Τη συνάντησα! Με πάρα πολύ μακριά μαλλιά και δυο τεράστια καταγάλανα μάτια, με υπέροχα τατουάζ σε διάφορα σημεία και με ένα χαμόγελο που θέλοντας και μη στο χαρίζει κι εσύ το ανταποδίδεις και γεμίζει η ψυχή σου! Ιδέες ξεφύτρωναν μέσα από το κεφάλι της βάφοντας πορτοκαλί και γαλάζιο το απόγευμα.
– Ποια είσαι; Και δεν εννοώ όνομα και διεύθυνση μόνο. Κάποια χαρακτηριστικά σου, το πρώτο πράγμα που κάνεις όταν ξυπνάς, μια ευτυχισμένη και μια «κακή» στιγμή στη ζωή σου…
– Είμαι η Χριστίνα ή αλλιώς Crosti, παρατσούκλι που κληρονόμησα από τη μεγάλη μου αδερφή που έβρισκε το όνομά μου πολύ μεγάλο και βαρετό. Μόλις ξυπνήσω… ανοίγω τον υπολογιστή μου και πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας ακούγοντας μουσική και χαζεύοντας στο ίντερνετ. Όλο αυτό είναι σχεδόν απαραίτητο για να πάει καλά η μέρα μου. Μία σύντομη βόλτα έξω βοηθάει επίσης.
Μία ευτυχισμένη στιγμή… δύσκολο να ξεχωρίσω μονάχα μία. Τις περισσότερες φορές δεν είναι ένα μεγάλο γεγονός ή κάποια καλά νέα, αλλά κάτι πολύ απλό και καθημερινό. Νομίζω οι πιο ευτυχισμένες στιγμές στη ζωή μου ήταν πραγματικά τόσο απλές όσο και μεγαλειώδεις τη δεδομένη στιγμή. Ένα βλέμμα, ένα τραγούδι, ο ήλιος (με μέτρο) ή η βροχή (πάλι με μέτρο!)… μία βόλτα με τα σκυλιά μου πριν τα χάσω… Και κακές στιγμές έχω την τύχη να θυμάμαι μπόλικες. Και δεν το λέω ειρωνικά – έχουν την σημασία τους και τα άσχημα. Νομίζω το πιο δύσκολο πράγμα στη ζωή είναι το να μάθεις να αποδέχεσαι την απώλεια. Προσπαθώ να το δουλέψω διότι είναι κι αυτό μέρος της ζωής. Οπότε με βεβαιότητα μπορώ να πω πως οι χειρότερες στιγμές της ζωής μου έχουν να κάνουν με αυτό. Πρόσφατα έπρεπε να πάω να κοιμήσω την σκυλίτσα μου που είχα από 15 χρονών. Ίσως αυτό να ήταν ότι πιο δύσκολο έχει χρειαστεί να κάνω μέχρι τώρα.
Αυτή ήταν μια πρώτη σύσταση με την Χριστίνα Τσέβη, την κοπέλα που σχεδιάζει και της οποίας τη δουλειά έχω ερωτευτεί!!! Καφές και τσιγάρο, απαραίτητα στο χέρι της. Ανάμεσα σε δυο τζούρες μου εξήγησε τη σημασία ορισμένων από τα τατουάζ της, με πιο πρόσφατο εκείνο με το όνομα της σκυλίτσας της. Για χάρη της έκανε κι ένα γλυκό και συγκινητικό poster. Άλλαξα θέμα για να την αποτραβήξω από την ανάμνηση.
– Σπουδές, επάγγελμα, χόμπι.
– Μεγάλωσα σε μία μεγάλη οικογένεια με ιδιαίτερη αγάπη στις τέχνες. Ο μεγάλος μου αδερφός σπούδασε γραφιστική όταν ήμουν 6. Κάπου εκεί νομίζω αποφάσισα ότι θα ακολουθούσα τα χνάρια του και έτσι έγινε. Φοίτησα στον AKTO όπου πέρασα 4 πραγματικά πανέμορφα χρόνια μιας και είχα την τύχη να έχω κάποιους εκπληκτικούς καθηγητές. (Μάνος Δούκας, Παντελής Χανδρής, Δήμητρα Αλεβίζου-και φυσικά ο αδερφός μου Χάρης).
Στην πορεία με κέρδισε ο χώρος της εικονογράφησης, έτσι εδώ και αρκετά χρόνια εργάζομαι σαν εικονογράφος. Αγαπημένο χόμπι -πέραν του επαγγελματός μου που ξεκίνησε κι αυτό ως τέτοιο- είναι σίγουρα το περπάτημα. Πού και πού επίσης απολαμβάνω να παίζω μουσική ως dj.
