Δέκα Χρόνια Ejekt Festival
Το νούμερο ΕΝΑ φεστιβάλ στην Ελλάδα, έκλεισε τα δέκα του χρόνια με εντυπωσιακό τρόπο. Με Kasabian και Editors, με White Lies και Darkside, με τους δικούς μας Brightside και Inconsistencies και στο τέλος τον Paul Kalkbrener. Ο κόσμος πολύς από νωρίς(συνολικά, μάλλον γύρω στις δέκα πέντε χιλιάδες) και με καλή διάθεση. Η οργάνωση πολύ καλή(ελάχιστα τα προβλήματα) και όλα τα παιδιά που δούλεψαν στο Ejekt, έκαναν τη δουλειά τους όσο καλύτερα μπορούσαν για να διευκολύνουν όλους όσους βρέθηκαν στο Φάληρο. Η πολυσυλλεκτικότητα του κόσμου είναι αυτή που κάνει τη διαφορά σε όλα τα φεστιβάλ που σέβονται τον εαυτό τους. Έτσι και στο Ejekt λοιπόν, είδαμε τους πάντες και τα πάντα. Ζευγάρια, μπακούρια, χιπστεράδες, γονείς με τα παιδιά τους(ακόμα και καρότσια, μπράβο τους), πιτσιρικάδες αλλά και μπαρμπάτια ήταν όλοι εκεί. Πολύ ωραίο κοινό, όπως αρμόζει σε αυτές τις περιπτώσεις.
White Lies
Θα το πω μία φορά, όλες οι μπάντες βγήκαν στις προγραμματισμένες τους ώρες και οι εναλλαγές ήταν απόλυτα αρμονικές. Τυπικοί στην ώρα τους λοιπόν, ανέβηκαν στη σκηνή ελάχιστα μετά τις έξι. Μου αρέσουν πολύ οι White Lies όμως είχα την αίσθηση ότι θέλανε, αλλά δεν μπορούσαν. Λίγο η υπερβολική ζέστη, λίγο ο κόσμος που ήταν ακόμα «κρύος», αλλά και λίγος(πολλοί έμπαιναν εκείνη την ώρα ή ήρθαν αργότερα), αισθάνομαι ότι δεν τα έδωσαν όλα. Αυτό είναι φυσιολογικό, όταν μιλάμε για live υπάρχει μία αμφίδρομη σχέση οι καλλιτέχνες επηρεάζονται από τον κόσμο και το αντίθετο. Προτίμησαν να παίξουν νωρίς τα: Farewell to the Fairground και Lose My Life και έκλεισαν με το Bigger Than Us. Εύχομαι στο μέλλον να χρειαστούν λιγότερο αντηλιακό για να εμφανιστούν στη χώρα μας.
Setlist
There Goes Our Love Again
Farewell to the Fairground
To Lose My Life
Be Your Man
Unfinished Business
Gettin Even
The Power & the Glory
A Place to Hide
First Time Caller
Death
Big Tv
Bigger Than Us
Editors
Με τον ήλιο πιο φιλικό οι Editors για μία ακόμα φορά δεν απογοήτευσαν το Ελληνικό κοινό που τόσο τους αγαπάει. Από το 2006 που τους είχα δει στο Rockwave Festival, πίσω από τους «The Dandy Warhols»και τους «Franz Ferdinand»(τι ωραίοι που ήταν οι δούκες τότε) πέρασαν οκτώ χρόνια και άλλα τρία άλμπουμ. Ο ήχος τους ωρίμασε και πλέον είναι μία ολοκληρωμένη μπάντα που πάντα επιλέγει τα μεγάλα φεστιβάλ για να έχει το μεγαλύτερο δυνατό κοινό. Έπαιξαν πολλές από τις μεγάλες τους επιτυχίες, δεν έπαιξαν ούτε ένα κομμάτι που να μη μου αρέσει. Πραγματικά, ο ένας ύμνος πίσω από τον άλλο. Ποιο να βάλεις ποιο ν’αφήσεις, έχουμε και λέμε: Nothing, The Racing Rats, All Sparks, An End Has a Start, Munich, Formaldehyde, Smokers Outside the Hospital Doors και για κλείσιμο Papillon. Ανυπομονώ να τους δω σε μία συναυλία σαν headliners, για να απολαύσω το μοναδικά σκοτεινό τους ήχο. Τα «An End Has a Start» και «Smokers Outside the Hospital Doors» είναι μάλλον τα αγαπημένα μου και χαίρομαι που τα άκουσα live από τη φωνάρα του Tom Smith για μία ακόμα φορά.
Setlist
Nothing
The Racing Rats
All Sparks(δυστυχώς υπήρξε τεχνικό πρόβλημα με αποτέλεσμα να μην το παίξουν όπως θα ήθελαν)
An End Has a Start
Munich
Bones
Honesty
Formaldehyde
Hyena
The Phone Book
Smokers Outside the Hospital Doors
A Ton of Love
Papillon
Darkside
Αναμφισβήτητα η έκπληξη της βραδιάς- για κάποιον όχι τόσο μυημένο σε αυτό το είδος όπως εγώ- ο Nicolas Jaar ήταν καταπληκτικός. Με τον Dave Harrington κατάφεραν να συνεπάρουν τον κόσμο τόσο με τις ηλεκτρονικές τους μελωδίες όσο και με την on-stage εμφάνισή τους. Καπνοί και σκοτάδι, λίγο φως, απόκοσμος ήχος και η μύηση είχε πετύχει.
