Έχω γράψει κατά καιρούς για πολλούς και για πολλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω για μένα, τη ζωή μου μέσα σε ένα άρθρο… Το άρθρο της ζωής μου λοιπόν, μια ζωή γεμάτη ένταση και τρέλα, πόνο και δάκρυα αραδιασμένη σε λίγες γραμμές… Τι να πω κι από που να ξεκινήσω… Μια ταξιδιάρα ψυχή μέσα σε ένα γυναικείο σώμα… Μια απίστευτη τρέλα φυλακισμένη μέσα σε ένα ανθρώπινο μυαλό… Δύο μάτια που βλέπουν από παλιά μονίμως τον ορίζοντα, δεν φυλακίζονται τα δικά μου μάτια, δεν βλέπουν το τώρα… Βλέπουν το ”μετά”, το ”μακριά”… Κι αυτό είναι που αγαπώ σε μένα το ”άγνωστο” που ψάχνω να βρω πάντα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως το καταφέρνω κιόλας…
Άνθρωποι παντού τριγύρω μου, πάντα με μια καλή κουβέντα στο στοματάκι τους για μένα: ”το καλό παιδί”… Αχ και να ήξερες τι κρύβει μέσα του αυτό το παιδί θέλω να τους φωνάξω δυνατά αλλά ποιος να με ακούσει και ποιος να με καταλάβει… Ένα χαμογελαστό κορίτσι που έχει περάσει και καλά και πολύ άσχημα, με άλλα λόγια ”διά πυρός και σιδήρου” που λένε… Στα βάσανα και στις φουρτούνες από μικρή, ανεξάρτητα αν ήταν δικά μου ή δανεικά όλα αυτά τα δεινά… Πάντα μου άρεσε να φορτώνομαι και με των άλλων εκτός από τα δικά μου, αγάντα κι όλα καλά έλεγα και δώσε του στη φουρτούνα πάνω την πλώρη μου… Πάντα όμως έρχεται η στιγμή εκείνη που αγανακτάς μέσα σου, φωνάζει η ψυχή σου και έρχεται αντιμέτωπη με το μυαλό σου…
Έρχεται η στιγμή που κουράζεσαι και με απλά λόγια παραιτείται… Γιατί είναι η μοναδική επιλογή που έχεις, γιατί αν δεν παραιτηθείς θα εξοντωθείς… Ξυπνάς λοιπόν μια ωραία μέρα και βάζεις παρωπίδες, κλείνεις τα αυτάκια σου και βλέπεις μόνο όσα θέλεις, ακούς μονάχα όσα εσύ θέλεις… Δεν τα καταπίνεις όλα όπως παλιά, έχεις φτιάξει μέσα σου το καλαθάκι των αχρήστων και βάζεις μέσα ότι σε χαλάει κι ότι σε πληγώνει… Δεν ξέρω αν αυτή είναι πάντα η σωστή λύση, είναι όμως μια διέξοδος… Η δική μου διέξοδος, αυτή που θα μπορέσει να με κρατήσει γερή, ζωντανή και ίσως να με κάνει ευτυχισμένη…
Ευτυχισμένη ε; Τι είπα τώρα… Ποιος είναι αυτός που την ορίζει και ποιος εκείνος που μπορεί να την κατακρίνει… Η ευτυχία άλλωστε είναι πάντα προσωπική και υποκειμενική… Κανείς δεν χωράει μέσα σ’ αυτήν… Κι εγώ πασχίζω γι’ αυτή την ευτυχία, όπως και τόσοι άλλοι άλλωστε, αλλά είπαμε είναι προσωπικό θέμα και ο καθένας την αναζητάει ξεχωριστά… Και που ξέρεις, μπορεί να έρθεις πρόσωπο με πρόσωπο με εκείνην… Και στα μάτια της να δεις όλη τη ζωή εκείνη που ονειρεύεσαι και περιμένεις χρόνια… Κρατάω τις δυνάμεις μου μέχρι τότε, που θα τη συναντήσω και θα την αφήσω να ανοίξει το βιβλίο τη ζωής μου και το κουτάκι της ψυχής μου…
Δεν ξέρω που θα ακούει, πάντως κάπου θα ακούει… Σ’ αυτά τα δυο μάτια τα μαγικά, τα χαμογελαστά, τα μάτια τα αλήτικα… Πότε, που και πως δεν ξέρω… Σημασία έχει ότι ξέρω το ”ποιος” κι αυτό έχει μεγάλη σημασία, για μένα τουλάχιστον… Μέχρι τότε αναμονή… Σαν ένας επιβάτης μέσα σε ένα αεροδρόμιο που περιμένει στη λίστα αναμονής… Έτσι είναι φίλε η αγάπη, περιμένεις, επιμένεις, υπομένεις, αν νομίζεις πως αξίζει βέβαια… Αν όχι μην κάνεις καν τον κόπο και προχώρα παρακάτω… Γιατί η ευτυχία αποτελείται από πολλά, η ευτυχία είναι μια μεγάλη αγκαλιά που κρύβει μέσα της την υγεία, την αγάπη και τον έρωτα… Κι όταν αγαπάς είσαι υγιής, όταν αγαπιέσαι είσαι ευτυχής…
Η αληθινή αγάπη άλλωστε δεν είναι για πολλούς… Γιατί; Γιατί θέλει άντερα, θέλει κότσια, θέλει νεύρα δυνατά… Θέλει πολλά, δεν είναι σαν εκείνες τις εύκολες, τις εφήμερες αγάπες… Και όλως τυχαίως στο ράδιο να παίζει το ”βρε κουτό, βρε κουτό, εγώ θέλω να σε δω ευτυχισμένο”… Καμιά φορά λέω πως συνωμοτεί το σύμπαν για κάποια πράγματα και δυστυχώς έξω δεν πέφτω… Τίποτα δεν είναι τυχαίο, κυρίως όσον αφορά τις γνωριμίες των ανθρώπων… Αυτό που είναι να γίνει θα γίνει, ότι κι αν κάνουμε εμείς ”κάποιος” προνοεί για όλα… Αυτός ο κάποιος τα έχει κανονίσει όλα για εμάς πριν από εμάς… Νομίζουμε πως τα ρυθμίζουμε όλα αλλά δεν παίζει αυτό…
Απλά συμμετέχουμε κι εμείς σε όλο αυτό… Τα ”τυχερά” που λένε… Αυτά τα τυχερά είναι που αξίζουν, γιατί είναι αναπάντεχα, είναι τα πιο όμορφα από όλα… Κι εγώ αυτά τα αγαπάω, αφήνω πίσω μου το παρελθόν και περιμένω στη γωνία του καναπέ αυτά τα όμορφα που θα έρθουν… Για αυτά παλεύω και νιώθω πως θα έρθουν… Μέχρι τότε θα γράφω για όλα εκείνα… Για όλα…
…Όσα δε ζήσαμε, εκείνα μας ανήκουν…