– Τι μηνύματα περνάς με τα σχέδιά σου;
– Το να εκφράσω κάτι συγκεκριμένο με τις προσωπικές μου δουλειές είναι σίγουρα απαραίτητη προϋπόθεση για μένα. Ποτέ δεν με ενδιέφερε να φτιάξω απλά κάτι που να δείχνει όμορφο. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορώ να πω πως με ενδιαφέρει το πως θα ερμηνευτεί το κάθε πράγμα που φτιάχνω. Κάθε έργο που δημοσιεύεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αποκολλάται από τον δημιουργό του και γίνεται αυθύπαρκτο. Ο καθένας είναι ελεύθερος να το ερμηνεύσει με όποιον τρόπο θέλει και να “διαβάσει” τα μηνύματα που του λέει εκείνου προσωπικά.
– Τι… «μύγα» σε τσιμπάει και σχεδιάζεις; Από πού εμπνέεσαι;
– Αναμφίβολα ζωγραφίζω διότι δεν μπορώ να εκφραστώ με άλλο τρόπο. Αν μπορούσα να παίξω μουσική, θα έγραφα τραγούδια. Αν μπορούσαν να γράψω, θα ήμουν συγγραφέας, κοκ. Η ζωή και όλα όσα μας συμβαίνουν, οι συναναστροφές με άλλους ανθρώπους… είναι η μεγαλύτερη έμπνευση. Από εκεί πηγάζουν τα μηνύματα για τα οποία με ρώτησες παραπάνω. Πέραν αυτού, υπάρχει και η ίσως πιο επιφανειακή έμπνευση που έχει να κάνει με τον τρόπο με τον οποίο θα περιγράψεις αυτό το οποίο θέλεις. Οι ιδέες είναι πάντα εκεί, μα ένα θέμα είναι και το πώς θα τις απεικονίσεις. Βρίσκω το κάλλος πραγματικά σημαντικό στη ζωή μας -αν και εντελώς υποκειμενικό. Για παράδειγμα, προσωπικά εκτιμώ πολύ περισσότερο την “ελαττωματική” εμφάνιση από την αψεγάδιαστη ομορφιά. Ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο μου μοιάζει τόσο πιο ενδιαφέρον από μία αστραφτερή μεζονέτα. Ακριβώς γι’ αυτό αισθάνομαι πραγματικά τυχερή, διότι μπορώ να εμπνευστώ από τα πάντα σ’ αυτή την πόλη. Μέρη και γειτονιές που οι περισσότεροι κρίνουν ως άσχημα, στα μάτια μου είναι συγκλονιστικά όμορφα-έτσι μία σύντομη βόλτα και μόνο είναι ικανή να με γεμίσει με αμέτρητα ερεθίσματα. Επίσης, σίγουρα εμπνέομαι κι από τις δημιουργίες άλλων. Κυρίως τη μουσική, τα βιβλία και τις ταινίες, μα φυσικά και την τέχνη.
– Έχεις κάνει προσωπικές εκθέσεις; Πού και μερικά λόγια για το επαγγελματικό σου πλάνο.
– Το πιο κοντινό σε προσωπική έκθεση, ήταν η υπαίθρια έκθεσή έργων μου στην οδό Πιττάκη στου Ψυρρή, που έγινε παράλληλα με τη δράση των Before Light τον Δεκέμβρη του 2012. Έχοντας θαυμάσει πολλές εκθέσεις καλλιτεχνών -ιδίως κατά τη διάρκεια των σπουδών μου- γνωρίζω αρκετά καλά πώς λειτουργεί το κύκλωμα των γκαλερί και των επισκεπτών τους. Είναι ένας χώρος που πραγματικά χαίρομαι που υπάρχει, απ’την άλλη δεν αίσθάνομαι πως ταιριάζω εγώ ως δημιουργός ιδιαίτερα μέσα σε αυτόν – τουλάχιστον προς το παρόν. Οπότε το να κάνω μία προσωπική έκθεση σε μία γκαλερί απλά δεν με ενδιαφέρει, εκτός κι αν μιλάμε για κάποια πιο αντισυμβατική ή με άλλους όρους διοργάνωση, όπως αυτήν που προανέφερα. Όσον αφορά το επαγγελματικό μου πλάνο, μάλλον δεν μπορώ να πω πολλά διότι είναι… ανύπαρκτο. Βασικό μέλημά μου είναι να κάνω αυτό που μου αρέσει την προκειμένη στιγμή, να εξελίσσομαι και να είμαι ειλικρινής και συνεπής.
