Το μέλλον στη χώρα μας φαντάζει δυσοίωνο για την νέα γενιά Ελλήνων που αναζητά μια θέση στην αγορά εργασίας. Στα πλαίσια ενός μη αξιοκρατικού και καθόλου ελπιδοφόρου περιβάλλοντος, που γεννά την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια οι νέοι δεν βρίσκουν κίνητρα για να εξελιχθούν επαγγελματικά. Λογικό επακόλουθο αποτελούν οι έντονες τάσεις φυγής εκτός των συνόρων προς αναζήτηση επαγγελματικών διεξόδων και καλύτερης ποιότητας ζωής.
Ποιο είναι συνεπώς το κυρίαρχο δίλημμα που απασχολεί τη γενιά μας; Να παραμείνει κανείς στην Ελλάδα και να παλέψει με υπομονή και επιμονή ή να εγκαταλείψει τη χώρα για μια καλύτερη μοίρα στο εξωτερικό; Πρόκειται για θέμα που μπορεί να συζητηθεί εκτενώς.
Αναμφίβολα η χώρα χρειάζεται τη νέα γενιά για να μπορέσει να αναδειχθεί και η ύπαρξη ανθρώπινου δυναμικού είναι αναγκαία για την ανάπτυξή της. Οι ικανοί και ταλαντούχοι επαγγελματίες θα συνεισφέρουν στην ανάκαμψη και τόνωση της οικονομίας και θα την στηρίξουν. Η δημιουργικότητα, η επιμονή, η αισιοδοξία και οι καινοτόμες ιδέες και αντιλήψεις τους μπορούν μακροπρόθεσμα να διαμορφώσουν νέα δεδομένα. Ο John Kennedy στην ομιλία του κατά την τελετή της ορκωμοσίας του είχε πει χαρακτηριστικά: «Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου».
Πρέπει ασφαλώς να υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες και προοπτικές που θα δελεάσουν και θα αποτρέψουν τους νέους από την απόφαση να φύγουν. Το δυστυχές είναι ότι το ελληνικό κράτος δεν παρέχει τα κατάλληλα εφόδια και δεν προσφέρει ευκαιρίες σε νέους επιστήμονες, «διώχνοντάς» τους χωρίς να το επιδιώκει. Είναι αναμενόμενο εκείνοι να αναζητήσουν ένα περισσότερο εύφορο έδαφος, στο οποίο είναι δυνατό να αξιοποιηθούν οι γνώσεις που αποκτούν και στο οποίο θα μπορέσουν μετέπειτα να ασχοληθούν με το αντικείμενο και τον τομέα που αγαπούν.
Ουσιαστικά το δίλημμα επικεντρώνεται στο αν η απόφαση που θα λάβεις θα ωφελήσει εσένα προσωπικά, ώστε να οικοδομήσεις το μέλλον σου όπως το ονειρεύεσαι ή την χώρα που έχει ανάγκη την παραμονή σου, ακόμη και αν δεν το δείχνει. Η αντίληψη που δεσπόζει ωστόσο είναι ότι εφόσον η Ελλάδα δεν βοηθάει τα παιδιά της δεν θα την βοηθήσουμε ούτε εμείς. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που επέλεξαν να μετοικήσουν σε ξένο κράτος στο οποίο πραγματικά κατάφεραν να ευδοκιμήσουν. Η απόφαση βρίσκεται επομένως στην ευχέρεια του εκάστοτε ατόμου. Οι περισσότερο συναισθηματικοί θα μείνουν και θα αγωνιστούν, οι πιο αποφασιστικοί θα ρισκάρουν και θα αναχωρήσουν αναζητώντας διέξοδο.
Το γεγονός ότι η Ελλάδα αδυνατεί να κρατήσει κοντά της τα παιδιά της είναι θλιβερό και ίσως η περισσότερο επώδυνη επίπτωση της κρίσης. Η εξεύρεση τρόπων ώστε να τα κερδίσει πίσω οφείλει να γίνει αυτοσκοπός. Ειδάλλως θα παρατηρεί τις νέες πρακτικές και ιδέες τους να εφαρμόζονται σε ξένα κράτη που υπήρξαν πιο ελκυστικά.
One Comment
Ανώνυμος
BRAVO…