Κοντεύει να ξημερώσει, και είμαι στον καναπέ μου, σαν κάποιος να με έχει πετάξει εκεί όπως όπως, οι σκέψεις χορεύουν έναν ακανόνιστο χορό, χωρίς ρυθμό και το βλέμμα μου είναι καρφωμένο στο πάτωμα. Στρέφω το βλέμμα στους τοίχους, στο ταβάνι και όλως περιέργως όλα μου μοιάζουν ίδια,το ίδιο αποπνικτικά.
Νιώθω να πνίγομαι και τρέχω στο παράθυρο να αναπνεύσω, ο αέρας φυσάει τόσο δυνατά το πρόσωπό μου σαν να θέλει να διώξει με βία τους φόβους μου.
Δεν θα επιτρέψω ποτέ ξανά στον εαυτό μου να βυθιστεί σε σκέψεις που τον φοβίζουν, σκέφτηκα, αλλά αμέσως γέλασα. Ξέρω πως δεν μπορώ να ξεφύγω από τους φόβους μου, είναι μέρος του ειδώλου μου στον καθρέφτη, βρίσκονται εκεί πάντα και με κοιτάνε.
Μου θυμίζω πρωταγωνίστρια σε ταινία του ’90 που στεκόταν μπροστά στον καθρέφτη της και επαναλάμβανε στον εαυτό της την φράση «θα τα καταφέρεις», στις ταινίες πάντα τα κατάφερνε, στη ζωή το να μιλάς στο είδωλό σου είναι αστείο.
Και ενώ οι σκέψεις έρχονται και παρέρχονται οι φόβοι μένουν εκεί, σαν μια μόνιμη σκιά, που λόγω της κλίσης του ήλιου είναι μεγαλύτερη από σένα, σκιά που μπορεί να σε πνίξει σαν παιδικός εφιάλτης, και όπως σε κάθε εφιάλτη, την στιγμή που θα πνίγεσαι η φωνή σου δεν θα βγαίνει, θα νιώθεις καταδικασμένος. Η ζωή όμως δεν κινδυνολογεί όπως εγώ, αρκεί να στρέψεις το σώμα σου και η σκιά θα μικρύνει, γιατί ο φόβος είναι προϊόν της φαντασίας μας, ενώ το θάρρος προϊόν των πράξεων μας.
Τελειωμένα
Μέσα στον φόβο και στες υποψίες,
με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,
λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πώς να κάμουμε
για ν’ αποφύγουμε τον βέβαιο
τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.
Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν’ αυτός στον δρόμο·
ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα
(ή δεν τ’ ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).
Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,
εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,
κι ανέτοιμους — πού πια καιρός — μας συνεπαίρνει.
Κ.Π.Καβάφης