Και μετά από τις κλασικές ερωτήσεις που αποτελούν τον κορμό μιας συνέντευξης, περάσαμε στο διασκεδαστικό κομμάτι! Η Χριστίνα είναι πολύ απλή κι απορώ τι κρύβεται πίσω από το χαμόγελο και εκείνα τα ραπουνζελίστικα μαλλιά!!!
– Πώς βλέπεις τον εαυτό σου μετά από 10 χρόνια; Πώς θα ήθελες να είσαι;
– Θα ήθελα να ξυπνάω ακόμη με κέφι και όρεξη για δημιουργία. Να έχω τόσες ιδέες που να μην προλαβαίνω να υλοποιήσω και να είμαι καλύτερη σαν άνθρωπος και σαν εικονογράφος.
– Αντικατοπτρίζεται ο εαυτός σου στα σχέδιά σου; Βγάζεις κομμάτια του εαυτού σου, των προσωπικών σου στιγμών στο χαρτί;
– Απόλυτα! Είμαι εντελώς εκτεθιμένη από αυτή την άποψη. Είναι όμως και η υπερβολική ειλικρίνια στοιχείο του χαρακτήρα μου. Αυτός ο τρόπος έκφρασης τουλάχιστον προσφέρει μία κάποια ψευδαίσθηση κάλυψης
– Ποιον «διάσημο» εν ζωή ή όχι θα ήθελες να συναντήσεις και τι θα του έλεγες;
-Δύσκολη ερώτηση… Έχω γνωρίσει αρκετούς πολύ σημαντικούς για εμένα ανθρώπους και πραγματικά δεν ήθελα ποτέ να τους ρωτήσω κάτι-παρά να τους ευχαριστήσω για αυτό που είναι και αυτό που κάνουν. Πιο ενδιαφέρον σενάριο από μία γνωριμία μου μοιάζει το ενδεχόμενο κάποιου είδους συνεργασίας. Αν μιλάμε για τον καλλιτεχνικό χώρο, σίγουρα θα χαιρόμουν απίστευτα αν γνώριζα τον αγαπημένο μου εν ζωή καλλιτέχνη, τον William Kentridge. Και σ’αυτή την περίπτωση πάντως, θα ήθελα απλά να του σφίξω το χέρι.
– Ποια είναι η ιδανική χώρα για να ζεις και γιατί; (Αν όχι η Ελλάδα, γιατί;)
– Πιστεύω πως ιδανικά είναι εκει που αισθάνεσαι πιο συχνά καλά παρά άσχημα. Εκεί που είναι οι αγαπημένοι σου άνθρωποι. Για μένα αυτό είναι η Ελλάδα. Είμαι η μόνη από τα 3 αδέρφια μου που δεν έχει ζήσει ποτέ στο εξωτερικό-και πάντα μεγαλώνοντας πίστευα πως σε κάποια φάση θα το κάνω. Μα όταν ξεκίνησε η κρίση με έκανε να εκτιμήσω ακόμη περισσότερο την χώρα μας και όλα αυτά τα μικρά πράγματα που θεωρούμε δεδομένα. Από την άλλη, ένας σημαντικός λόγος που μου αρέσει να ζω εδώ, είναι επειδή μπορώ να ταξιδεύω σχετικά συχνά. Πάντα όμως την ημέρα που επιστρέφω είμαι τόσο χαρούμενη όσο ήμουν και την ημέρα που έφευγα. Σίγουρα η χώρα μας έχει πολλά προβλήματα και αισθάνομαι πολύ πιο συχνά απ’όσο θα ήθελα απογοήτευση από το πως λειτουργούν κάποια πράγματα ή κάποιοι άνθρωποι εδώ…προσπαθώ όμως να εστιάζω στα θετικά τα οποία ευτυχώς είναι αρκετά. Από κει και πέρα αγαπώ ιδιαίτερα την Ιταλία και τις ΗΠΑ και αισθάνομαι (σχεδόν) σαν στο σπίτι μου και στα δύο αυτά μέρη του κόσμου.
