Κάθε που με πιάνει η διάθεση να γράψω και συναντώ αυτή τη λευκή σελίδα μπροστά μου, παγώνω. Όσο να πεις, είναι τρομακτικό να αντικρίζεις το απόλυτο κενό. Ενίοτε αυτό το κενό είναι που σου εμπνέει και τις καλύτερες ιδέες. Δεν είναι τυχαίο που όλα τα ωραία ξεκινούν από το μηδέν.
Τις πιο πολλές φορές ξεκινώ έχοντας ένα πλάνο για να γεμίσω το λευκό μπροστά μου. Κάτι θα έχω σκεφτεί. Κάτι με το οποίο να ταυτίζεται ο κόσμος. Να βρίσκει στα λόγια μου λίγη από τη καθημερινότητα του κι ίσως μια παρηγοριά, λίγη ανακούφιση, μια λύση στο πρόβλημα του. Γι’ αυτό γράφω, γι’ αυτό έγραφα πάντοτε. Εγώ τουλάχιστον δεν θα σας πω πως θέλω και βραβείο για τα ορνιθοσκαλίσματα μου πάνω σε κόλλες χαρτί. Δεν έχω τέτοιες φιλοδοξίες.
Όπως και να έχει σήμερα είπα να γράψω για κάτι που το ακούω πολύ τώρα τελευταία από το περίγυρο μου και όχι μόνο. Την ιδέα έριξε μια φίλη, ένα βράδυ που είχαμε μαζευτεί κοριτσοπαρέα και λέγαμε περί σχέσεων. Για εκείνην λοιπόν, για όλες μου τις φίλες που συμμερίζονται τη κατάσταση της και για όλους εσάς, το μενού έχει σήμερα σχέσεις από απόσταση.
Θα θυμάστε ενδεχομένως πως σε προηγούμενο άρθρο σας είχα πει ότι αυτός που σας αγαπάει θα βρει τρόπο να επικοινωνήσει μαζί σας ακόμη κι αν κατοικεί στην άλλη άκρη του κόσμου. Κι εκείνος που δεν σας νοιάζεται θα εκμεταλλευτεί την απόσταση ως δικαιολογία για να σας αποφύγει. Τότε μιλούσα για την ψεύτικη αγάπη και χρησιμοποίησα το παράδειγμα της απόστασης για να την αποδείξω. Σήμερα έχω κάτι παραπάνω να σας πω.
Συχνά πέφτει στο τραπέζι η γνωστή και πολυφορεμένη ατάκα πως οι σχέσεις από απόσταση δεν κρατάνε. Οι σχέσεις όχι μόνο οι ερωτικές, αν και ως επί το πλείστον για αυτές χτυπάει η καμπάνα. Οι σχέσεις οι φιλικές, οι επαγγελματικές, οι λιγότερο ή περισσότερο σημαντικές. Και κάθε φορά όλοι συμφωνούμε πως η απόσταση σε μια οποιαδήποτε σχέση δημιουργεί φθορά και παίζει καθοριστικό ρόλο στη λήξη της. Κάθε φορά καταφεύγουμε εν τέλει στη λαϊκή εκείνη ρήση «μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται». Κι είναι κάθε φορά ωστόσο, η λογική που μας οδηγεί σε αυτό το ομολογουμένως ορθό συμπέρασμα.
Συνηθίζω να λέω πως όλα τα πράγματα έχουν δύο όψεις. Συνηθίζω να ψάχνω την αντίθετη πλευρά, τον αντίλογο και γίνομαι εκνευριστική γιατί οι περισσότεροι από εσάς διαφωνούν. Οι άνθρωποι έχουμε ένα θέμα με τα δεδομένα, τα κουτάκια και τις παγιωμένες απόψεις. Δεν θα ξεπεράσουμε ποτέ τους εαυτούς μας σε αυτό. Δεν θα συμφιλιωθούμε με τον αντίλογο και καλά θα κάνουμε γιατί οφείλουμε να υπερασπιζόμαστε τα πιστεύω μας. Ακόμα κι αν αυτά αποτελούν τη καραμέλα του περισσότερου κόσμου.
