Με μεγάλες προσδοκίες φτάσαμε, με μεγάλη απογοήτευση φεύγουμε. Η Εθνική λοιπόν κατέλαβε την 5η θέση στο Ευρωμπάσκετ της Γαλλίας και θα πάρει μέρος στο Προολυμπιακό τουρνουά του χρόνου για να διεκδικήσει την είσοδο της στους αγώνες του Ρίο. Δεν τα καταφέραμε (αν και είχαμε όλα τα φόντα), δεν σταματάμε όμως να πιστεύουμε σε αυτήν την ομάδα. Η ευθύνη δεν πάει σε έναν αλλά σε όλους. Από τον προπονητή, στον φροντιστή και φυσικά στους παίκτες. Έχουμε μετατραπεί από μία ομάδα που είχε τα νοκ – αουτ βούτυρο στο ψωμί της, σε φοβισμένο παιδάκι που κοιτά τους αντιπάλους του σαν να είναι γίγαντες. Οι λόγοι που αποτύχαμε είναι λίγο πολύ γνωστοί. Από τη μία η κακή διαχείριση του ρόστερ από τον Φώτη Κατσικάρη, από την άλλη χαμένη στόφα του νικητή. Από τη μία η έλλειψη πραγματικού ηγέτη, από την άλλη έλλειψη ενός κανονικού, φονικού σουτέρ. Για να μην μακρηγορώ όμως ας περάσουμε στο παρασύνθημα. Ποίες πρέπει να είναι οι επόμενες κινήσεις;
Νέες προσθήκες, καινούργιες ευθύνες.
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι παίκτες, άξιοι συνεχιστές του έργου των προηγούμενων υπάρχουν. Ο Βασίλης Σπανούλης πήρε την απόφαση να κλείσει τον κεφάλαιο Εθνική για αυτόν, κάτι το οποίο δεν έκαναν Γιάννης Μπουρούσης και Νίκος Ζήσης. Κατά τη γνώμη μου έπραξαν σωστά. Χρειάζονται ως συνδετικός κρίκος αυτά τα παιδιά. Χρειάζονται να δείξουν στους επόμενους τον δρόμο. Με βάση την λογική αν με το καλό η Εθνική μας βρεθεί στους Ολυμπιακούς, θα είναι και το τελευταίο τουρνουά αυτών των δύο. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στα 3 αυτά παιδιά που φέτος έκλεισα 10+ καλοκαίρια με την Εθνική από το 2004 και μετά, όμως ήρθε η ώρα να ζωντανέψουμε. Χρειαζόμαστε νέο αίμα με κίνητρα και προσδοκίες. Ήρθε η ώρα των 90ρηδών να δείξουν τι αξίζουν. Η σκυτάλη πάει λοιπόν σε Σλούκα, Γιάνκοβιτς, Παππά, Μάντζαρη και Παπανικολάου. Στα παιδιά που πήραν το Ευρωπαϊκό των Νέων στη Ρόδο το καλοκαίρι του 09′ και έφεραν μετάλλιο στο παγκόσμιο του 10′ σε μία ακόμη Εθνική των μικρών ηλικιών. Προσθέστε σε αυτούς τον Λευτέρη Μποχωρίδη έναν εξαιρετικά ταλαντούχο γκαρντ, τον Δημήτρη Αγραβάνη και τον Ιωάννη Παπαπέτρου, δύο εξαιρετικά 4αρια. Γιώργος Πρίντεζης, Στράτος Περπέρογλου μαζί με του Νικ Καλάθη και Κώστα Κουφό θα τραβάν το κουπί ως πιο μπαρουτοκαπνισμένοι και… τώρα ο συντελεστής Giannis. Ο Αντετοκούνμπο λοιπόν έχει όλα τα φόντα (πλην του σουτ) να εξελιχθεί σε Γκασόλ ή Πάρκερ του ελληνικού μπάσκετ. Να εξελιχθεί σε αυτό που βλέπουμε (είδαμε μάλλον χθες βράδυ) από τέτοιους παίκτες και μένουμε με το στόμα ανοικτό. Άλλωστε παίζουν και στο ίδιο πρωτάθλημα (NBA).
