Ξυπνάς το πρωί και ξεκινάς τη μέρα σου όπως ένας καθημερινός και απλός άνθρωπος. Καφές και υποχρεώσεις. Πάντα ο καφές πρώτος. Λίγο-πολύ, οι κινήσεις σου δεν απέχουν από τις καθιερωμένες, εκτός και αν είσαι υπερ-ήρωας-ίδα. Τότε ισχύουν άλλοι κανόνες.
Ας επανέλθω στην ‘’θνητή’’ πραγματικότητα…
Καθημερινά, είτε γιατί το επιλέγουμε, είτε γιατί τυχαίνει, ερχόμαστε σε επαφή με το πλήθος. Λεωφορεία, δρόμοι, καφετέριες, μαγαζιά, δουλειά, πανεπιστήμιο κλπ, χώροι με μεγάλη ‘’γκάμα’’ ανθρώπων και ενεργειών. Όπως αρέσκομαι να υπενθυμίζω, αλληλεπιδρούμε αδιαλείπτως και ανακατευόμαστε με την παλέτα χρωμάτων της αύρας.
Κάπου εκεί, ανάμεσα στους στροβιλισμούς μας, αναλογιζόμαστε τι έχει χαλάσει με τις ανθρώπινες σχέσεις , πόσο άλλαξαν οι άνθρωποι και ΠΟΣΟ αντίθετοι είμαστε ορισμένοι με το ‘’ρεύμα’’. Εδώ, έρχομαι να σας προβληματίσω κι άλλο. Είναι όντως προβληματικοί οι καιροί και το πλήθος, ή μήπως εμείς είμαστε οι τελευταίοι των Μοϊκανών?
Ίσως αυτοί οι δήθεν ιπποτισμοί να μην υπήρξαν ποτέ και η λεγόμενη ‘’χρυσή εποχή’’ να ήταν μια ακόμη υποκρισία της κοινωνίας και σεμνότυφες σαπουνόφουσκες. Με το πέρασμα του χρόνου, οι άνθρωποι δεν άντεξαν το βάρος και απλά αποκαλύφθηκαν με πάτημα την εξέλιξη και τον μοντερνισμό. Μετατράπηκαν σε όντα χωρίς ταυτότητα, που πειραματίζονται αποτυχημένα με τους υπόλοιπους ώστε να ανακαλύψουν το πραγματικό ‘’εγώ’’ τους, το οποίο περιέχει μπόλικη ‘’σάλτσα’’ τα ‘’θέλω’’ των άλλων και για γαρνιτούρα αρκετή φιγούρα.
Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν και οι άνθρωποι εκείνοι που δεν γνωρίζουν από επιφανειακές σχέσεις, που έχουν μάτια και ψυχή ανοιχτά και τους κατακλύζει διάχυτη πνευματικότητα (κάθε είδους). Που δεν θέλησαν να γίνουν πιο cool, πιο απλοί, πιο ίδιοι. Ζούσαν και θα ζουν με τις αξίες και τα ιδανικά τους. Αγαπούν και σέβονται το διαφορετικό και αισθάνονται καλά με τα θετικά και αρνητικά στοιχεία τους. Δεν ντρέπονται να αφήνουν την ψυχή τους να τους οδηγεί.
Όμως, είναι λίγοι. Ελάχιστοι. Και αν ανήκουμε στην κατηγορία τους, δεν είμαστε συμβατοί με το πλήθος. Ούτε με τη μόδα ή τις τάσεις. Ξεχωρίζουμε. Φυσικά, όχι με την έννοια του σημαντικού, του ‘’ άστρου’’. Με την άλλη, την αλλόκοτη την έννοια. Δυσκολευόμαστε να ταιριάξουμε και να δοθούμε. Δεν τα καταφέρνουμε και απλώς: ‘’Ζούμε ανάμεσά τους’’.
Αυτή λοιπόν η εκδοχή, ίσως είναι πιο βολική. Δεν παίρνω θέση, δεν κρίνω. Το σκέπτομαι κλιμακωτά και το στηρίζω σε ποσοστά. Είμαστε (αν μου επιτρέπεται το ά πληθυντικό πρόσωπο)λιγότεροι. Κάτι σαν φυλή. Όπως κάποτε επικρατούσε ντελίριο με τις συνομωσίες περί εξωγήινων που κινούνται και υπάρχουν στη Γη, έτσι και τώρα. Ένα είδος εξίσου σπάνιο και καθόλου απειλητικό υπάρχει ακόμα. Επιβιώνει με επιτυχία, μέσα στο πλήθος.