Kasabian
Τι να πεις για τους Kasabian; Έχουν ακούσει πολλά για το τελευταίο άλμπουμ τους όπως:δεν αξίζει, είναι το χειρότερό τους, είναι τελείως διαφορετικός ο ήχος τους. Κάποια από αυτά ισχύουν, ένα πράγμα όμως παραμένει σταθερό: ΟΙ KASABIAN ΚΑΝΟΥΝ ΓΑΜΩ ΤΑ LIVE. Με τον κόσμο ζεστό από τους Editors και τους Darkside και με τη μέρα να δίνει τη σκυτάλη στη νύχτα όλα ήταν έτοιμα. Με τον ήχο του «bumblebeee» από το νέο τους δίσκο, η παρέα του Λέστερ έκανε την εμφάνισή της με το κοινό να παραληρεί(όχι τόσο για το κομμάτι αλλά για τον Pizzorno και τον Meighan). Η setlist που επέλεξαν είχε πολλά αγαπημένα κομμάτια, «Underdog», «Where Did All the Love Go», «Days Are Forgotten» έπαιξαν στη σειρά γνωρίζοντας πραγματική αποθέωση από ένα κοινό, που πλέον είχε ζεσταθεί για τα καλά. Στους ήχους του «Club Foot» και του «Re-Wired» η αρένα-πλατεία χόρευε πραγματικά εκστασιασμένη τραγουδώντας και χοροπηδώντας σε κάθε νότα. Εκεί που έγινε πραγματικός χαμός ήταν όταν ξεκίνησαν να παίζουν την εισαγωγή του «Fire», τότε μικροί και μεγάλοι πήραν φωτιά, με αποτέλεσμα να προσπαθεί ο ένας να σβήσει τον άλλο με πολύ νερό και πολύ μπύρα-αυτά είναι!!! Το «Fire» ήταν και το τελευταίο τους κομμάτι πριν το προγραμματισμένο(δυστυχώς δεν υπάρχουν πια αυθόρμητες μπάντες που τις συνεπαίρνει ο παλμός του κόσμου σε τόσο μεγάλα γεγονότα ή σε παγκόσμιες περιοδείες) encore. Εκεί ξεχώρισε η κομματάρα «L.S.F» που συνδυάστηκε με το «Praise You»(Fatboy Slim). Κοιτώντας την περιοδεία τους δεν υπήρξε καμία έκπληξη, έπαιξαν αυτά που παίζουν παντού με την ίδια δύναμη και τον ίδιο επαγγελματισμό.
Setlist
Bumblebee
Shoot The Runner
Underdog
Where Did All The Love Go?
Days Are Forgotten
Eez-Eh
Processed Beats
Stevie
I.D.
The Doberman
Take Aim
Club Foot
Treat
Re-Wired
Empire
Fire
Encore:
Switchblade Smiles
Vlad The Impaler
Praise You (από Fatboy Slim, το κάνουν σε όλο του tour τους)
L.S.F.
Stages
Τα δύο stages που υπήρχαν, βοηθούσαν την εναλλαγή των συγκροτημάτων, αλλά δημιουργούσαν κάτι παράδοξο. Ενώ ο κόσμος ήταν αρκετός στην κύρια σκηνή, δεν πήγαινε προς το δεύτερο stage. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι καλλιτέχνες να παίζουν μπροστά σε πολύ λίγα άτομα και τριάντα μέτρα πιο πέρα να βρίσκονται χιλιάδες κόσμου, οι οποίοι φαινόντουσαν να αδιαφορούν για το τι συμβαίνει εκεί. Αυτό άλλαξε μόνο με τους Darkside καθώς υπήρχε αρκετός κόσμος που ήρθε για να δει κυρίως αυτούς.
Ήχος
Ο ήχος στην πλατεία νερού ήταν πολύ καλός ποιοτικά, όμως δεν ήταν τόσο δυνατός και δεν είχε μεγάλο πλάτος. Για τον κόσμο που ήρθε, που ήταν αρκετός και για το χώρο που είναι αρκετά μεγάλος, δεν έφτανε. Όσοι βρισκόντουσαν μπροστά από το κύριο stage είχαν αρκετά δυνατό ήχο, όσοι προτίμησαν να μείνουν πιο πίσω ή να πάνε λίγο πλάγια απλά δεν μπορούσαν να νιώσουν ούτε τη μουσική ούτε την ένταση.
Brightside / Inconsistencies / Paul Kalkbrenner
Οι δύο μπάντες μας μπορούμε να πούμε ότι πήραν το βάπτισμα του πυρός σε ένα πραγματικά μεγάλο φεστιβάλ. Πρώτα οι Brightside και αργότερα οι Inconsistencies προσπάθησαν (και το κατάφεραν) να ζεστάνουν τον κόσμο. Είχαν δυνατά αλλά και slow κομμάτια και οι περισσότεροι από τους θεατές τούς ευχαριστήθηκαν. Τον Paul Kalkbrenner ας με συγχωρέσει -όχι πως τον νοιάζει- αλλά δεν τον είδα. Μετά τους Kasabian, την έκανα. Ξέρω όμως ότι έμειναν αρκετοί πίσω για να τον ακούσουν και δικαιώθηκαν. Ίσως μια άλλη φορά να τον πετύχω κάπου αλλού.
Ejekt 2015
Με την επιτυχία του φεστιβάλ, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα τα πούμε και το 2015. Όσο όλοι κάνουν τόσο καλή δουλειά και όσο οι καλλιτέχνες είναι αυτού του διαμετρήματος, πάντα θα υπάρχει κοινό έστω και σε αυτήν τη γωνιά της Ευρώπης.
Ευχαριστώ το φωτογράφο και φίλο μου Κώστα Παρούση για το φωτογραφικό υλικό, του χρόνου στο Glastonbury.
