Τελικά ένας συγγραφέας γράφει για τον εαυτό του ή για τους άλλους; Είναι μια ανάγκη εσωτερική ή κάτι άλλο; Φυσικά, πηγάζει από την ψυχή σου. Γράφεις κάτι για να βάλεις τις σκέψεις σου σε τάξη. Εδώ δανείζομαι τη φράση του συγγραφέα Αλέξη Σταμάτη, “ο συγγραφέας είναι ένας επιμελητής του χάους”. Αυτού του χάους που δε σε αφήνει να ηρεμήσεις, βάζει στο χέρι σου ένα μολύβι, φέρνει μπροστά σου ένα χαρτί κι έτσι ασυναίσθητα αρχίζει η καταγραφή των ιδεών, των σκέψεων, των προβληματισμών, των ιστοριών και των προσώπων που περιμένουν να πάρουν μορφή και χαρακτήρα, να πάρουν πνοή μέσα από τη διήγηση και να ξεδιπλωθούν μπροστά σου σαν ανεξάρτητα υποκείμενα.
Όταν χρησιμοποιείς σωστά τις λέξεις, ο λόγος αποκτά δύναμη και πνοή. Η μουσική, η υποκριτική, η ζωγραφική διδάσκονται. Η συγγραφή δεν διδάσκεται, είναι έμφυτο ταλέντο να μπορείς να βάλεις τις σκέψεις σου σε τάξη και να μπορείς να περιγράψεις τις ιστορίες σου. Ίσως οι ήρωες των βιβλίων να είναι πιο αληθινοί από τους ανθρώπους..
Η λογοτεχνία προέκυψε ξαφνικά στη ζωή μου. Κατά την εφηβική μου ηλικία έπεσε στα χέρια μου το κλασσικό βιβλίο του Gabriel Garcia Marquez “Εκατό χρόνια μοναξιά”. Κάπως έτσι άρχισα να διαβάζω ό,τι έπεφτε στα χέρια μου. Αρκετές ανατολές του ήλιου με βρήκανε διαβάζοντας. Χάνεις τον χρόνο και ο χρόνος εσένα!! Και έχω την υποψία ότι θα με βρούνε ακόμα αρκετές.
Γι’ αυτό αγαπάω τη λογοτεχνία. Κανείς δεν μπορεί να σου πει”μη”. Όλα επιτρέπονται. Διάβασε ελεύθερα. Η λογοτεχνία είναι ένα ταξίδι που δεν κοστίζει.
Άραγε υπάρχει παιδί πουν να μην έχει μετρήσει τ’άστρα παρέα με τον Μενέλαο Λουντέμη;;