Τι πιο όμορφο από το να έχεις ανθρώπους να σ’ αγαπούν και δεν είναι άλλοι φυσικά από τα αδέρφια… Δεν έχει σημασία αν έχεις 2 η 3, σημασία έχει να έχεις ένα και καλό… Έτσι λοιπόν εγώ γράφω για την αδερφή μου, με άλλα λόγια τον άνθρωπο μου, το δικό μου στήριγμα… Τον άνθρωπο που μπορείς να του εκμυστηρευτείς τα πάντα, τον άνθρωπο που θα μαλώσεις μαζί του γιατί φόρεσες το αγαπημένο της ζευγάρι παπούτσια χωρίς να τη ρωτήσεις…
Εκείνο το άτομο με το οποίο θα ζήσεις επικούς καβγάδες για το άρωμα, τη μπλούζα, την τσάντα, είναι εκείνο το άτομο με το οποίο θα κουρνιάσεις το βράδυ αγκαλιά στο μονό κρεβάτι, θα αρχίσετε να μιλάτε και να γράφετε στα κινητά ασταμάτητα και ο μόνος ήχος που θα ακούγεται θα είναι ο χτύπος της καρδιάς…Κι όταν περάσουν ώρες κοινωνικού σχολίου στα μηνύματα ή αλλιώς κους κους, θα δώσετε την πιο γλυκιά αγκαλιά και θα κοιμηθείτε…
Όταν η μία θα ζεσταίνεται ή θα κρυώνει αντίστοιχα θα κάνει ησυχία και αργές κινήσεις για να μην ενοχλήσει την άλλη που κοιμάται… Εκείνο το πλασματάκι που το πρωί που θα ξυπνήσει θα πας να το αγκαλιάσεις και να του πεις καλημέρα, έχοντας φορέσει το πιο γλυκό σου χαμόγελο… Κι ας είναι 1.5 μέτρο πιο ψηλή από σένα, για σένα θα είναι πάντα το πλασματάκι σου, το μικρό σου…
Κρίσεις μπορεί να περάσαμε πολλές, στιγμές ανεπανάληπτες με τα κοσμητικά επίθετα να δίνουν και να παίρνουν και μετά από λίγο ”έλα, που είσαι, πήρα να δω τι κάνεις, συγγνώμη, σ’ αγαπώ”… Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει αυτή την ανιδιοτελή αγάπη… Γιατί απλά ξέρεις ότι ο ώμος αυτού του ανθρώπου είναι και θα είναι πάντα διαθέσιμος για να κλάψεις, ή να ακουμπήσεις να χασμουρηθείς και να σου πει ”αφού νυστάζεις κοιμήσου, για μαξιλάρι με πέρασες”;
Ο μοναδικός άνθρωπος που ακόμα κι αν σας χωρίζουν 136 ναυτικά μίλια, ακούγοντας σε καταλαβαίνει τι έχεις, είτε είσαι χαρούμενη είτε όχι… Αυτός που δεν θα σε πιέσει να του πεις, αλλά θα σε νιώσει, είναι αυτός που διαβάζει την ψυχή σου χωρίς να είναι απαραίτητο να βλέπει τα μάτια σου… Αν αυτό δεν είναι αγάπη τότε τι είναι; Αυτό το πλασματάκι που κάνετε όνειρα από τα πιο χαζά μέχρι και τα πιο σοβαρά…
Είναι εκείνο το άτομο που πηγαίνοντας στη συναυλία θα σου τηλεφωνήσει να σου αφιερώσει το αγαπημένο σου κομμάτι και θα σου σιγοψιθυρίσει ”λείπεις” κι εσύ θα κλαψουρίζεις στο ακουστικό σαν 18χρονη γκόμενα φοιτήτρια… Εκείνη η αγκαλιά που θα σου κάνει όταν έχει καιρό να σε δει και θα σου φωτίσει την καρδιά και την ψυχή σου… Τα φιλάκια που θα της δίνεις στο μάγουλο όταν κάνει το μακιγιάζ της και θα σε βρίζει, λέγοντας σου ”μα καλά ηλίθια είσαι”, εκείνη την ίδια στιγμή θα λιώνετε από τα γέλια…
Με άλλα λόγια, έχεις μια αδερφή να σε αγαπάει, έχεις ότι χρειάζεσαι… Ένα και καλό άνθρωπο χρειάζεσαι κοντά σου, όχι πολλούς και άχρηστους… Εκείνον που θα κλάψει όταν πονάς και δεν θα το κάνει για να τον δουν αλλά επειδή το νιώθει… Εκείνον που θα σου αγοράσει το αγαπημένο σου επιτραπέζιο δίχως να τον νοιάζει τίποτα άλλο… Αυτόν που σε νιώθει από μίλια μακριά…
…Σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις και φωτίζεις τη ζωή μου όπως και τόσες άλλες με το χαμόγελο σου…
…Στην Άλμα μου…