Περισσότερο ταλέντο ΠΟΥΘΕΝΆ
Εκτός λοιπόν από τους έτοιμους υπάρχουν και τα παιδιά που φέτος σε Κρήτη (διεκδίκησαν στα ίσα κόντρα στου Αμερικάνους την είσοδο στον τελικό του Παγκοσμίου u19) και Βόλο (κατέκτησαν το χρυσό κόντρα στην Τουρκία στο Ευρωμπάσκετ u19) μας έκαναν να ελπίζουμε ότι το Ελληνικό μπάσκετ δεν έχει τέλος. Οι Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Γίωργος Παπαγιάννης, Μιχάλης Λούντζης (ΠΑΟ), Βασίλης Τολιόπουλος (ΟΣΦΠ), Κώστας Μήτογλου, Τάιλερ Ντόρσεϋ (Κολεγιακό Πρωτάθλημα) και Διονύσης Σκουλίδας (ΑΕΚ – δανεικός στο Περιστέρι) έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους. Τέσσερις από αυτούς είναι δοκιμασμένοι στα δύσκολα και ίσως του χρόνου ή του παρά χρόνου αρπάξουν την ευκαιρία. Μιλάω για Χαραλαμπόπουλο, Παπαγιάννη, Ντόρσεϋ και Μήτογλου. Έτσι λοιπόν κατευθυνόμαστε σε μία άκρως ανανεωμένη Εθνική με απεριόριστο ταλέντο αλλά και εμπειρία από 4-5 σημαντικούς πυλώνες. Ποιός όμως θα αναλάβει αυτήν την ανανέωση;
Θέμα προπονητής
Ο Φώτης Κατσικάρης θεωρείται τελειωμένος (αδίκως για εμένα). Πιστεύω πως αυτή τη στιγμή είναι ο καλύτερος Έλληνας κόουτς και θα είναι λάθος η φυγή του ιδίου. Ο ίδιος υποστήριξε ότι θα μιλήσει με τον πρόεδρο της ΕΟΚ, κ. Βασιλακόπουλο, κάτι για το οποίο πολύ αμφιβάλω. Η πολιτική της ΕΟΚ όταν δεν είναι ευχαριστημένη με κάποιον και έχει λήξει το συμβόλαιο είναι ότι δεν ξαναμιλάνε ποτέ. Έτσι έγινε με Γιαννάκη, Καζλάουσκας, Ζούρο, Τρινικιέρι. Έτσι προβλέπω πως θα γίνει και με τον ελπιδοφόρο κόουτς Κατσικάρη. Πέρα από αυτό πρέπει να αναλάβουν την ομοσπονδία άνθρωποι όπως ο Γιαννάκης, ο Φασούλα, ο Λάζος και ο Παπαλουκάς. Δύο γενιές που και οι δύο έφεραν τεράστιες επιτυχίες. Τα ονόματα είναι τυχαία πλην αυτό του Παναγιώτη Γιαννάκη. Είναι ο μόνος από αυτούς τους τέσσερις που χρειάζεται επειγόντως. Και αν μπουν τέτοιοι άνθρωποι με τεχνογνωσία και εμπειρία αλλά πρωτίστως αγάπη για την Εθνική στην ΕΟΚ είμαι σίγουρος ότι στα ακόλουθα χρόνια θα… ξαναβγούμε στους δρόμους να πανηγυρίζουμε και να ξεχνάμε τα… μνημόνια.
One Comment
green team
Ωραίο άρθρο. Συμφωνώ με τις απόψεις σου όμως πρέπει να δοθεί μία ακόμη ευκαιρία στον Κατσικάρη. Και επίσης πρέπει να πάρουν σκυτάλη οι νέοι. Τέλος το παλιό.