Τα πράγματα είναι απλά. Παίρνεις τον κάθε Γιάχο, τον κάθε Τριτσώνη και γενικώς το κάθε φωσφοριζέ κίτρινο ανθρωπάκι και τα βάζεις στο μίξερ. Έπειτα, παίρνεις κάθε ψευτομεγαλοπαράγοντα, κάθε άσχετο εκτελεστικό όργανο, κάθε άβουλο πειθαρχικό όργανο, κάθε υποκινούμενο διοικητικό όργανο και τα βάζεις και αυτά στο μίξερ. Ύστερα πάμε στο κράτος. Αρπάζεις και από εκεί κάποιους από τα υπουργεία, όπου πέσει το χέρι ένα και το αυτό είναι όλοι, βλέπεις τι βοήθεια έχουν προσφέρει, πόσο εξέλιξαν τις εγκαταστάσεις, πόσο πολέμησαν το παρασκήνιο, πόσο στάθηκαν δίπλα στους αθλητές και στις ομάδες και πολύ απλά, δεν υπάρχει άλλη λύση, ανοίγεις το μίξερ και τους τοποθετείς και αυτούς εκεί.
Στη συνέχεια, καλείς ένα φίλαθλο και έναν αθλητή και τους λες να βάλουν από ένα χέρι ο καθένας επάνω στο κουμπάκι και να το πατήσουν τόσο ώστε να ενεργοποιηθεί το μίξερ. Αφού το κάνουν ανακατεύονται και μας δίνουν το αποτέλεσμα της συνταγής. Ελληνικό Ποδόσφαιρο. Κακόγευστο, ανούσιο, αβοήθητο, απροστάτευτο, απρόσιτο, αποκρουστικό. Μονάχα η ύπαρξη του στο DNA πολλών αγνών και μη ανθρώπων είναι και ο λόγος της ύπαρξης του. Διότι η διάλυση του είναι δεδομένη εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Αλλά το απίστευτο είναι ότι εκεί που λες «ωραία πιάσαμε πάτο, ας ηρεμήσουμε τώρα» πάει όλο και πιο κάτω. Κυριολεκτικά ΒΑΡΕΛΙ ΔΙΧΩΣ ΠΑΤΟ!
Το παράδοξο είναι ότι μετά από λίγες μέρες, έρχεται σε ένα άλλο άθλημα ένα Ευρωπαϊκό τρόπαιο και σε ξεγελάει, ότι όλα εκεί πάνε καλά. Αθάνατο ελληνικό μπάσκετ, οι Turkish Airlines βλέπουνε μόνο ελληνικές ομάδες να σηκώνουν τους τίτλους και όλα τα συναφή. Βλέπουμε δηλαδή, ως εκεί που μας έχουνε μάθει να βλέπουμε. Μέχρι το δέντρο. Παραβλέπουμε ότι το πρωτάθλημα ξεκινά ένα μήνα μετά κάθε χρόνο επειδή δεν θέλει κανείς στα χέρια του την «καυτή πατάτα» και ξεχνούμε πως υπάρχουν ένα σωρό ομάδες που λιποψυχούν και παίχτες που ζουν με τα «ψίχουλα». Σαφώς και είναι ευτυχές που υπάρχουν δύο ομάδες που δίνουν σε αυτό τον τόπο ζωή στο άθλημα με ευρωπαϊκές διακρίσεις, αλλά το καλό με το κακό, η κορυφή με τον πάτο, απέχουν ελάχιστα.
Ο δρόμος είναι ακόμη πολύ στραβός, κακοφτιαγμένος και δύσβατος. Θέλει δουλειά πολύ για να γυρίσει ο ήλιος (που λέει και ένα τραγουδάκι…). Καλά τα πανηγύρια, καλές οι χαρές, μα -ανάθεμά μας- συνέχεια σε αυτά βολευόμαστε και τεμπελιάζουμε. Έπειτα, παλιά μας τέχνη κόσκινο, μετάθεση ευθυνών. Φταίει ο άλλος, εγώ δεν ξέρω τίποτα, φταίει η Μέρκελ, ο Φούχτελ, ο κακός μας ο φλάρος, η γκαντεμιά, η ατυχία και δε ξέρω εγώ τι άλλο! Κεφάλια κάτω λοιπόν, χαρές με μέτρο και δουλειά, πολλή δουλειά. Από τον καθένα μας προσωπικά. Μπορεί να το έλεγαν τρεις-τέσσερις σωματοφύλακες αλλά τελικά ισχύει για όλους. Όλοι για έναν και ένας για όλους!