Κατάλοιπα, απωθημένα, παιδικά τραύματα! Σε όλους μας είναι οικείες αυτές οι έννοιες, όλοι μας γνωρίζουμε το περιεχόμενο τους. Κι όλοι μας ξέρουμε πως ο συνδετικός κρίκος αυτών των εννοιών είναι ότι πηγάζουν από το παρελθόν κι επηρεάζουν το μέλλον με έναν αρνητικό τρόπο.
Η καθημερινότητα μας είναι στιγμές. Είναι στιγμές καλές, άσχημες, ευχάριστες, δυσάρεστες, χαρμόσυνες ή και επίπονες. Είναι όνειρα ανεκπλήρωτα, φιλοδοξίες, επιθυμίες, ευγενείς πόθοι. Είναι αυτά που κάναμε κι όσα σκεφτήκαμε να κάνουμε. Αυτά που ζήσαμε κι αυτά που φανταστήκαμε πως κάποια μέρα θα έχουμε την τύχη να ζήσουμε. Είναι καταστάσεις που προκάλεσαν συναισθήματα. Συναισθήματα που μας έκαναν να φτάσουμε στο σημείο να χαρακτηρίζουμε τα βιώματα μας. Να τους φοράμε μια λεζάντα, μια ετικέτα με θετικό ή μη περιεχόμενο.
Κάποτε όλοι μας γαντζωθήκαμε από μια στιγμή. Της δώσαμε μεγαλύτερη αξία από τις υπόλοιπες, την αφήσαμε να μας διαμορφώσει. Κάποτε ρίξαμε άγκυρα σε ανθρώπινες σχέσεις και συναναστροφές και ηλπίσαμε και υπομείναμε παραπάνω από όσο με άλλες. Κάποτε περάσαμε δύσκολα και τα μετατρέψαμε στο νου και στη καρδιά μας σε δυσκολότερα, ταλαιπωρηθήκαμε, πληγωθήκαμε, φτάσαμε σε σημείο να υποτιμάμε τον εαυτό μας. Ξαφνικά βάρυναν επικίνδυνα στη ζυγαριά όλα τα μειονεκτήματα και οι λόγοι που σιχαινόμαστε τη ζωή μας, αισθανθήκαμε σκουπίδια, σωρός από τραπουλόχαρτα που πέφτει και γκρεμίζεται και οι άλλοι τον τσαλαπατούν. Κι είναι όλα αυτά που αποτελούν σήμερα τροχοπέδη στην ευτυχία μας, στο μέλλον μας.
Τα κατάλοιπα και οι φοβίες του παρελθόντος μας αποτρέπουν από το να ρισκάρουμε. Μας κρατάνε πίσω από αποφάσεις που θα αλλάξουν την τροπή της καθημερινότητας μας προς το καλύτερο. Μας γεμίζουν αμφιβολίες και ανασφάλειες. Μας δένουν τα πόδια στη γη και δεν μπορούμε να φτάσουμε τον ουρανό. Μα πάνω από όλα μας αποτρέπουν να δούμε την ομορφιά στον εαυτό μας, τα προτερήματα και τις ικανότητες μας. Μας απαγορεύουν με έναν περίεργο τρόπο να αγαπήσουμε το χαρακτήρα μας και να αντιμετωπίσουμε με δυναμισμό και θάρρος τη ζωή, να αδράξουμε τη μέρα. Ασκούν εξουσία πάνω μας, επιβάλλονται και μας κερδίζουν.
Θυμήθηκα που συχνά λέω στον εαυτό μου πως όλα είναι στο μυαλό. Κι αν φταίει κάποιος για τα κατάλοιπα και τα απωθημένα και τα τραύματα αυτός είναι εμείς. Δεν μας δημιουργούν οι άλλοι τα τραύματα, εμείς αφήνουμε τις πράξεις των άλλων να μας καταστρέψουν. Εμείς ευθυνόμαστε για τον τρόπο που νιώθουμε. Εμείς χτίζουμε εμπόδια, μεγαλοποιούμε προβλήματα, γυρνάμε σαν τις μύγες γύρω από τις ίδιες επώδυνες αναμνήσεις. Κι αν ψάξουμε να κατηγορήσουμε τους άλλους για τη δική μας πορεία, το μόνο που θα κατορθώσουμε είναι να καταλήξουμε ξανά και ξανά στο ίδιο αποτέλεσμα. Εμείς μπήγουμε το μαχαίρι στη πληγή μας, εμείς δεν την αφήνουμε να επουλωθεί και να πάμε παρακάτω.
Αν ζεις στο παρελθόν ποτέ δεν θα ευτυχήσεις στο παρόν σου. Αν ζεις με φαντάσματα, εικόνες και αρώματα από τα παλιά, ποτέ δεν θα εκτιμήσεις το τώρα. Ποτέ το σήμερα δεν θα μοιάζει αρκετά καλό μπροστά στο εξιδανικευμένο ή ψυχοφθόρο παρελθόν. Και τα παιδιά που σε τρομοκρατούσαν στο δημοτικό και σε έκαναν να αισθάνεσαι ασήμαντος, θα συνεχίσουν να στοιχειώνουν τις σχέσεις σου με τους ανθρώπους, θα συνεχίσουν να σε απειλούν, να σε κάνουν αδύναμο. Και ο μεγάλος έρωτας που έμεινε ανεκπλήρωτος θα σε σταματάει από το να ερωτευτείς τον επόμενο, να παθιαστείς μαζί του και να τον διεκδικήσεις. Και όλα όσα έζησες θα καθορίζουν όλα όσα ζεις. Μια ατελείωτη κούρσα.
Οι άνθρωποι δεν φυτρώνουμε από το πουθενά. Κι όσο μεγαλώνουμε κουβαλάμε στις πλάτες μας γεγονότα και εμπειρίες που πλάθουν προσωπικότητες. Η ζωή άλλωστε είναι ένα σχολείο, είναι μια διαδρομή με ανηφόρες και κατηφόρες. Κι όλα εξαρτώνται από εμάς. Όσα περάσαμε, όσα θα έρθουν, ο τρόπος που πορευόμαστε. Όλα είναι επιλογές μας. Κι είναι εντέλει σημαντικό να ξεκινάς κάθε ξημέρωμα από την αρχή. Χωρίς δισταγμούς, χωρίς αναστολές, χωρίς φόβους, χωρίς νοσταλγία. Και κάθε μέρα να κρατάς τα καλά και να επιλέγεις να παραβλέπεις τα αρνητικά. Να μαθαίνεις χωρίς να αυτοκαταστρέφεσαι.
Δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος να σας προτρέψει να μην ζείτε με το παρελθόν σας. Η ίδια μετέτρεψα έναν έρωτα κι έναν άνθρωπο σε απωθημένο μου. Έναν άνθρωπο που ίσως ποτέ να μην έπρεπε να έχω στη ζωή μου με τον τρόπο που ήθελα. Και μόνο εγώ ξέρω πως το διαχειρίζομαι. Μα σας λέω αυτό. Εκεί που το συναίσθημα σαν οδηγεί προς τα πίσω εσείς να βάζετε τη λογική και να πηγαίνετε μπροστά. Γιατί το πιο δύσκολο από όλα δεν είναι να αντιμετωπίσουμε τις αναποδιές στη ζωή, είναι να αντιμετωπίσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό και να θέσουμε τα όρια που χρειάζονται για να κοιμόμαστε χαμογελαστοί τα βράδια.