Και τώρα μόλις με χτύπησε κεραυνός, μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι και συνειδητοποίησα αυτό που έπρεπε να είχα κάνει καιρό τώρα. Έπρεπε να το είχα εγώ κι ο διπλανός μου και όλοι μας. Έπρεπε να συγχωρέσω.
Ακούγεται λες και άνοιξα κάποιο εκκλησιαστικό βιβλίο και πήρα την ιδέα αλλά η αλήθεια είναι πως συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Χρειάστηκε να φάω τα μούτρα μου, να πληγωθώ, να μισήσω για να καταλάβω πως η λύση στα προβλήματα μας με τους ανθρώπους δεν είναι αυτή.
Όλοι κάποτε βρεθήκαμε σε μια δυσάρεστη κατάσταση. Κάποιος πρόδωσε την εμπιστοσύνη μας, κάποιος πούλησε τα όνειρα μας για το προσωπικό του συμφέρον, κάποιος μας έφτασε στα όρια της υπομονής μας, μας εκμεταλλεύτηκε, μας υποτίμησε, μας ράγισε. Κάποιος έχει υπάρξει η αιτία που καλλιεργήθηκε μέσα μας η ανάγκη να εκδικηθούμε, να πληρώσουμε με το ίδιο νόμισμα, να προκαλέσουμε τον ίδιο πόνο, να μισήσουμε. Κι αν το σκεφτούμε πιο καθαρά αυτός ο κάποιος δεν είναι η αιτία αλλά η αφορμή. Η αιτία για το πώς νιώθουμε και πως αντιδράμε είμαστε εμείς. Εμείς θέτουμε τα όρια, εμείς αφήνουμε τους ανθρώπους να εγκατασταθούν στη καρδιά μας περισσότερο ή λιγότερο. Κι εμείς τους πετάμε εκτός γιατί ξεπέρασαν τα όρια που θέσαμε.
Στην αρχή κανείς δεν σκέφτεται ψύχραιμα όταν του καταπατούν τα όρια. Είναι το ένστικτό που έρχεται πρώτο. Το ένστικτο της επιβίωσης που του υπαγορεύει να επιτεθεί για να προστατεύσει τη ψυχή του ακριβώς όπως θα έκανε και ένα οποιοδήποτε ζώο για να προστατεύσει τη ζωή του. Και δεν είναι κατακριτέο να φερθούμε και άσχημα σε κάποιον. Ποιος μπορεί να κρίνει τον πληγωμένο αυστηρά προτού να κρίνει τον εαυτό του για τις πράξεις και τη συμπεριφορά του στους άλλους; Ποιος μπορεί να καταλογίσει σφάλμα ενώ ο ίδιος παραδέχεται μέσα του πως σε παρόμοια κατάσταση θα έκανε τα ίδια;
Το να συγχωρήσεις είναι το μεγαλύτερο βήμα σε μια ανθρώπινη σχέση. Δεν είναι εύκολο γιατί απαιτεί να ρίξεις τον εγωισμό και την άμυνα που υψώνεις. Απαιτεί αυτοκριτική. Να αναγνωρίσεις πως έκανες λάθος κι εσύ, να βάλεις τον εαυτό σου στη θέση του εχθρού σου και να αφήσεις πίσω σου ένα επώδυνο παρελθόν. Όσο απλό κι αν ακούγεται, είναι πιο σύνθετο και δεν το πετυχαίνουν πολλοί. Γι’ αυτό και βλέπουμε ανθρώπους να περνούν μια ζωή ορκισμένοι εχθροί, να αφιερώνονται όπως στις ταινίες να καταστρέψουν εκείνον που τους γονάτισε, να κρατάνε σφιχτά στην αγκαλιά τους τον εγωισμό ρίχνοντας το φταίξιμο στους άλλους. Άνθρωποι που εθελοτυφλούν μια ολόκληρη ζωή και τελικά καταλήγουν δυστυχισμένοι.
Το μένος μπορεί να σε αλλάξει προς το χειρότερο. Βγάζει στην επιφάνεια τη πιο σκληρή και απάνθρωπη πλευρά σου και χάνεις το ποιος πραγματικά είσαι και τι θέλεις να πετύχεις. Κι αν συγχωρέσεις μόνο τότε καταφέρνεις να προχωρήσεις. Μόνο τότε μπορείς να νιώθεις ελεύθερος ψυχικά να συναναστραφείς με ανθρώπους. Μόνο τότε ολοκληρώνεσαι πραγματικά σαν προσωπικότητα. Και πρέπει να ρίξεις το εγώ σου για να φτάσεις πιο κοντά στο εμείς. Πρέπει να πέσεις χαμηλά, να ντραπείς για τις δικές σου πράξεις για να συγχωρήσεις αντίστοιχες πράξεις των γύρω σου προς εσένα. Πρέπει να νιώσεις τύψεις και να νιώσεις την ανάγκη να απολογηθείς για να καταφέρεις να συγχωρέσεις τον εαυτό σου μα και τους άλλους. Πρέπει να αντιστρέψεις τους ρόλους για να καταλάβεις και να πεις πως δεν πειράζει.
Τους περισσότερους από εμάς τους πειράζει. Πειράζει που κάποιος μας φέρθηκε σκάρτα. Πειράζει που δεν μας σεβάστηκε και πρέπει να μην τον σεβαστούμε κι εμείς. Όμως η αλήθεια είναι πως αυτό το παιχνίδι εκδίκησης δεν οδηγεί πουθενά και στο τέλος καταλήγεις να αισθάνεσαι πιο θυμωμένος με τον εαυτό σου παρά με τον απέναντι. Γι’ αυτό είναι καλή η συγχώρεση. Είναι κι αυτή μια κάθαρση που χρωστάμε στον εαυτό μας και στον απέναντι.
Σκεφτείτε το!