Με αφορμή το ντοκιμαντέρ του Αντώνη Κανάκη στον ΑΝΤ1 για χάρη της ActionAid είδαμε εικόνες που θυμίζουν τα βιβλία του δημοτικού όπου μαθαίναμε πώς ζούσαν οι άνθρωποι πολύ παλιά, τότε που κατοικούσαν σε πρόχειρα σπίτια και ζούσαν με ότι τους παρείχε η φύση. Τις ίδιες εικόνες είδαμε να υπάρχουν στον κόσμο, τον Οκτώβριο του 2012, στη Σιέρα Λεόνε της Αφρικής, το “λιοντάρι” όπως την αποκαλούν. Μια εύφορη περιοχή, προικισμένη, πλούσια από την μητέρα φύση. Κι όμως όλος αυτός ο πλούτος ανήκει στους ισχυρούς κι όχι στο λαό. Άνθρωποι παντού συνωστισμένοι, σε πόλεις και χωριά. Στις πόλεις ζουν σε σπίτια από τσίγκους και τα κρεβάτια τους τα φτιάχνουν σχεδόν στην οροφή καθώς συχνά πλημμυρίζουν από τα νερά του ποταμού. Δρόμοι γεμάτοι λάσπη, άνθρωποι παντού σαν ένα μεγάλο παζάρι…και φυσικά οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες βρίσκονται κι εκείνες παντού αδιαφορώντας για το επίπεδο φτώχειας του λαού. Και στις άκρες νεκρά παιδιά από πείνα και δίψα…
Στα χωριά, οι συνθήκες είναι ακόμα χειρότερες. Ζουν σε καλύβες φτιαγμένες από δέντρα, κοιμούνται στο χώμα, δουλεύουν ατέλειωτες ώρες στα χωράφια, περπατώντας για ώρα κάτω από αφόρητη ζέστη και υγρασία. Οι γυναίκες δουλεύουν πιο σκληρά από όλους κι όμως δεν τις σέβεται κανείς. Πίνουν νερό από ποτάμια με θολό νερό, τρέφονται με ότι παράγει η φύση κι όμως δεν παραπονιούνται. Είναι χαμογελαστοί, χορεύουν, τραγουδούν κι είναι απίστευτα φιλόξενοι σε αντίθεση με εμάς τους δυτικούς, εμάς τους δήθεν πολιτισμένους. Πώς είναι τόσο ευδιάθετοι παρά τις αντίξοες συνθήκες διαβίωσης? Είναι θέμα κουλτούρας, απαντούν.
Βλέπουν έναν λευκό και τρέχουν να τον υποδεχτούν. Βλέπουμε έναν μαύρο και τρέχουμε για να μην μας ακουμπήσει. Μας μοιάζουν απολίτιστοι, άσχημοι, βρώμικοι. Κι όμως είναι οι πιο καθαροί στην ψυχή. Χωρίς μίσος, κακία, εγωισμό, ζήλια… Πόσο διαφορετικά μοιάζει την ίδια χρονική στιγμή να αγχωνόμαστε για το πώς θα αποκτήσουμε παραπάνω ακριβά αγαθά κι εκείνοι να διασκεδάζουν με το τίποτα που δεν έχουν. Περιμένουν την βοήθεια των υπόλοιπων ανθρώπων για να έχουν φαγητό, καθαρό νερό και σχολεία. Εμείς περιμένουμε να ανοίξουν τα πολυκαταστήματα να αγοράσουμε επιπλέον άχρηστα αγαθά. Πόσο άγχος κατακλύζει εμάς τους βολεμένους για να πληρώσουμε τις δόσεις από τα αυτοκίνητα, τα σπίτια, τα ψώνια… κι εκείνοι δεν έχουν ούτε φαγητό. Μιλάμε εμείς οι βολεμένοι για οικονομική κρίση, όταν η απληστία μας την δημιούργησε.
Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που απαρνήθηκαν την δήθεν πολυτέλεια και τώρα ζουν βοηθώντας αυτούς τους ανθρώπους να επιβιώσουν. Χάρις στις ανθρωπιστικές οργανώσεις όπως η ActionAid Hellas, συγκεντρώνονται χρήματα για να τρόφιμα, πόσιμο νερό, σχολεία, ρούχα, για να έχουν κι εκείνοι ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. Με 22€ το μήνα καλύπτεις τα έξοδα ενός παιδιού, που μόνο με την βοήθεια σου θα επιβιώσει. Αγόρασε μια μπλούζα λιγότερη για να ζήσεις ένα παιδί. Χάρις στη δημόσια προβολή αυτών των σκληρών εικόνων και την ευαισθητοποίηση των Ελλήνων συγκεντρώθηκαν χρήματα για να αλλάξει η ζωή 1,2 εκ. ανθρώπων. Χάρις σε σένα με 0,72€ την ημέρα, ένα παιδί δεν θα πεθάνει. Ας σκεφτούμε ότι δεν είμαστε εμείς οι φτωχοί, αλλά ποιος πραγματικά έχει ανάγκη. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στο http://www.actionaid.gr/