Προσοχή: Ακολουθεί άρθρο γεμάτο κλισέ.
Μπορεί τα Χριστούγεννα να πέρασαν αλλά οι γιορτές συνεχίζονται.
Μπορεί να μην κάθεσαι δίπλα σε αναμμένο τζάκι με μια κούπα ζεστής σοκολάτας να ζεσταίνει τα χέρια σου, χαζεύοντας από το παράθυρο τις νιφάδες του χιονιού να πέφτουν από τον ουρανό και ακούγοντας την ριπή του ανέμου, μπορεί και ο καιρός να θυμίζει περισσότερο φθινόπωρο παρά χειμώνα αλλά σίγουρα συνεχίζεις να βγαίνεις έξω κουκουλωμένος από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Με κασκόλ και γάντια και σκουφάκια και…και…και…
Μπορεί να είπες φέτος πως δεν θα το παρακάνεις με το φαγητό (υπόσχεση που δίνεις κάθε χρόνο στον εαυτό σου αλλά ποτέ δεν κρατάς) αλλά τα τραπέζια με όλη την οικογένεια (και τα 15 διαφορετικά φαγητά), τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες που έχουν την τιμητική τους και βρίσκονται επί 24ώρου βάσεως πάνω στο τραπέζι και ανανεώνονται καθημερινώς καθώς και οποιοδήποτε άλλο είδος γλυκού δεν βοηθάει καθόλου στην συγκράτησή σου.
Μπορεί να καταριέσαι το πρώτο παιδάκι που χαράματα έρχεται και σου χτυπάει το κουδούνι για να πει τα κάλαντα αλλά γκρινιάζεις αν φτάσει μεσημέρι και δεν έχεις ακούσει τρίγωνα στην πόρτα σου.
Μπορεί κάθε χρόνο να λες πως θα κάνεις κάτι διαφορετικό αλλά πάντα καταλήγεις με μπιτζάμες μπροστά στην τηλεόραση βλέποντας ταινίες, τρέχεις από τις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη για να στολίσεις το σπίτι και να το γεμίσεις με χριστουγεννιάτικες νότες, φτιάχνεις γλυκά καθόλη τη διάρκεια των γιορτών, κάνεις χίλιες δεήσεις και ό,τι πονηριά σκαρφιστείς για να πετύχεις εσύ το φλουρί στην πίτα και πόσες άλλες ακόμα ζαβολιές για να νικήσεις έπειτα στα χαρτιά και το βράδυ πας και ξαπλώνεις κάτω από το δέντρο κοιτάζοντας τα φωτάκια να αναβοσβήνουν.
Γιατί όσο και αν την καταριέσαι τόσο σε τραβάει κοντά της η συνήθεια. Γιατί μόνο έτσι καταλαβαίνεις το κλίμα των γιορτών. Που βρίσκεις πάντα καταφύγιο σε αυτήν. Μία συνήθεια που είναι καλό να υπάρχει.