Στο μυαλό μου η απόσταση έχει άλλο νόημα. Βλέπω λαμπρά παραδείγματα τριγύρω μου ανθρώπων που τους χωρίζει ολόκληρος ωκεανός και συνεχίζουν να αγαπιούνται και να είναι μαζί. Βλέπω φιλίες υπερατλαντικές, οικογένειες που μοιράζονται υπεραστικά τηλεφωνήματα, ανθρώπους που συνομιλούν μέσα από ψηφιακές εικόνες. Κι όλοι αυτοί χωρίζονται από χιλιόμετρα μεταξύ τους. Χωρίζονται από διαφορετικές διευθύνσεις στις πόρτες τους. Κι όμως καταφέρνουν και πάλι να είναι μαζί.
Σημασία δεν έχει το που βρίσκεται ο άλλος. Σημασία έχει το συναίσθημα που τρέφεις για εκείνον, η δύναμη της ψυχής σου και της ψυχής του, η θέληση. Και μπορεί η απόσταση να είναι ένας αρνητικός παράγοντας που προκαλεί σε μια σχέση δεύτερες σκέψεις και προβληματισμό. Μπορεί να είναι μια ενδιαφέρουσα παράμετρος στις ζυγαριές μας. Στο τέλος της ημέρας όμως αυτό που βαραίνει πιο πολύ είναι το συναίσθημα κι όχι τα εμπόδια. Άλλωστε η ζωή μας είναι γεμάτη εμπόδια και δυσκολίες. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι θα έπρεπε να παρατήσουμε ότι καλό μπορεί να μας συμβεί με κόπο και προσπάθεια.
Χαίρομαι να βλέπω τις φίλες μου ευτυχισμένες με τους ανθρώπους τους κι ας είναι μακριά τους. Μέσα μου ξέρω πως εάν δεν τους είχαν στη ζωή τους έστω και εξ αποστάσεως θα ήταν δυστυχισμένες. Ίσως να μην ήταν και οι ίδιες ως άνθρωποι. Κι αυτή η εικόνα είναι που με οδηγεί στο συμπέρασμα πως το πιο καθοριστικό από όλα στη ζωή μας είναι η αγάπη μας για τους άλλους. Αύτη είναι που μας δημιουργεί το αίσθημα της έλλειψης όταν δεν τους έχουμε κοντά μας, αυτή και το αίσθημα της ικανοποίησης όταν τους συναντάμε επιτέλους. Αυτή είναι που μας δίνει το ψυχικό σθένος να μειώνουμε τις αποστάσεις με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Αυτή είναι που μας εξοπλίζει με κουράγιο για την αδημονία μας.
Οι άνθρωποι μάθαμε να μειώνουμε τις αποστάσεις και να τις χτίζουμε. Και στην ουσία αυτό που μετράει δεν είναι τα χιλιόμετρα μεταξύ δύο ανθρώπων. Δεν είναι αυτό που κάνει τη διαφορά στη σχέση τους άλλα τα συναισθήματα που έχει ο ένας για τον άλλον. Κι έτσι βλέπεις ανθρώπους να μοιράζονται το ίδιο πάθος και την ίδια αφοσίωση στη σχέση τους κι ας είναι σε άλλη ήπειρο. Κι άλλους που τους χωρίζει ένα φανάρι δρόμος και επιδιώκουν την μοναξιά τους και την έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ τους.
Το βλέπω και στον εαυτό μου που μένω σε άλλη πόλη από αυτήν της υπόλοιπης οικογένειας μου. Είναι σαν να τους έχω δίπλα μου κι ας μην είμαστε στο ίδιο σπίτι. Η αγάπη και το ενδιαφέρον μου για τη ζωή τους δεν αλλάζει. Είναι κοντά μου με τη καρδιά και το μυαλό τους. Πριν πέσω για ύπνο κάθε βράδυ είναι η καληνύχτα μου έστω και σιωπηλά.
Σας προτρέπω λοιπόν να αγαπάτε κι από απόσταση. Αν αγαπάτε τίποτε άλλο δεν είναι αρκετά ικανό να σας κρατήσει μακριά από τον άνθρωπο σας. Μην ξεχνάτε πως είμαστε ιδιαίτερα ευρηματικοί άλλωστε στο να βρίσκουμε λύσεις στα προβλήματα που μας βασανίζουν. Κι απόσταση είναι πρόβλημα μονάχα εάν εμείς το θελήσουμε να είναι.
Στις αγαπημένες μου φίλες!