Ρωτάω τη Ρόζα, προχθές στη συμβουλευτική γονέων στο ΚΔΑΠ, αν έχει νόημα να εμπνεύσεις την αγάπη, γιατί οι κόρες μου οι μεγαλύτερες, έχουν αρχίσει ήδη να «μισιούνται» και κρίμα δεν είναι, τι μπορώ να κάνω να τις βοηθήσω να επενδύσουν στη αδερφική φιλία που μπορεί να κρατήσει για πάντα, και να τους ξελασπώσει στις χειρότερες δυσκολίες;
Και μου λέει η Ρόζα, η αγάπη είναι περίσσευμα ενέργειας, δεν μπορείς να δώσεις αν δεν έχεις αρκετό….. Και με στέλνει στα βαθιά.
Ελέγχομαι, δεν της δίνουμε αρκετή αγάπη; Όχι απαραίτητα, δεν έχει περίσσευμα να δώσει γιατί δεν φτάνει αυτό που απορροφάει για να καλύψει τα δικά της ζόρια και να τα ξεπεράσει.
Μετά θυμάμαι, πόσο «μίσησα» τον αδερφό μου στην ηλικία τους και κατόπιν, πακεταρισμένη μαζί του σχεδόν στα πάντα λόγω συνθηκών. Και πόσο το «μίσος» αυτό ήταν πιθανότατα η ανεπάρκειά μου να βρω αυτό που μου έλειπε, στον επαρχιοτοπίσκο των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων. Και πόσο αστείο μου φάνηκε στο μέλλον εκείνο το ψευδ-αίσθημα!
Και σκέφτομαι, άρα το project είναι: Καλύπτουμε επαρκέστερα τα κενά τους.
Μα τι κενά να έχει ένα παιδί σ’ αυτή την ηλικία, με αγάπη, παιχνίδι, δώρα, παρέα και περίσσεια ώρα, που λέει κι ο αγαπητός Ακάλυπτος στον Γαργαληστή;
Α ναι, μεγαλώνει. Και μεγαλώνοντας, τα κενά δεν ακολουθούν απαραίτητα νομοτέλεια, αιτιότητα, causality, cause and effect τελοσπάντων, που λέει και ο αγαπητός Merovingian…
Και θυμάμαι, πόσο μίσησα τον κόσμο ολόκληρο πριν τον αγαπήσω συνειδητά, έχοντας πια «μεγαλώσει»…
Τα κενά γεμίζουν άνετα με συσσώρευση γνώσεων και υπερδραστηριότητα, για τα χρόνια που η αίσθηση του «κενού» κινδυνεύει να σε στείλει στην κατάθλιψη, την αργία, και τα τούτοις επόμενα κακά. Και -ω του θαύματος- με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, καταλήγεις και επιστήμονας και πολυπράγμων, μιας και έκανες τον κόπο να συσσωρεύσεις γνώσεις και να αναπτύξεις τόσες δεξιότητες τόσα χρόνια που υπερλειτουργούσες καταπολεμώντας την “αργία” και γεμίζοντας το “κενό”…
Δοκιμασμένη μέθοδος. Ο προβληματισμός αφορά την αδράνεια με την οποία συνεχίζεις να πράττεις ως φρενήρης, για χρόνια αφότου δεν επίκειται πια καμία αντίστοιχη «νόσος», αφού έχει αναλάβει πια η πραγματικότητα της παραγωγικής ηλικίας, να σβήσει την αίσθηση του «κενού». Και χρειάζεται συνήθως μια διαταραχή από εξωτερική πηγή, για να έρθει η ταλάντωση στα ίσα της, να μην τείνει ασκόπως σε εξωπραγματικές αποστάσεις ή φρενήρεις συχνότητες, αλλά να βρει την αρμονία που της αρμόζει βάσει των πραγματικών απαιτήσεων και των επιθυμητών απολαύσεων.
Και η αδερφική αγάπη, πού χάθηκε στον συλλογισμό μας; Δεν χάθηκε, συμψηφίστηκε. Στα αδέρφια εκφράζεται η προδιάθεσή μας για τον κόσμο και την κοινωνία, αφού με τους γονείς οι σχέσεις είναι πιο περίπλοκες και ανισοσκελείς. Έτσι λοιπόν, στο απαραίτητο μίσος προς τον κόσμο και την κοινωνία, που εκφράζει την έλλειψη πληρότητας και ισορροπίας του εαυτού, θυσιάσαμε την αδερφική αγάπη ως παρακαταθήκη για το μέλλον. Και στην ικανότητα της αγάπης προς τον κόσμο και την κοινωνία, που προκύπτει όταν έχοντας «μεγαλώσει», συμβούν τα απαραίτητα για να αξιολογηθεί και να εμπεδωθεί η ευγνωμοσύνη και το ανεκτίμητο της δυνατότητας της ύπαρξης, και δη της συνύπαρξης, θα αναδυθεί και αδερφική και όλες οι αγάπες που η τύχη μας χάρισε.
Μισηθείτε λοιπόν κορούλες προς το παρόν, και θα γελάσετε πολύ μεγαλώνοντας. Εγώ το μόνο που έχω να κάνω είναι να σας αγαπήσω με μανία (και υπομονή!), μπας και περισσέψει τίποτα και για τα ζόρια σας.