– Πιστεύεις ότι η χώρα μας προσφέρει σε νέους καλλιτέχνες ευκαιρίες καριέρας; Θέλω να πω, πως ζούμε σε μια κοινωνία που μας βομβαρδίζουν τα ΜΜΕ για φθηνούς έρωτες, ακριβά φύκια-κορδέλες και τραγούδια της μιας βραδιάς. Δεν ακούμε όμως συχνά για παιδιά με μαγικά δάχτυλα ή χρυσά λαρύγγια. Γιατί; Τι θα έκανες-κάνεις για να το αλλάξεις αυτό;
– Αναμφίβολα η Ελλάδα ΔΕΝ προσφέρει ευκαιρίες σε νέους καλλιτέχνες. Είναι θέμα νοοτροπίας και παιδείας. Στην χώρα μας οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν καμία εκπαίδευση στις τέχνες και είναι πραγματικά θλιβερός ο τρόπος που τις αντιμετωπίζουν ως κάτι άνευ σημασίας. Και αυτή η νοοτροπία σίγουρα προϋπήρχε της κρίσης. Ευτυχώς υπάρχουν (ελάχιστες) εξαιρέσεις και -κυρίως- το διαδίκτυο χάρη στο οποίο δεν έχει ιδιαίτερη σημασία το που βρίσκεσαι για να αναγνωριστεί η δουλειά σου. Σε προσωπικό επίπεδο δυστυχώς δεν νομίζω πως μπορώ να κάνω κάτι για να αλλάξει αυτή η κατάσταση, πέραν του να συμμετέχω στο βαθμό που μπορώ στην εκπαίδευση των παιδιών σ’αυτό το κομμάτι.
– Ποιο είναι το αγαπημένο δικό σου σχέδιο και γιατί;
– Το επόμενο που θα φτιάξω! Όσο περνάει ο καιρός, τόσο μισώ τα παλιά μου σχέδιά. Αυτό βέβαια δεν είναι μόνο κακό. Ελπίζω να σημαίνει πως δεν κολλάω στα παλιά και εξελίσσομαι. Παρ’όλα αυτά, αν έπρεπε να διαλέξω κάποιο, θα έλεγα το Nothing Really Ends που φτιάχτηκε το Νοέμβρη του 2012. Αυτή η εικονογράφηση έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα διότι σηματοδότησε εν ερημμειν της ένα τέλος, απεικονίζοντας το τελικά με τον τρόπο που θα ήθελα να το θυμάμαι πάντα: ως κάτι το αέναα συνεχιζόμενο στο διηνεκές. Ακριβώς όπως το αισθάνομαι μέχρι και σήμερα. (H εικόνα είναι παραπάνω, με τις δυο φιγούρες και το σκυλάκι, που περπατούν σε έναν φωτισμένο με ιδιαίτερο τρόπο δρόμο…)
– Αγαπημένο βιβλίο, ταινία, μουσική.
– Η Μεταμόρφωση του Κάφκα, In Bruges του Martin McDonough, Like Swimming των Morphine.
– Αν ήσουν σούπερ ήρωας ποια θα ήταν η υπερδύναμή σου;
– Δεν έχω ιδέα! Αναμφίβολα θα ήθελα να βλέπω περισσότερους χαμογελαστούς και ευγενικούς ανθρώπους γύρω μου….αν μπορούσα κάπως να το καταφέρω αυτό, σίγουρα θα αισθανόμουν σούπερ ήρωας!
– Τι σε κάνει να γελάς και τι να λυπάσαι από τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα;
– Μερικές φορές είναι το ίδιο πράγμα. Η μιζέρια και η έλλειψη τρόπων σίγουρα με στεναχωρεί. Πολλές φορές όμως τα αντιμετωπίζω γελώντας. Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν γνωρίζω ανθρώπους με όρεξη για δουλειά και καθόλου όρεξη για γκρίνια.
– Υπάρχει μυστικό της επιτυχίας κι αν ναι ποιο είναι;
– Η σκληρή δουλειά, η αγάπη για αυτό που κάνεις και σίγουρα η συνέπεια.
– Η ατάκα/φιλοσοφία σου.
– Ο πατέρας μου πάντα μου έλεγε πως πρέπει να κοιτάς τα σύννεφα έχοντας τα πόδια σου γερά στη γη. Να ονειρεύεσαι χωρίς να χάνεις επαφή με την πραγματικότητα. Πάντα προσπαθώ να το θυμάμαι, αν και δύσκολα το καταφέρνω.
Προσωπικά, έχω μαγευτεί από τα σχέδια της Χριστίνας! Παρακολουθώ ανελλειπώς τα νέα σχέδια και τις αφίσες που φιλοτεχνεί και μακάρι το facebook να είχει κουμπί “λατρείας”!!! Στη σελίδα της θα βρείτε περισσότερα δείγματα από τα καταπληκτικά illustrations της! https://www.facebook.com/christina.tsevis?fref=ts
Είναι πάντα ανοιχτή σε προτάσεις, συνεργασίες, αλλά ποτέ δε θα πει όχι και σε ένα ταξίδι -σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη!!!
Εγώ ανυπομονώ να δω τον εαυτό μου να πρωταγωνιστεί σε ένα από τα σχέδιά της!
Της εύχομαι να μη χάσει ποτέ τον οίστρο της και…
ΟΥΠΣ!!! Έπεσα μέσα στον πολύχρωμο κόσμο που δημιούργησε!!!