Λένε πως μία από τις μεγαλύτερες δυνάμεις είναι εκείνη της συνήθειας. Βέβαια, ποτέ επί της ουσίας δεν υφίσταται τέτοια δύναμη στον αθλητισμό, ούτε στον ομαδικό ούτε στον ατομικό. Ή μάλλον, σχεδόν ποτέ.
Στο Ρολάν Γκαρός ή αλλιώς Γαλλικό Όπεν αυτή τη δύναμη την έφερε ένας Ισπανός, ο Ράφα Ναδάλ. Όταν το 2005, σε ηλικία μόλις 19 ετών, είχε κατακτήσει το πρώτο του Ρολάν Γκαρός, όλοι κατάλαβαν ότι «κάτι δεν πάει καλά». Ποιος, όμως, θα μπορούσε να φανταστεί ότι αυτό θα συνέβαινε και το 2005, 2006, 2007, 2008, 2010, 2011, 2012 και 2013; -Ναι, λείπει ένα το 2009. Ήταν σειρά του Φέντερερ τότε – Σίγουρα κανείς. Αν σκεφτείτε κιόλας ότι το ρεκόρ του Μπγιόρν Μπόργκ των 6 τροπαίων που διατηρούνταν από το 1981, ισοφαρίστηκε πρόπερσι και έσπασε… πέρυσι, καταλαβαίνετε ότι πλέον, αν και μόλις 27 ετών, ο Ισπανός παίζει μόνο για να σπάει τα δικά του ρεκόρ!
Παρόλα αυτά, σε αυτό το συγκεκριμένος Όπεν είδαμε δύο τελικούς στους άντρες. Γιατί ένας ημιτελικός Ναδάλ και Τζόκοβιτς, πόσο μάλλον ο φετινός, μόνο σαν τελικός μπορεί να χαρακτηριστεί. Έπαιξαν 4 ώρες και 37 λεπτά! Αν έχεις το Θεό σου δηλαδή… Και αφού ο Ναδάλ ξεπέρασε το εμπόδιο του Νο1 τενίστα στον κόσμο, μετά πήγε να «καθαρίσει» σε δύο ωρίτσες τον Φερέρ. Όσο μεγάλος τενίστας είναι και ο έτερος Ισπανός, δεν «αγγίζει» επίπεδα-Ναδάλ, ειδικά στο συγκεκριμένο Όπεν που είναι το ατού του. Άλλα εδώ που τα λέμε με 15 νίκες ο Ναδάλ στα τελευταία 16 παιχνίδια που έπαιξε με τον Φερέρ, μάλλον σπάνια δυσκολεύεται να τον κερδίσει.
Το γεγονός είναι αυτός ο τενίστας. Δεν παραβλέπουμε τις γυναίκες, ούτε τη νίκη της Νο1, Σερένα Ουίλιαμς, απέναντι σε μια πρώην Νο1, στη Μαρία Σαράποβα που της χάρισε και το δεύτερο Γαλλικό Όπεν. Πόσο μάλλον, όταν η Αφροαμερικανίδα έγινε η γηραιότερη αθλήτρια τένις που κατακτά Γκαν Σλαμ, σε ηλικία 31 χρονών. Ή όταν τη στιγμή που φέτος είναι στη κορυφή, πέρυσι –στο ίδιο τουρνουά- είχε αποκλειστεί στον πρώτο γύρο από κάποια Ραζανό που είναι στην 111η θέση της παγκόσμιας κατάταξης! Αλλά τα επιτεύγματα του Ναδάλ είναι και αυτά που γράφονται στις χρυσές σελίδες του υπέροχου τουρνουά του Παρισιού. Γιατί είναι μοναδικά. Μη πω και άπιαστα. Ποτέ, όμως, δε ξέρεις.
Όχι, δεν είναι ο απόλυτος τενίστας ο Ναδάλ. Και πώς να είναι όταν υπάρχουν κάποιοι Μάρεϊ, Φέντερερ, Τζόκοβιτς. Η κορυφή στο τένις ποτέ δε σου εξασφαλίζει μοναξιά, πάντα θα υπάρχει και παρέα. Είναι, όμως, ο Βασιλιάς του χώματος. Στο Παρίσι είναι απροσπέλαστος. Είναι το δικό του τουρνουά. Και αν η ιστορία του Ρολάν Γκαρός γράφεται από το 1968, επαναπροσδιορίζεται και ξαναγράφεται από το 2005. Άρα, τουλάχιστον εκεί, ο θρόνος είναι μονός. Και δύσκολα θα μοιραστεί με κάποιον άλλο.