Χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν μια φίλη κι έκλαιγε. Είχε χωρίσει με τον φίλο της. Ήταν απαρηγόρητη. Δεν το περίμενε, δεν το φανταζόταν. Ήταν ακόμα σε σοκ. Μια δυναμική γυναίκα που είχε πάντα μια πολύ ωραία και ισορροπημένη σχέση με τον εαυτό της, ήταν στα πατώματα κι έκλαιγε. Μια γυναίκα που ήξερε τι ήθελε και το είχε, μια γυναίκα που αναλάμβανε τις ευθύνες της και μια γυναίκα που διεκδικούσε. Την άκουγα να κλαίει. Δεν μπορούσε να ηρεμήσει.
Ο κόσμος της είχε τσαλακωθεί. Κάποιος την είχε εγκαταλείψει. Για κάποιον δεν ήταν αυτό που ήθελε και για κάποιον η ζωή μακριά της ήταν προτιμότερη από την ζωή μαζί της. Βαρύ. Ξένο. Ο κόσμος όπως τον ήξερε, είχε αλλάξει. Ο κόσμος όπως τον ήξερε είχε, τόσο γρήγορα και «απλά», τελειώσει. Τι θα έκανε τώρα? Μήπως να του πει να το ξανασκεφτεί? Μήπως να γίνει η γυναίκα που της είχε ζητήσει να γίνει? Μήπως να γίνει κάποια άλλη για να ξαναγυρίσει? Τόσες ερωτήσεις που έπεφταν βροχή. Στενοχωριόμουν πολύ που την άκουγα σε αυτή τη συναισθηματική κατάσταση αλλά δεν ήθελα να της πω τι να κάνει. Δεν ήθελα να δώσω λύσεις. Ήταν ακόμα νωρίς. Ήθελα απλά να την ακούσω. Της πρότεινα να βρεθούμε στην θάλασσα και να τα συζητήσουμε περπατώντας. Το υγρό στοιχείο είναι πολύ δυνατό και πίστευα ότι θα κάνει «σωστά» την δουλειά της κάθαρσης. Πίστευα ότι θα ξεπλύνει τον πόνο και θα δώσει την δύναμη της ζωής και της ροής.
Η θάλασσα μου θυμίζει πολλές φορές εμένα. Για να το πω αλλιώς, παίρνω μεγάλη δύναμη από την θάλασσα για να συνεχίσω να είμαι ο εαυτός μου. Βλέπουμε ένα απέραντο μπλε υγρό και λέμε ότι είναι η θάλασσα. Την βλέπουμε φαινομενικά ακίνητη. Την βλέπουμε με κύματα. Την βλέπουμε επικίνδυνη. Την βλέπουμε ακίνδυνη. Την βλέπουμε με φωτεινά σημεία και την βλέπουμε με πολλά και σκοτεινά σημεία, σημεία που δεν γνωρίζουμε ότι υπάρχουν. Όπως και να την βλέπουμε, είναι πάντα η θάλασσα. Δεν πρέπει να είναι πάντα ήρεμη και δεν πρέπει να είναι πάντα φουρτουνιασμένη. Δεν πρέπει να κινείται με τον ίδιο ρυθμό. Φαίνεται ότι υπάρχει παθητικά αλλά η δύναμή της είναι ενέργεια. Κινεί και μετακινεί την ίδια την γη, αυτό που φαίνεται σταθερό και ακίνητο.
