Τις τελευταίες εβδομάδες μέσα από τις οθόνες μας ξεδιπλώθηκαν 2 τραγικά περιστατικά. Το ένα ήταν η βύθιση ενός πλοίου στη Νότια Κορέα που μετέφερε μαθητές και δασκάλους μετά από εκδρομή. Το άλλο συνέβη στην Ελλάδα. Ένα 13χρονο παιδί έχασε τη ζωή του σε ένα λούνα παρκ. Τα παιδιά-θύματα λοιπόν είχαν πάει είτε εκδρομή είτε σε οικογενειακή βόλτα. Γενικά πολλά γράφτηκαν και ακόμα πιο πολλά ειπώθηκαν στα τηλεοπτικά πάνελ αγνοώντας ότι και η σιωπή είναι και αυτή μια στάση (ίσως και η πιο ορθή στην παρούσα κατάσταση). Η διαφορά των δύο τραγωδιών είναι κυρίως στο τι ακολούθησε σε πολιτικό επίπεδο στις δύο χώρες.
Ας ξεκινήσουμε από τη Νότια Κορέα. Η βύθιση του πλοίου συγκλόνισε τόσο τη χώρα όσο και την παγκόσμια κοινότητα. Η ευθύνη βάρυνε κατά βάση την κυβέρνηση και τους χειρισμούς της καθώς φαίνεται ότι δεν έδρασε ούτε οργανωμένα ούτε άμεσα. Λίγες μέρες μετά και με τον απολογισμό των νεκρών να αυξάνεται ο πρωθυπουργός της χώρας παραιτήθηκε αναλαμβάνοντας την ευθύνη για όποιο λάθος έγινε. Και δεν είναι μόνο το τι είπε. Στην αναγγελία της παραίτησής του ο καθένας μπορούσε να διακρίνει την συναισθηματική φόρτιση που ξεπερνούσε ένα συνηθισμένο πολιτικό ξύλινο λόγο. Τίποτα παρόμοιο δεν έγινε στην Ελλάδα. Της τραγωδίας στο λούνα παρκ ακολούθησε το πολιτικό παιχνίδι της καυτής πατάτας. Κανείς δεν ήταν υπεύθυνος, κανείς δεν ήξερε, κανείς δεν φαντάστηκε. Όλα έγιναν κατά λάθος. Η αρμοδιότητα για την αδειοδότηση του λούνα παρκ ήταν τελικά μέσα στις αρμοδιότητες της δημοτικής αρχής η οποία και ενέκρινε την το στήσιμο του λούνα παρκ χωρίς κανέναν έλεγχο. Μάλιστα είπε αργότερα ότι η διάρκεια της ενοικίασης του χώρου ήταν μικρή και κρίθηκε ότι κάτι τέτοιο δεν κρίθηκε αναγκαίο. Έτσι και αλλιώς δεν υπήρχε και μηχανισμός για να διενεργήσει σχετικό έλεγχο. Οπότε απλά παραχώρησε το χώρο (μετά δε το τραγικό συμβάν επέβαλλε πρόστιμο στους ιδιοκτήτες του λούνα παρκ για κατάληψη του χώρο). Τραγική ειρωνεία ή ειρωνική τραγωδία;
Φυσικά κανείς δεν παραιτήθηκε. Ούτε ο δήμαρχος ούτε έστω κάποιος δημοτικός σύμβουλος αποφάσισε να αναλάβει την ευθύνη για την παράνομη αδειοδότηση (στην οποία κάποιος φυσικά έβαλε την υπογραφή του). Για τα ελληνικά δεδομένα είναι απολύτως φυσικό. Η σχάση της σχέσης αίτιου-αιτιατού στην εγχώρια πολιτική σκηνή δεν είναι κάτι καινούργιο. Οι πολιτικοί χρόνια τώρα ζούσαν -και ζουν ακόμα όπως φαίνεται- σε ένα δικό τους προστατευμένο κόσμο,μακρινό και ιδανικά (για αυτούς) πλασμένο, όπου η ευθύνη δεν λαμβάνεται άμα τη πράξει δεδομένου ότι κάτι τέτοιο μπορεί να ισοδυναμούσε και με απομάκρυνση από την εξουσία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δε η δημοτική αρχή δεν παραιτήθηκε παρότι σε ένα μήνα θα διεξαχθούν εκλογές. Λες και θέλουν να κάτσουν στην καρέκλα όσο περισσότερο μπορούν ώστε μέχρι τελευταίας στιγμής να μην χαθεί η εξουσία που πάνω από όλα τελικά είναι αυτοσκοπός.
Οι εκλογές πλησιάζουν. Είναι καιρός να κάνουμε συγκρίσεις και να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα· αυτά ας μας πάνε στις κάλπες. Όχι, μια ψήφος δεν θα μας σώσει ούτε θα αλλάξει τα πάντα. Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Τίποτα δεν σβήνει με ένα νόμο και ένα άρθρο προπαντός οι συνειδήσεις. Η αλλαγή νοοτροπίας είναι χρόνια διαδικασία που έχει τις ρίζες τις στο σχολείο. Όσο για το τώρα η αλλαγή αυτή μπορεί να ξεκινήσει από το ευνόητο ερώτημα (που πολλοί δεν το σκέφτονται καθόλου οπότε δεν είναι και τόσο αυτονόητο): Θα παραιτηθεί κάποιος;