Είναι στιγμές που συλλογίζομαι και διερωτώμαι, τι άραγε έφταιξε κι όλα άλλαξαν σε τούτη τη χώρα! Στη χώρα που τη φώτιζε το απολλώνιο φως, υπάρχει μόνο αγωνία – καταχνιά – ανασφάλεια κυρίως στους νέους ανθρώπους. Μερικοί εξ αυτών, αποφάσισαν θαρραλέα να μείνουν στην υπό κατάρρευση χώρα και να δημιουργήσουν έργο σοβαρό!
Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν νέοι άνθρωποι αποφασίζουν ν’ αρχίσουν μια δουλειά εκ του μηδενός, γιατί χρειάζεται δύναμη ψυχής κι αέρας αισιοδοξίας για ν’ αποφασίσεις κάτι τέτοιο!
Θέλοντας να ψηλαφίσω τη ζωντανή μαρτυρία νέων ανθρώπων, βρέθηκα στο κέντρο της πόλης του Ηρακλείου – στην οδό Κατεχάκη ή οδό Ονείρων – και ως γυναίκα, η ματιά μου έπεσε σ’ ένα καλαίσθητο χώρο ομορφιάς. Μπήκα μέσα βιαστικά, χωρίς να το πολυσκεφτώ. Η Κατερίνα, η Λευκή και η Μαίρη – νεαρά κορίτσια με υποδέχτηκαν με χαμόγελο και ζεστασιά. Η συζήτηση δεν άργησε ν’ αρχίσει, μετά του καλλωπισμού…
- Πόσο καιρό είστε εδώ;
- Λευκή: Εδώ και 2 χρόνια περίπου.
- Πώς πήρατε αυτή την απόφαση σε δύσκολους καιρούς; Δεν ήταν ρίσκο;
- Κατερίνα: Σαφώς, αλλά αν δε ρισκάρεις, εγώ το λέω προσπάθεια κι όχι ρίσκο, εξ αρχής θα έχεις αποτύχει.
- Είστε ευχαριστημένες από την απόφαση αυτή;
- Λευκή: Είμαστε και μάλιστα, πολύ.
- Κατερίνα: Έχουμε την αγάπη όλου του κόσμου και κυρίως, των γυναικών κάθε ηλικίας.
- Μαίρη: Εγώ κάνω την πρακτική μου εδώ και πράγματι το περιβάλλον είναι όμορφο, νιώθω να υπάρχει μέλλον, αισιοδοξώ.
- Κορίτσια, χαίρομαι γιατί είστε αισιόδοξες κι αντιμετωπίζετε με χαμόγελο την κάθε δυσκολία. Είστε πραγματικά αγωνίστριες, στην αρένα της Ζωής!
Τίποτα τελικά δεν είναι ακατόρθωτο αν η προσπάθεια δεν σ’ εγκαταλείπει, αν ο φόβος δεν κυριαρχήσει την ψυχή σου.
Προσπάθησε λοιπόν όσο μπορείς, για να μη μαραζώσει η ψυχή σου από την ορφάνια της χαράς. Αγάπησε τη ζωή πιότερο από πριν, για να είναι ο δρόμος σου πιο φωτεινός, για να δειλιάσει το σκοτάδι να μπει στα φωτεινά σου όνειρα!!
Εύα Καπελλάκη – Κοντού [Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”].