Μετά από δύο συνεχόμενα Σάββατα γεμάτα με ιταλικές νότες, ήρθε η ώρα για κάτι διαφορετικό. Μέχρι να επιστρέψει δηλαδή δριμύτερο το “Be Italian vol 3 και 4” (τι, νομίζατε έτσι εύκολα ξεμπερδέψατε; Χα!).
Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως υπάρχουν πολλών ειδών τραγούδια. Τραγούδια που τα ακούς μια φορά, κάπου τυχαία, σ’ αρέσουν, σου φτιάχνουν τη διάθεση αλλά μέχρι εκεί. Θα ανεβάσεις λίγο την ένταση στο ραδιόφωνο όσο θα παίζουν και ίσως μάθεις και τους στίχους τους. Αλλά δεν είναι το είδος των τραγουδιών που θα επέλεγες να ακούσεις όταν γυρίσεις στο σπίτι και θελήσεις να ξεκουραστείς.
Είναι τα τραγούδια τα οποία τα ακούς μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, π.χ. όταν είσαι χαρούμενος, όταν δεν είσαι (και σε αυτή την περίπτωση ακούς ό,τι πιο στενάχωρο υπάρχει και γίνεσαι ακόμα χειρότερα. Κανόνας!), σε κάποια έξοδο/πάρτι και όλα τα συναφή ή τα τραγούδια που τα ακούς ενώ μαζεύεστε παρέα σπίτι και μεταξύ αστείου και σοβαρού λέτε να θυμηθείτε τι ακούγατε στο δημοτικό, απορώντας με το πώς είναι δυνατόν να ακούγατε εσείς αυτού του είδους τη μουσική και πως είναι δυνατόν να θυμάστε ακόμα τους στίχους απ’ έξω. Όλους. Και να τραγουδάτε. Και είναι βέβαια και τα τραγούδια που τα ακούς στο ραδιόφωνο και θέλεις να το κλείσεις αμέσως!
Τέλος όμως, υπάρχει και η άλλη περίπτωση τραγουδιών. Αυτά που τα ακούς μία φορά και σου κάνουν αυτό το «κλικ». Σε αγγίζουν, σου φτιάχνουν τέρμα τη διάθεση (ή και όχι) και άπαξ και τα ακούσεις μία φορά γίνονται μετά τα αγαπημένα σου, αναπόσπαστο κομμάτι της μέρας σου και παίζονται στη διαπασών για ώρες. Ξανά και ξανά και ξανά.
Γενικά είμαι ένας άνθρωπος που η ρουτίνα και η μονοτονία τον κουράζει και ειδικά αν πρόκειται για τραγούδια, κάθε βδομάδα έχω και νέο αγαπημένο. Ωστόσο, υπήρξαν δύο τραγούδια τα οποία έμειναν εκεί στην κορυφή για παραπάνω από…έναν χρόνο. Και όμως. Μεταξύ μας, ακόμα απορώ με τον εαυτό μου πως το κατάφερα αυτό! Ήταν λοιπόν δύο τραγούδια που όσες φορές και αν τα άκουγα δεν μπορούσα να τα χορτάσω ποτέ, κολλημένα στο replay παίζονταν, σαν soundtrack σε ταινία, σε κάθε στιγμή της μέρας μου. Αυτά τα δύο τραγούδια λοιπόν θέλω να μοιραστώ σήμερα μαζί σας. Και αρχίζουμε:
Sunrise Avenue – Fairytale Gone Bad
Έπαιζε πάντα. Και παντού. Ως ήχος κλήσης, ως ήχος αφύπνισης (και ήταν η μοναδική φορά που ξυπνούσα και τραγουδούσα και δεν ήθελα να πετάξω το κινητό στον τοίχο για να σταματήσει). Έγινε το αγαπημένο τραγούδι όλης της οικογένειας (το κατάφερα και αυτό) και όσοι με γνωρίζουν καλά σίγουρα θα εκπλήσσονταν αν αυτό το τραγούδι δεν ανήκε στη λίστα αυτή!
Νίκος Μερτζάνος – Στάσου λίγο
Το τραγούδι αυτό μπήκε στη ζωή μου όσο ήμουν Γ’ Λυκείου. Πιεσμένη, αγχωμένη, στεναχωρημένη από την πρόσφατη αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος (μα σοβαρά τώρα, ΠΟΙΟΣ αλλάζει σχολείο στην Γ’ Λυκείου;;;;) το τραγούδι αυτό ήρθε και έδεσε. Το έμαθα κατά λάθος μια μέρα από την -τότε- κολλητή μου η οποία το εκθείαζε συνεχώς. Ένας καλλιτέχνης τον οποίο άκουγα για πρώτη φορά στη ζωή μου και ένα τραγούδι ολίγον τι καταθλιπτικό ήταν αρκετά για να ακούσω το κομμάτι με κάποια επιφύλαξη. Αλλά η αρχή έγινε και δεν μπορούσε πλέον να με σταματήσει κανείς. Απ’ τη στιγμή που γυρνούσα σπίτι έβαζα ακουστικά και μέχρι την ώρα που έπεφτα για ύπνο αυτό έπαιζε ασταμάτητα. Διάβαζα, πήγαινα φροντιστήριο, γυρνούσα σπίτι και αυτό εκεί. Περιττό να πω βέβαια πως οι στίχοι του ήταν γραμμένοι σε όλα μου τα βιβλία! (είπαμε, ήταν Γ’ Λυκείου. Αυτό έφταιγε!) Και όταν πια τα αυτιά μου πονούσαν από τα ακουστικά τότε έπαιζε δυνατά από τον υπολογιστή. Μέχρι που μελαγχολούσαν όλοι μέσα στο σπίτι και ακουγόταν τελικά η φωνή της μαμάς από το σαλόνι να «μαλώνει» να κλείσω τη μουσική. Ή έστω, να αλλάξω τραγούδι.
“Φοβάσαι τα πάντα και εγώ προστασία
ποιος είναι ο θύτης και ποιος η λεία;”