Καλή χρονιά! Το σημερινό κείμενο θα αφιερωθεί σε ένα αριστουργηματικό θεατρικό έργο που δημιούργησε ο Βρετανός Anthony Shaffer και που αργότερα μεταφέρθηκε άκρως ικανοποιητικά στον κινηματογράφο. Ο λόγος γίνεται για το Sleuth ή όπως έγινε γνωστό στη χώρα μας, «Παιχνίδια μυαλού». Η πρώτη μεταφορά της έγινε το 1972 από το σκηνοθέτη Joseph L. Mankiewicz με πρωταγωνιστές τους ξεχωριστούς Laurence Olivier και Michael Caine να συγκλονίζουν το κοινό με την ερμηνεία τους και το «μακάβριο παιχνίδι» των ρόλων τους. Η πιο πρόσφατη διασκευή τής ταινίας έγινε το 2007 από τον Kenneth Branagh με πρωταγωνιστές αυτή τη φορά τον Jude Law και τον Michael Caine στο ρόλο, πλέον, του μεγαλύτερου εκ των δύο.
Η ιστορία του Anthony Shaffer εστιάζει στη συνάντηση δύο ανδρών, του άνεργου ηθοποιού Milo Tindle και του διάσημου συγγραφέα Andrew Wyke στο αριστοκρατικό σπίτι του δεύτερου. Η γυναίκα του Andrew διατηρεί ερωτική σχέση με τον Milo και η εκδίκηση που σχεδιάζει ο Andrew θα είναι αργή και πονηρή. Η κεντρική ιδέα είναι η πρόταση που κάνει ο συγγραφέας στον νεαρό να παραστήσει ότι κλέβει τα κοσμήματα που βρίσκονται στο πολυτελές σπίτι τού πρώτου ώστε να επωφεληθούν και οι δύο. Ο Andrew θα πληρωθεί από την ασφαλιστική εταιρία και θα γλυτώσει τα χρήματα της διατροφής που απαιτεί η γυναίκα του και ο Milo θα μπορέσει να χαρίσει στην ίδια μια πλουσιοπάροχη ζωή, πουλώντας τα κοσμήματα. Το μεγάλο πρόβλημα, όμως, είναι πως οι δύο ήρωες δεν εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον. Στη συνέχεια, η κατάσταση θα αγριέψει καθώς η ματαιοδοξία και η υπεροψία θα προκαλέσουν μεγάλες αλλαγές στο χαρακτήρα τους. Το τέλος? Σίγουρα όχι αναίμακτο.
Όσον αφορά την πρώτη ταινία, παρόλο που όλα τα γεγονότα διαδραματίζονται στο χώρο του πολυτελούς σπιτιού, ο θεατής δεν νιώθει αυτόν τον οπτικό περιορισμό και χάρη στην ευρηματική σκηνοθεσία του Joseph L. Mankiewicz αφήνεται εύκολα στα γυρίσματα αγωνίας και κωμωδίας. Διατηρεί σε μεγάλο βαθμό το ύφος του πρωτότυπου θεατρικού έργου, δίνοντας έμφαση στους διαλόγους και τους χαρακτήρες. Η ταινία επιβραβεύεται αρκετά καθώς καταφέρνει να αποσπάσει πολλές σοβαρές υποψηφιότητες στα Όσκαρ και καλές κριτικές.
Στη δεύτερη διασκευή του έργου, τα 3 μέρη από τα οποία αποτελείται η ταινία φαίνεται να χάνουν τη σωστή αναλογία δράσης και ίσως το ενδιαφέρον του θεατή να «ακροβατεί» πολλές φορές στις αλλαγές της πλοκής. Το πρώτο μέρος και μακράν το καλύτερο δείχνει τον απόλυτο έλεγχο της κατάστασης που διατηρεί ο έμπειρος Andrew, καθώς όμως η ιστορία εξελίσσεται, η ένταση χάνεται αρκετά. Το πνευματώδες και ειρωνικό ύφος στο έξυπνο σενάριο του Harold Pinter (βασισμένο στο πρωτότυπο), η φωτογραφία και τα εφέ αποτελούν σίγουρα τα δυνατά σημεία της ταινίας. Η ταινία αποκτά μοντέρνο ύφος και σίγουρα μικρότερη διάρκεια (86 λεπτά), κουράζοντας ωστόσο σε αρκετά σημεία το θεατή λόγω των υπερβολών.
Η ιστορία και στις δύο μεταφορές της δελεάζει όσους απολαμβάνουν τις ίντριγκες και το μυστήριο. Αποτελεί ένα έντονο σατιρικό θρίλερ με τον τελικό φόνο να είναι η κορύφωση μιας εγωιστικής διαμάχης δύο διαφορετικών εγκεφάλων και δύο διαφορετικών κόσμων.
One Comment
vicky
Εξαιρετικο εργο, προσφατα προβληθηκε κ σε ελληνικη θεατρικη αιθουσα!!