Οι φοιτητικές εκλογές έγιναν και φέτος όπως και κάθε χρονιά.Αυτό είναι και το ανησυχητικό.Τίποτα δεν άλλαξε και ούτε και αυτή τη φορά. Η ΔΑΠ βγήκε πρώτη, η ΠΚΣ δεύτερη μιλώντας για αύξηση των ποσοστών και για ανατροπή που θα γίνει τελικά στις επόμενες εκλογές ενώ οι λοιπές αριστερές παρατάξεις πήραν τα συνηθισμένα χαμηλά ποσοστά. Στην Πάτρα δε έγιναν και όμορφες στιγμές δημοκρατικής ωριμότητας. Κοινώς, δύο παρατάξεις πιάστηκαν στα χέρια για την τοποθέτηση των αφισών. Εμείς όμως οι υπόλοιποι γιατί πρέπει να τα ανεχόμαστε όλα αυτά;
Το πανεπιστήμιο έχει πολλές και ποικίλες λειτουργίες να επιτελέσει. Επισήμως είναι ο χώρος όπου προάγεται η έρευνα και καινοτομία. Από αυτό θα περάσει η κάθε γενιά πριν βγει στην παραγωγική διαδικασία. Σε αυτό το επίπεδο τα αποτελέσματα είναι ικανοποιητικά -τηρουμένων πάντα των αναλογιών. Κυρίως όμως διαμορφώνει ή καλύτερα τελειοποιεί την την φυσιογνωμία μιας ολόκληρης γενιάς που έχει ξεκινήσει από το σχολείο. Ο Γιώργου Ιωάννου στην “όμορφη αστική μας κοινωνία” απογοητευμένος από τη γενιά του με τις “μπαγιάτικες φάτσες” πάει στα πανεπιστήμια προσπαθώντας να βρει ελπίδα εκεί, να δει ανθρώπους φρέσκους. Απογοητεύεται όμως περισσότερο. Σήμερα μάλλον θα απογοητευόταν πιο πολύ βλέποντας τις κομματικές παρατάξεις.
Ακόμη, η τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει και καθοριστική σημασία στην πολιτική διαμόρφωση των φοιτητών. Η ουσία του πανεπιστημιακού ασύλου προστατεύει ακριβώς την ελεύθερη διάδοση ιδεών σε όλα τα θέματα συμπεριλαμβανομένης και της πολιτικής. Γίνεται κάτι τέτοιο όμως όταν σε όλες τις σχολές κυριαρχούν οι κομματικές παρατάξεις; Αμφιβάλλω. Όποιος συμμετάσχει έστω και σε μια συνέλευση θα γίνει μάρτυρας μιας μονότονης διαδικασίας με λεκτικά κλισέ κομμένα και ραμμένα σε κομματικά γραφεία. Οι “μπλε” θα πουν κουμμούνια τους “κόκκινους” και οι τελευταίοι τους πρώτους φασίστες. Και κάπου εκεί θα μείνουν να φωνάζουν κομματικές ανακοινώσεις σε ένα άδειο αμφιθέατρο. Οι φοιτητές κουράστηκαν και έφυγαν. Άλλωστε η αποχή των φοιτητών από τις εκλογές ήταν συντριπτική. Έτσι οι κομματικές παρατάξεις λειτουργούν μόνο για να δημιουργούν κάποιους ψηφοφόρους για τα κόμματα και σε κάποιες σχολές (βλ. νομική) ακόμη και στελέχη. Κανένα πρόβλημα του πανεπιστημίου δεν λύνεται, κανένας διάλογος δεν γίνεται νηφάλια και πολιτισμένα. Οι μόνοι χαμένοι είναι οι φοιτητές που μέρα με τη μέρα βλέπουν και άλλα προβλήματα να προστίθενται στην πανεπιστημιακή τους πορεία.
Το 50% των φοιτητών δεν συμμετείχε στις εκλογές. Τι θα γινόταν όμως αν από αυτό το 50% αποφάσιζε -μια ομάδα ανά σχολή- να φτιάξει μια παράταξη χωρίς κομματικά δούναι και λαβείν που θα έθετε στο επίκεντρο το πρόβλημα αυτό καθεαυτό; Που δεν θα την ενδιέφερε να γεμίσει ακαλαίσθητες αφίσες τους τοίχους αλλά να καταγράψει το όποιο πρόβλημα και να δώσει πρακτικές λύσεις; Ίσως οι “μπλε” και οι “κόκκινοι” να το κορόιδευαν. Θα την έλεγαν απολιτίκ, “το φοιτητικό ποτάμι”. Σημασία όμως δεν θα είχε γιατί θα είχε καταφέρει να ενώσει ένα μέχρι πρότινος αδιάφορο 50% ακόμη και να προσελκύσει πολλούς φοιτητές που έβλεπαν τις κομματικές παρατάξεις ως μόνη λύση. Έτσι οι κομματικές παρατάξεις θα έμεναν χωρίς φοιτητές. Μάλλον αδύνατον. Ο ωχαδερφισμός και η συνήθεια που κατά το Ουγκώ είναι το εκτροφείο των σφαλμάτων δεν θα το επέτρεπε ακόμη και αν οι συνθήκες είναι οι πλέον κατάλληλες.
Το Ποτάμι πρότεινε την κατάργηση των κομματικών παρατάξεων. Δεν σκέφτηκε όμως ότι πολλές παθογένειες δεν θεραπεύονται με νόμους. Αν ψηφιζόταν τέτοιος νόμος το πολύ πολύ οι παρατάξεις να άλλαζαν όνομα και να μην συνδέονταν με τα κόμματα επίσημα. Κατά τα άλλα καμία αλλαγή. Αντιθέτως, η λύση θα έρθει από την συνειδητοποίηση των ικανοτήτων μέσα από την ενεργή δράση των φοιτητών. Εν ολίγοις, την νίκη της κοινής λογικής έναντι της παραλογίας των κομματικών παρατάξεων.