Η δύναμη της και οι διαφορετικές της διαθέσεις και καταστάσεις μου δίνουν την δύναμη να υπάρχω ολόκληρη. Να είμαι ο εαυτός μου. Είμαι αυτή που είμαι όταν έχω τα νεύρα μου και όταν έχω χαρούμενη διάθεση. Είμαι ο εαυτός μου όταν κλαίω αλλά και όταν είμαι χαρούμενη. Είμαι ο εαυτός μου όταν κινούμε μέσα μου αλλά και όταν κινούμαι στον κόσμο. Είμαι η ίδια όταν πάω για ψώνια και όταν κοιμάμαι. Είμαι η ίδια όταν κάνω όμορφες και θετικές σκέψεις αλλά και όταν φοβάμαι. Είμαι ο εαυτός μου όταν κάνω αυτό που θέλω αλλά και όταν δεν κάνω αυτό που δεν θέλω. Είμαι η ίδια όταν φανερώνομαι αλλά και όταν κρύβομαι. Είμαι αυτή που είμαι στο φως μου αλλά και στο σκοτάδι μου. Ο θησαυρός βρίσκεται, συνήθως, στο σκοτάδι μου, στον βυθό. Και όσο πιο πολύ φοβάμαι τον βυθό, τόσο απομακρύνομαι και από τον θησαυρό μου. Όσο αντέχω το σκοτάδι μου, τόσο κατευθύνομαι στον βυθό μου και στα μυστικά του.
Συναντήθηκα με την φίλη μου στην παραλία. Μια απέραντη παραλία με λεπτή άμμο. Η κακοκαιρία των προηγούμενων ημερών είχε βγάλει πολλά αντικείμενα και καλάμια που μάζεψε, η θάλασσα, στο ταξίδι της. Η φίλη μου με αγκάλιασε και μου χαμογέλασε. Η ήλιος και το φρέσκο οξυγόνο είχαν ήδη κάνει τα μαγικά τους. Στην αρχή ήταν σιωπηλή. Στην συνέχεια συζητήσαμε περί ανέμων και υδάτων (και κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά) με την θάλασσα δίπλα μας να μας κάνει παρέα.
Η κίνηση της θάλασσας δυνατή. Φουρτουνιασμένη. Το χρώμα της ένα απροσδιόριστο μπλε-πράσινο-καφέ-άσπρο. Η παρέα της γεμάτη κίνηση. Μια κίνηση και μια ενέργεια που μεταμορφώνει. Μια κίνηση που βοηθάει το νου να σωπάσει. Μια κίνηση που έρχεται από τον έξω κόσμο για να βοηθήσει τον μέσα να ηρεμήσει, να παρουσιαστεί. Η εσωτερική φουρτούνα και βαβούρα που ηρεμούν με την παρατήρηση της πραγματικότητας. Λες και ο νους χρειάζεται την κίνηση. Και όταν την βρίσκει στον υπαρκτό κόσμο, ηρεμεί στον μέσα. Η κίνηση και η φουρτούνα της θάλασσας έχει αρχίσει την διαδικασία της κάθαρσης. Η φίλη μου έχει αρχίσει και ηρεμεί. Ξαφνικά η προσοχή της δεν είναι τι θα κάνει μετά τον χωρισμό αλλά τι θα κάνει γενικά. Ξαφνικά θυμάται ποια είναι και η θάλασσα της προσφέρει την ελευθερία να υπάρχει ολόκληρη κάθε φορά. Με τον πόνο της, την αγωνία της και τις ανασφάλειες της. Αλλά και με τα όνειρά της και την ποιότητα ζωής που θέλει να έχει. Της επιτρέπει να υπάρχει μέσα στην ζωή, αληθινή, με υπεύθυνη ελευθερία επιλογών. Ο νους ηρεμεί και παρατηρεί την πραγματικότητα, τον χωρισμό και τον πόνο. Παρατηρεί και τον δυναμισμό, την υπαρξιακή ευτυχία και εξέλιξη μέσα σε όσα συμβαίνουν. Και μέσα από την ροή της θάλασσας, η ζωή συνεχίζεται και μετά από έναν χωρισμό. Μέσα από την φουρτούνα της θάλασσας ο νους επιλέγει την γαλήνη του και την εξέλιξη του. Μέσα από το περπάτημα και την γείωση η πραγματικότητα ταρακουνάει και προσκαλεί σε μια καινούρια επιλογή, μέσα από την ροή.