημονεύουν ή το τί συνέβη εκεί μέσα; Είναι η βουλή ως ένα κτίσμα ή το τί αντιπροσωπεύει; Ποιά η σημασία του “Να καεί, να καεί το μπ…. η βουλή;
Και τελικά πρέπει να πεθάνει κάποιος όπως τότε στη Marfin για να γίνει τραγικό το κάψιμο ενός κτιρίου;
Proud to be Greek να είμαστε δε διαφωνώ. Αλλά να βρούμε και τους σωστούς λόγους για να είμαστε..
ΚΑΛΑ ΚΟΥΡΑΓΙΑ!
Φιλικά πάντα,
Ν.
* Φωτογραφίες: Στάθης Καλλιγέρης
2 Comments
Ειρήνη
Ωραίο το κείμενό σου..όμως απο την άλλη θα θέσω ένα ερώτημα ίσως αφελές.Φαντάσου ένα πατέρα 3 παιδιών που είναι μπροστά σε έναν εμπρησμό,το να λάβει μέρος στην απομάκρυνση του ατόμου που το διέπραξε ενέχει κινδύνους που μπορεί να αφορούσαν και στην ίδια του τη ζωή,με αποτέλεσμα να αφήσει ορφανά τα παιδιά του κλπ κλπ… γιατί λοιπόν να το κάνει?Γιατί τα μπατσάκια είναι άχρηστα ή γιατί τα μάτ δεν κάνουν καλά τη δουλειά για την οποία πληρώνονται και σκοτώνουν στο ξύλο αθώους?δεν νομίζω,ούτε εγώ θα το έκανα…ο καθένας να κάνει τη δουλειά του δεν είναι δουλειά των πολιτών να μαζεύουν τα αποβράσματα…οι πολίτες απλά διαδηλώνουν με ειρηνικό τρόπο και δείχνουν τη δυσαρέσκειά τους.
papoukos
Αγαπητή Νερίνα,
κακώς δεν αισθάνεσαι περήφανη όπως λες.