“Σκέτη αλλοτρίωση πολιτισμική, γαστρονομική, γευστική και σε τελευταία ανάλυση εξαθλίωση της ευρύτερης έννοιας της παιδείας, είναι το μπουγατσάν”. Τάδε έφη Λιάνα Κανέλλη, βουλευτής του Κ.Κ.Ε. μέσα από την στήλη της στον Ριζοσπάστη. Για όσους δεν γνωρίζουν το μπουγατσάν είναι μία γαστρονομική εφεύρεση,ένας συνδυασμός κρουασάν και μπουγάτσας όπου στα κρουασάν προστίθεται κρέμα μπουγάτσας, που δημιουργήθηκε στη Θεσσαλονίκη από την ομάδα Estrella.
Σύμφωνα λοιπόν με την βουλευτή το μπουγατσάν αλλοιώνει την παιδεία σαν ουσία και ιδέα συνάμα. Παράλληλα, τα σχολεία σε απομακρυσμένες περιοχές έχουν τεράστιες ελλείψεις από διδακτικό προσωπικό. Τα βιβλία των μαθημάτων που σχετίζονται με τις νέες τεχνολογίες (π.χ. πληροφορική) είναι γραμμένα εδώ και δεκαετίες και κατ΄επέκταση δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα και την τεχνολογική εξέλιξη. Οι φοιτητές φοιτούν σε σχολές που δεν έχουν καν κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα. Τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι πολύ χαμηλά στην παγκόσμια αξιολόγηση. Ο σχολικός εκφοβισμός, όσο και αν εθελοτυφλούμε, έχει βρει μια βολική θέση στα ελληνικά σχολεία. Η λίστα είναι μεγάλη. Για όλα φταίει όμως μόνο το μπουγατσάν! Ιδού η ρίζα του κακού!Ιδού ο έσχατος εθνικός κίνδυνος!
“Το μπουγατσάν είναι σημείο – σύμβολο αλλοτρίωσης, πιο εύπεπτο και πιο γευστικό απ’ την ευελφάλεια (σσ νεολογισμός της Άννας Διαμαντοπούλου που αποδίδει τον συνδυασμό των εννοιών ευελιξία και ασφάλεια). Κολάζει τη βίαιη προσαρμογή στην ευρωπαϊκή καπιταλιστική πραγματικότητα και μετατοπίζει την αντίσταση του πολίτη – καταναλωτή στο επίπεδο της ψευδαίσθησης” συνεχίζει λίγο πιο κάτω η βουλευτής. Όταν λοιπόν φας μπουγατσάν εκτός από το να λερωθείς λίγο από την γέμιση (εδώ συμφωνώ με την αρθρογράφο) χάνεις και κάθε ηθική,πατριωτική και αντικαπιταλιστική αντίσταση. Γίνεσαι, κακομοίρη, έρμαιο της Μέρκελ και της παγκοσμιοποίησης που τόσο θέλουν την εξαφάνιση του ελληνικού πολιτισμού. Φυσικά οι κατασκευαστές του εν λόγω γλυκού είναι υπηρέτες ξένων αφεντάδων και ιδιωτικών συμφερόντων.
Μια λέξη μόνο. Σουρεαλισμός.
Τι σημασία έχουν όλα αυτά; Προφανώς καμία. Την ίδια ώρα που γράφτηκε το άρθρο της κ. Κανέλλη στην Ουκρανία άνθρωποι σκοτώνονταν. Λίγες μέρες αργότερα θα ξεκίναγαν οι συρράξεις στην λωρίδα της Γάζας. Στην ανατολική Ουκρανία ένα επιβατικό αεροσκάφος θα καταρριφθεί. Το αίμα τον ανθρώπων προκαλεί οργή και μυρίζει πόλεμο. Μέσα σε όλα αυτά η Λιάνα Κανέλλη τα βάζει με το μπουγατσάν. Άλλοι ψάχνουν μανιωδώς τον κροκόδειλο, τον Σήφη. Άνθρωποι που χτίζουν το δικό τους μικρόκοσμο μας το τρίβουν στη μούρη μας με στόμφο. Μόνοι τους δημιουργούν έκτακτα γεγονότα και τέρατα. Τα πολεμούν όπως ο Δον Κιχώτης πολεμούσε με ανεμόμυλους. Όλα αυτά όμως θα έπρεπε να είναι γραμμένα το πολύ στο προσωπικό τους ημερολόγιο, που θα ξεκίναγε πάντα με την ίδια αποστροφή.
Αγαπημένε μου μικρόκοσμε.
