“Δεν είμαστε πια 15 χρονών!”…η φράση που ακούω όλο και συχνότερα από συνεργάτες, συγγενείς, φίλους, γνωστούς και αγνώστους! Αφορά εργασία, διαπροσωπικές σχέσεις, φιλοδοξίες…τα πάντα! “Δεν είμαστε πια 15 χρονών!”….για να εργαζόμαστε σε περιστασιακές δουλειές, για να μη ξέρουμε τι θα κάνουμε στη ζωή μας, για να ονειρευόμαστε με τα μάτια ανοιχτά, για να ανοιγόμαστε και να εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους, για να κάνουμε εύκολα γνωριμίες και νέους φίλους, για να ενθουσιαζόμαστε με το παραμικρό, για να ερωτευόμαστε με πάθος και τρέλα και πέρα από κάθε εγωισμό, για να κάνουμε ανωριμότητες κάθε είδους, για να μη μας νοιάζει το μέλλον, για να μη μας νοιάζουν οι άλλοι και η άποψή τους για μας, για να κάνουμε καινούργια αρχή, για να θεωρούμε τα πάντα απλά, για να νομίζουμε πως έχουμε τη ζωή πιασμένη απ’τα μαλλιά, για να παίρνουμε τον εαυτό μας και λίγο στη πλάκα, για να φερόμαστε απερίσκεπτα και να είμαστε αυθόρμητοι, για να είμαστε θαρραλέοι σαν μεγάλοι, για να μη μας νοιάζει το αποτέλεσμα αλλά η εμπειρία, για να μην είμαστε διπλωμάτες, για να ξεχνάμε εύκολα, για να κλείνουν οι πληγές γρήγορα, για να τσακωνόμαστε και να τα ξαναβρίσκουμε με ένα συγνώμη, για να χάνουμε χρόνο! Τι τρομερό…δεν είμαστε πια 15 χρονών!
Από τη στιγμή που γεννιόμαστε μαθαίνουμε και μεγαλώνουμε με την ιδέα πως ο ανίκητος εχθρός μας είναι ο χρόνος. Το ανθρώπινο είδος έχει στο ενεργητικό του τεράστια επιτεύγματα αλλά ποτέ δεν καταφέραμε να δαμάσουμε και να κυριαρχήσουμε αυτόν τον αιώνιο εχθρό που όσο γρήγορα και να τρέξουμε βρίσκεται πάντα μπροστά μας, κάτι σαν το Coyote που κυνηγούσε τον Road-Runner! Από όλα τα γνωμικά σχετικά με το χρόνο το αγαπημένο μου είναι αυτό του Einstein “Ο χρόνος δεν υπάρχει, είναι μια ανθρώπινη επινόηση και εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες“. Η κοινωνία μας είναι διαμορφωμένη με τρόπο ώστε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου που μας αναλογεί σε αυτή τη ζωή να είναι εκμεταλλεύσιμο συνειδητά ή ασυνείδητα από τους ολιγάρχες που κυβερνούν αυτόν τον κόσμο. Μέρα με τη μέρα ακολουθούμε ένα μοτίβο ζωής όπως μας έδειξαν ότι πρέπει να είναι στην ηλικία που βρίσκεται ο καθένας μας…στα 20 εισαι φοιτητής, στα 30 επαγγελματίας, στα 40 γονιός στα 50 μεσήλικας, στα 60 παππούς και γιαγιά. Αλλά δεν λέω τίποτα καινούργιο άλλωστε οι περισσότεροι που διαβάζουν αυτό το άρθρο δεν είναι 15 χρονών!
Η πίεση που δέχεται το παιδί που όλοι κρύβουμε μέσα μας να μη μιλήσει και φανεί, να μην μας εκθέσει με την παρουσία του τη λάθος στιγμή ή στο λάθος άνθρωπο είναι η ίδια η καταστροφή της σπιρτάδας και της μοναδικότητάς μας.Και αφού συνειδητά ή ασυνείδητα μέρος του χρόνου μας αφιερώνεται σε πράγματα και καταστάσεις που πολλές φορές για εμάς τους ίδιους δεν είναι σημαντικά, τουναντίον, μας κάνουν να πλήττουμε και να χάνουμε το χρόνο μας…τι κακό έχει τελικά να φερόμαστε στη ζωή μας και λίγο σαν 15χρονα; Παρατηρώντας τα πρόσωπα, τα βλέμματα και το ύφος των ανθρώπων όταν χρησιμοποιούν την παραπάνω και παρόμοιες εκφράσεις, δεν μπόρεσα παρά να ανακαλύψω στο βάθος τους μια μικρή νοσταλγία για τα ξένοιαστα χρόνια, μια ρομαντική αναπόληση των πρώτων λαθών που όλους μας έχουν σμιλέψει, τη γλυκειά γεύση από τα πρώτα φιλικά χτυπήματα της ζωής και τη μελαγχολία των περασμένων. Θα ορκιζόμουν πως όλοι αυτοί, οι μεγάλοι πια, θα έδιναν τα πάντα για να ζούσαν ξανά εκείνες τις παιδικές στιγμές των πρώτων ονείρων, των πρώτων ερώτων, των πρώτων φίλων, άλλωστε χωρίς καμία αμφιβολία από αυτές τις στιγμές περάσαμε για να βρεθούμε εδώ που είμαστε τώρα. Τι κρύβει λοιπόν αυτή η έκφραση; Τι μπορεί να σημαίνει πως “Δεν είμαστε πια 15 χρονών”;
Μήπως ότι έχουμε ωριμάσει απλώς και ότι αρνητικό είχε η νεαρή αυτή ηλικία έχει ξεπεραστεί; Μήπως ανακούφιση για όλα τα μαθήματα που έχουμε πάρει τα τρυφερά μας χρόνια που ίσως πόνεσαν αλλά ευτυχώς πέρασαν; Μήπως απογοήτευση για τα όνειρα που είχε για εμάς εκείνο το 15χρονο που τώρα δεν μας αναγνωρίζει; Νομίζω πως για όλους μας σημαίνει λίγο απ’όλα, αν δεχτούμε όμως πως ο χρόνος δεν υπάρχει σημαίνει πως εκείνο το 15χρονο μπορούμε να το έχουμε μαζί μας όποτε θέλουμε και να του επιτρέπουμε να φοράει το τωρινό μας κοστούμι που και που για να μας υπενθυμίζει πως εκτός από φοιτητής, επαγγελματίας, γονιός ή παππούς μέσα μας υπάρχει μια ατρόμητη παρουσία που αφού κατάφερε να πάρει απολλυτήριο Γυμνασίου μπορεί να καταφέρει τα πάντα!