Προβλήματα υπάρχουν παντού και πάντα. Πάσης φύσεως προβλήματα ,μαστίζουν τη γενιά μας, αυτή τη γενιά που εξαιτίας του τόσου προβληματισμού και της τόσης κακόβουλης τρέλας κοντεύει να ξεχάσει να ζει. Ως οι σύγχρονοι ‘ήρωες’ του περίπλοκου αυτού μυθιστορήματος που ονομάζεται κοινωνία, οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα και να δίνουμε στην πλοκή του έργου (τη ζωή μας) μια ευχάριστη και αισιόδοξη νότα ώστε να μην καταντήσει ως άλλο ένα ανιαρό, συνηθισμένο και πολυφορεμένο story παλαιάς νουβέλας, υπερφορτωμένο με μελόδραμα και ανεξέλεγκτη τάση “ωχαδερφισμού” (κοινώς ωχ-αδερφέ).
Τώρα είναι το σημείο όπου αναδύεται στην επιφάνεια η γνωστή φυσική απορία:
-“Μα πως είναι δυνατόν να παραβλέπουμε τα προβλήματα ενώ στην ουσία μας επηρεάζουν απίστευτα?”
-χμμμ…
Το πρόβλημα παραμένει πρόβλημα και φυσικά ανήκει στον κόσμο του πραγματικού και δυστυχώς όχι του προσωπικού ιδεατού. Φράσεις τύπου “όλα είναι στο μυαλό”, “μη δημιουργείς πρόβλημα εκεί που δεν υπάρχει” κλπ για μένα ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΝΤΑΙ.
Ας θυμίσω τη γνωστή εξίσου φράση “μην τα παραφουσκώνεις”. Κοινότυπη,mainstream όσο δεν πάει, έχει χάσει την πολυτιμότητά της μέσα στο χρόνο. Αυτό το “παραφούσκωμα” δεν είναι άλλο παρά το αποτέλεσμα του φυσικού μηχανισμού του ανθρώπινου σώματος, το αγαπημένο και μη-εξαιρετέο άγχος (η τελευταία φράση φυσικά και αποτελεί ειρωνεία… και πολύ άργησα να ρίξω τη δόση ειρωνείας μου χοχο). Το άγχος είναι η μάστιγα της εποχής, η πηγή του κακού, η ρίζα του προβλήματος. Έχει απασχολήσει τα τελευταία χρόνια όλη τη γκάμα επιστημών υγείας, ανθρωπολογίας, ψυχολογίας (μόνο η παραψυχολογία ξέφυγε αλλά που θα πάει, θα την πιάσει και αυτή το “διαολεμένο” άγχος). Έχει συζητηθεί, έχει πλήξει τα 6/7 του ανθρώπινου γένους (άφησα ένα μικρό ποσοστό για καλό και για κακό) ειδικότερα σε θέματα υγείας. Μέχρι και θέμα έκθεσης λυκείου, πανελληνίων κλπ έχει καταντήσει. Δεν νομίζετε πως πρέπει να το εκτοπίσουμε για λίγο από το προσκήνιο? Ε? για σκεφτείτε… Το άγχος θολώνει το μυαλό, το σώμα και το πνεύμα και έτσι αδυνατούμε να πράξουμε ορθά, όντας σε νοσηρά κατάσταση στρες, πανικού και απαισιοδοξίας. Αδυνατούμε με απλά λόγια να λύσουμε το πρόβλημα.
Συμπέρασμα:
Το πρόβλημα δεν είναι το πρόβλημα, αλλά η στάση μας στο πρόβλημα. Και επειδή ανέφερα ήδη πολλές φορές τη λέξη αυτή, πρέπει να καταλήξω στη λύση…
Το μότο μου: Όντας ένα αγχωτικό άτομο κατάφερα, ύστερα από συμβουλές αγαπημένων ανθρώπων, να κατανόησα πλήρως πως η ηρεμία είναι το παν. Η ψυχραιμία και η διατήρησή της αποτελούν καθαρά προσωπική υπόθεση. Ως ένα νέο και άπειρο μέλος της κοινωνίας και της ζωής δεν είχα προετοιμαστεί καταλλήλως για τη μάχη με τα “θηρία”. Ύστερα από πολλές εσωτερικές διαμάχες κατόρθωσα να απομακρύνω τις αρνητικές σκέψεις και γενικότερα τις μεγάλες σκέψεις. Είναι κάτι σαν μηχανισμός πλέον για μένα: πρόβλημα-> αποδοχή προβλήματος -> αποφασιστικότητα ->λύση
Είναι ένα τόσο απλό σχήμα και αρκεί μόνο να κλείσεις τα μάτια, να αδειάσεις το κεφάλι σου, ίσως να απομονωθείς για μια μέρα ώστε να δώσεις ένα 24ωρο διάλειμμα στον εαυτό σου και να οπλισθείς με θάρρος και δύναμη. Η αποδοχή της ύπαρξης του προβλήματος είναι το πρώτο βήμα, ύστερα όλα τα άλλα θα έρθουν αυτομάτως.
Συμβουλή:
Αγάπα τον εαυτό σου, στηρίξου στις δυνάμεις σου, σκέψου το πιο απλό και δυναμικό πράγμα: “θα τα καταφέρω, θα περάσει”! Η αισιοδοξία είναι το παν όταν έχεις να αντιμετωπίσεις κάτι που ίσως σου στοιχίσει με πολύ άσχημο τρόπο.
Και στην τελική? Κράτα την πιο απλή φράση: Ότι σε τρώει, φάε το πριν σε χορτάσει…
2 Comments
theo
Πολύ καλό άρθρο <3
Ράνια Κουτσιαύτη
σ’ευχαριστω πολυ 🙂