Όλοι μας ξέρουμε την Σιμόν Ντε Μπωβουάρ. Ας μην αναλωθούμε σε κοινοτοπίες λοιπόν.
Εκτός από μια πολύ σημαντική δράση στον χώρο του φεμινιστικού ακτιβισμού και τη σύνδεση της με τον γνωστό φιλόσοφο της εποχής Ζαν-Πωλ Σαρτρ, είναι γνωστή και για τα λογοτεχνικά της δημιουργήματα.
Ένα από αυτά, για το οποίο θα μιλήσω στο συγκεκριμένο άρθρο είναι η Προδομένη Γυναίκα, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα το 1977 από τις Εκδόσεις Γλάρος και σε μετάφραση Γεωργίας Αλεξίου.
Το βιβλίο αυτό αποτελείται από δύο νουβέλες: την προδομένη γυναίκα και την διακριτική ηλικία. Πρωταγωνίστριες δύο γυναίκες που η καθεμία προσπαθεί να επαναφέρει στη ζωή της έναν άνδρα που την έχει εγκαταλείψει ή τείνει προς τα εκεί. Η πρώτη τον σύζυγο της και η δεύτερη τον γιο.
Στην προδομένη γυναίκα, η ηρωίδα καλείται να αντιμετωπίσει την παράλληλη σχέση του συζύγου της με μια κατά πολλά χρόνια νεώτερη του ενώ στην δεύτερη προσπαθεί να πείσει τον γιο της να συνεχίσει την ακαδημαϊκή καριέρα και όχι τον δρόμο που του υποδεικνύει η σύζυγος του.
Οι χαρακτήρες αυτοί είναι εμμονικοί με όσα θέλουν και δεν συμβιβάζονται παρά μόνο όταν δεν υπάρχει άλλη λύση. Είναι γυναίκες χειραφετημένες που εθελούσια βασανίζονται, κατ’ επιλογήν δέσμιες. Ίσως, σε αυτές τις νουβέλες να εντοπίζονται και αυτοβιογραφικά στοιχεία που μας δίνουν μια σκιαγράφηση της σχέσης της γνωστής φεμινίστριας με τον φιλόσοφο Σαρτρ.
Τέλος, αν κάτι πρέπει να τονιστεί σε αυτό το βιβλίο είναι η ανησυχία της σύγχρονης γυναίκας πάνω σε καθημερινά ζητήματα και η αέναη μάχη της να επιβιώσει σε ένα σκληρό και πατριαρχικό σύστημα,που προσπαθεί να την εγκλωβίσει και να την περιθωριοποιήσει.