Άλλη μια εθνική επέτειος πέρασε βλέποντάς την ημέρα ως ευκαιρία ξεκούρασης και ανάπαυλας από την καθημερινότητα. Οι ενήλικες έχουν μια μέρα ελεύθερη, χωρίς πρωινό ξύπνημα, άγχος και διορίες. Είναι μια μέρα που η καθημερινότητα κάνει pause. Παρά την οικονομική κρίση τέτοιες μέρες οι καφετέριες και οι ταβέρνες γεμίζουν ασφυκτικά. Είναι θα λέγαμε στην κουλτούρα μας τέτοιες μέρες να διασκεδάζουμε κι ας μειώσουμε αρκετά τα έξοδα των επόμενων ημερών μας για να μαζέψουμε τον μηνιαίο προϋπολογισμό. Οι μαθητές βέβαια είναι εκείνοι που ξεκουράζονται περισσότερο γιατί συγκριτικά έχουν την πιο φουλ καθημερινότητα, αν αναλογιστείτε ότι τα καθημερινά ωράρια τους είναι 7 π.μ. έως 10 μ.μ. χωρίς ξεκούραση. Αυτές τις μέρες λοιπόν παρακολουθούμε την παρέλαση γιατί όλοι έχουμε από κάποιο παιδί να καμαρώσουμε. Άραγε εμείς και οι μαθητές γνωρίζουμε τί γιορτάζουμε σε κάθε εθνική επέτειο;
Κρεμάμε μια ελληνική σημαία στα μπαλκόνια μας, βάζουμε κι από μια σημαία στα social media και ανεβάζουμε μερικές φωτογραφίες της παρέλασης στο instagram. Σε κάποια παλιά ρεπορτάζ ρωτούσαν μαθητές τί γιορτάζουμε κι εκείνοι απαντούσαν όλα τα αντίθετα. Για την 28η Οκτωβρίου απαντούσαν για τους Τούρκους κι αντίστοιχα για την 25η Μαρτίου για τους Γερμανούς. Τότε τα βλέπαμε και γελούσαμε όμως δεν είναι καθόλου για πλάκα. Είναι η πραγματικότητα που επικρατεί στα ελληνικά σχολεία. Στο δημοτικό είναι καλύτερη η κατάσταση. Όταν κοντεύουν τέτοιες μέρες κάνουν αντίστοιχα μαθήματα ιστορίας αλλάζοντας την ροή της ύλης για να κατανοήσουν οι μαθητές τί γιορτάζουμε. Έπειτα για την σχολική εορτή μέσα από ποιήματα, τραγούδια και θεατρικά μπαίνουν στο κλίμα της εποχής για να διδαχτούν ευχάριστα και να αφομοιώσουν τη σημασία των εθνικών επετείων. Γυμνάσιο και Λύκειο επικρατεί το χάος ανιστόρητων μαθητών που βλέπουμε στα ρεπορτάζ. Στα μαθήματα ιστορίας διδάσκονται τα γεγονότα μέσω αφόρητης πλήξης στην τάξη και στείρας παπαγαλίας στο σπίτι. Συνεπώς μετά το πέρας του διαγωνίσματος δεν έχουν αφομοιώσει τίποτα. Στις σχολικές εορτές, πέραν των ελάχιστων παιδιών που ασχολούνται με την χορωδία και κάποιο θεατρικό, τα υπόλοιπα πάνε με το ζόρι 2 ώρες για να μην πάρουν απουσία. Στο Λύκειο φυσικά δεν κάνουν ούτε τον κόπο να πάνε στη σχολική εορτή.
Το αποτέλεσμα είναι το σχολείο ως εκπαιδευτικό σύστημα να έχει αποτύχει παντελώς τον πρωταρχικό σκοπό του, την μετάδοση γνώσης προς τη δημιουργία σωστών πολιτών. Συνεπώς οι γενιές που ακολουθούν θα φτάσουν σε σημείο να μην έχουν καμία ιστορική παιδεία, άρα και να μην μπορούν εξίσου να μεταδώσουν στα παιδιά τους την αξία της ελευθερίας. Η ανάγκη επαναπρογραμματισμού της παιδείας είναι αναγκαία και επιτακτική.