Θα ήθελα να είναι διαφορετικά… Όπως των παιδικών χρόνων που δεν καταλαβαίναμε τα προβλήματα που υπήρχαν γύρω μας και χαιρόμασταν με τα λαμπάκια του δέντρου και κρυφοκοιτούσαμε τις σακούλες των δώρων κάτω από το δέντρο. Φέτος αποφάσισα να πάρω ένα μεγάλο φουσκωτό Άι-Βασίλη, να πάρω περισσότερα λαμπάκια στο δέντρο για να είναι πιο φωτεινό, κ φυσικά να γεμίσω το σάκο με τα δώρα! Μετράω αντίστροφα τις μέρες μέχρι την πρωτοχρονιά για να ανοίξω τα δώρα (που ναι τα έφερε ο Άι-Βασίλης). Τσακίζω τα μελομακάρονα (αν και χοροπηδάω το πρωί για να μπει το παντελόνι) και κόβω βόλτες στο χωριό του Άι-Βασίλη στην Λάρισα μπας κ με αφήσουν να ανέβω στο καρουζέλ, αν και είμαι 20χρονών.
Σαν πρωτοχρονιάτικη ευχή θα ζητήσω να έχω όλες τις μέρες του χρόνου τον αρραβωνιαστικό μου, αν και θα τον δω 30 και πολλές λέω (άτιμη απόσταση) γιατί αυτό τελικά μετράει πάνω από όλα για την ευτυχία. Να έχεις γύρω σου ανθρώπους που σε αγαπάνε αληθινά, σε προσέχουν και είναι το στήριγμα που θα πιαστείς στις δύσκολες στιγμές. Κι αυτοί οι άνθρωποι που σε νοιάζονται, είτε είναι οικογένεια, φίλοι, σύζυγοι είναι πάντα μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού.
Τριγυρνάω στην πλατεία και βλέπω τις εορταστικές εκδηλώσεις, τα δώρα, τα στολίδια, παιδιά ευτυχισμένα να κρατούν το γλειφιτζούρι που τους πήραν οι γονείς τους, και παράλληλα βλέπω την αγωνία στα μάτια των μεγάλων αν θα έχουν χρήματα κι αύριο, αν θα έχουν θέρμανση να ζεστάνουν το παιδί τους, την απορία αν θα είναι τα παιδιά τους χαρούμενα και τα επόμενα Χριστούγεννα. Βλέπω επίσης ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια μας για φαγητό, να μαζεύονται όπου μοιράζουν τρόφιμα, να ντύνονται σαν τα κρεμμύδια γιατί το βράδυ που εμείς θα μαζευτούμε στο τζάκι, εκείνοι θα κοιμηθούν σε θερμοκρασίες υπό το μηδέν. Βλέπω παράλληλα κι εγώ τα στολίδια και τη ζεστασιά του σπιτιού, αλλά στο δίπλα δωμάτιο να παραμονεύει ο Χάρος έτοιμος να μου αρπάξει ένα μέλος του σπιτιού. Γιατί μαζί με τη χαρά, έρχεται κι η λύπη. Κάθε άνθρωπος φέτος κουβαλάει ένα πρόβλημα, είτε μικρό, είτε μεγάλο, αρκεί για να τον βασανίζει.
Χαίρομαι που ύστερα από ένα εφιαλτικό χρόνο έχω ακόμα ένα σπιτικό, ζεστασιά, τρόφιμα, τις ανέσεις μου να αγοράζω ότι θέλω. Ίσως γι’ αυτό έμαθα να εκτιμώ την μαγεία των Χριστουγέννων, να γίνομαι πάλι παιδί, να προσπαθώ να σκέφτομαι μόνο τις μέρες για να ανοίξω τα δώρα και να εύχομαι να μην ξαναβρεθώ στην γραφειοκρατία των νοσοκομείων. Μπορεί αυτές τις γιορτές να μην διασκεδάζω με φίλους αλλά να κάνω την νοσοκόμα, αλλά είδα τη φρίκη της αρρώστιας, το πόσο σημαντικό είναι να προσέχουμε την υγεία μας και χαίρομαι που είμαι στο σπίτι μου με τον πατέρα μου και δεν κόβω βόλτες στα νοσοκομεία.
Από την 1η Ιανουαρίου ξεκινά μια νέα χρονιά που πάντα ευχόμαστε να είναι καλύτερη με αγάπη, υγεία, ευτυχία κι όλα τα σχετικά. Για την οικονομία δεν κάνουμε κόπο να ευχηθούμε, ξέρουμε σίγουρα ότι θα μειώσουμε κι άλλο το φαγητό! Την επόμενη εβδομάδα θα ασχοληθούμε με τους στόχους που πρέπει να εκπληρώσουμε το 2013. Ο στόχος ”γυμναστική” δεν κατακτάται ποτέ, αλλά τουλάχιστον ας τον βάλουμε στη λίστα.
Μέσα από όλη αυτή την προσωπική ιστορία ήθελα να δείξω πόση αξία έχει να χαιρόμαστε με τα πιο απλά γιορτινά πράγματα αφού δεν ξέρουμε τι θα μας φέρει η ζωή. Εύχομαι να ευχαριστηθείτε τις γιορτές και να περάσετε όμορφα!
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!