Καλημέρα και καλή Μεγάλη Εβδομάδα σε όλους! Το βιβλίο που θα προτείνω αυτή την εβδομάδα δεν είναι κάποιο μυθιστόρημα αλλά μια αληθινή και σκληρή ιστορία με ένα ανέλπιστα ίσως χαρούμενο τέλος. Η συγγραφέας Λυδία Γιαννακοπούλου αποφάσισε να μεταφέρει την ιστορία της ώστε να αφυπνίσει τον κόσμο σε σχέση με την παιδική κακοποίηση την οποία και η ίδια υπέστη.
Οι μνήμες της αρχίζουν από τη νηπιακή ηλικία και η κακοποίηση της φτάνει ως τα 16 της χρόνια. Τότε ήταν που αποφάσισε να βάλει τέλος στα βασανιστήρια της και να πάρει τη ζωή στα χέρια της. Η κακοποίηση που η ίδια περιγράφει δεν είναι κάτι που ακούμε συχνά. Πρόκειται για σκληρές σωματικές τιμωρίες που επιβάλλονταν σε μια αθώα παιδική ψυχή και για ακόμα πιο σκληρές ψυχικές δοκιμασίες που επιβάλλονταν σε μια ευάλωτη έφηβο. Το χειρότερο όμως είναι η αδιαφορία του κόσμου μπροστά στο προφανές. Το πιο σκληρό για τη συγγραφέα ήταν να της δίνεται μια ελπίδα σωτηρίας και με απλό τρόπο να της αφαιρείται και να γυρνάει πάλι στο ίδιο σημείο.
Δεν θα μεταφέρω αποσπάσματα από το βιβλίο γιατί δεν έχει νόημα να αναφέρω μία μόνο τιμωρία. Όποιος διαβάσει το βιβλίο θα μεταφερθεί στην ψυχή της συγγραφέως μόνος του μέσα από το σύνολο των δοκιμασιών της ως τη λύτρωση. Προτείνω αυτό το βιβλίο γιατί πιστεύω ότι μπορεί να δώσει μια ώθηση σε ανθρώπους που βλέπουν τέτοια γεγονότα να μιλήσουν ώστε να βγάλουν κάποιους ανθρώπους από τη δυστυχία. Καλό Πάσχα σε όλους!