Όπως αναφέρω συχνά, στη ζωή, αναλαμβάνουμε πολλούς ρόλους.
Είμαστε παιδιά, έφηβοι, μαθητές, σύντροφοι, φίλοι, ‘’εχθροί’’, εργαζόμενοι, γονείς και οτιδήποτε άλλο μπορείτε να υποθέσετε. Είμαστε εμείς και κάποια άλλοι ταυτόχρονα, σε ορισμένες περιστάσεις και για συγκεκριμένους λόγους. Παίζουμε ρόλους και υποδυόμαστε ταυτόχρονα ι τον εαυτό μας και κάποιον ρόλο. Τους ρόλους τους διαλέγουμε συνήθως εμείς, είτε εκούσια είτε ακούσια.
Είμαστε πολλά και ταυτόχρονα τίποτα συγκεκριμένο. Είμαστε αυτοί που θέλουμε και δεν θέλουμε, αυτοί που αναγκαζόμαστε να γίνουμε, είμαστε εμείς που αγαπάνε και απεχθάνονται, είμαστε αυτοί που θέλουν οι άλλοι.
Με τις αρετές και τα ελαττώματά μας, με τις νίκες και τις ‘ουλές’ μας, πολλά στοιχεία συνυφασμένα πάντα στο ίδιο πρόσωπο. Άνθρωποι ‘’κλειδαριές’’, ασφάλεια για κάθε αγαπημένο μας, όπως ορισμένοι από αυτούς για εμάς. Σύντροφοι κάθε λογής σχέσης, συνοδοιπόροι, αλληλένδετα όντα.
Λόγω της ατελούς φύσης μας, είμαστε καταδικασμένοι να αγαπάμε και να φροντίζουμε τους δικούς μας. Βλέπετε, δεν είμαστε τόσο ορθά πλασμένοι ώστε να μπορούμε να κατανοήσουμε το μέγεθος της αγάπης και της αφοσίωσης που προσφέρουμε, σε σύγκριση με τα αντίστοιχα αγαθά που εισπράττουμε. Είναι τα αισθήματα που δεν ζητούν ανταπόκριση, κάτι σαν μικρές δόσεις της ‘’καταραμένης’’ φύσης του θνητού, ώστε να μην γίνει ποτέ άτρωτος.
Εκ φύσεως είναι προκαθορισμένη η τρωτή ψυχή μας. Δίνουμε τον εαυτό μας αλόγιστα, χωρίς να υπολογίζουμε τις συνέπειες. Είναι δικαίωμα και επιλογή μας. Άλλοι πολλοί και άλλοι λίγο, σκορπιζόμαστε στις σχέσεις της ζωής μας. Και είναι υπέρ μας αυτό, διότι γνωρίζουμε τη φθορά μας. Οι συνέπειες όμως είναι εκείνες που μας επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Μας δίνουν ρεαλιστικά την εικόνα της παραδοχής μας στους άλλους, μας προσγειώνουν και μας καθοδηγούν στην κατάληξη του εαυτού μας λόγω της αφοσίωσης.
Εκεί, έρχεται η στιγμή που το μυαλό μας καταλήγει σε νοητή ζυγαριά. Αξίζει να συνεχίσω κατά αυτόν τον τρόπο να πορεύομαι με τα άτομα αυτά? Αξίζουν? Και αν αξίζουν, μήπως πρέπει να αναθεωρήσω τη στάση μου απέναντί τους?
Αν θέλετε μια μικρή διευκόλυνση από τη Ranius, θα σας κάνω την χάρη να παραδεχτώ πως μια μικρή αποστασιοποίηση για χάρη της ισορροπίας μας με τους άλλους δεν βλάπτει. Ούτε να λέμε ‘’όχι’’ που και που. Έτσι, δίνουμε χρόνο και χώρου στην πιθανή-και μη-αναθεώρησή τους. Έστω, δημιουργούμε ένα μικρό κενό χρόνου και η παρουσία μας γίνεται πολύτιμη. Ίσως δεν δημιουργούμε τίποτα από όλα αυτά και για άλλη μια φορά υπερβάλλω. Όμως, χρειάζεται τρόπος ώστε να ‘’σπάσουμε’’ τις ‘’κλειδαριές ασφαλείας’’ που έχουμε ορίσει για τους άλλους. Έτσι, θα σταματήσουμε να είμαστε ‘’εφεδρικοί’’ και ο ρόλος μας θα ταυτιστεί επιτέλους με τον εαυτό μας.