Η σκέψη μου γαληνεύει στα λόγια του ποιητή. Ο νους μου αναπολεί μέσα από το ιστορικό των «Ελεύθερων Πολιορκημένων» και αναλογίζομαι πόσο πολύ μοιάζει η τωρινή εικόνα της πατρίδας μας, μ’ εκείνη την ιστορική του Μεσολογγίου!
Πράγματι η εικόνα των «Ελεύθερων Πολιορκημένων» είναι θαρρώ η ίδια με την τωρινή.
Βρισκόμαστε σε μια γη μαγευτική με χίλια κάλλη και χίλιες ομορφιές. Αυτή τη γη θέλουν άλλα Έθνη να την «κυριεύσουν» κατά πως θέλουν. Και αναρωτιέμαι μήπως βρισκόμαστε σε αλλοτινούς καιρούς, περασμένες μαύρες εποχές κι όχι στο σήμερα; Άραγε οι διπλωματικές φωνές της Ευρώπης δεν συλλογίζονται ότι σε τούτη τη γη, τον μικρό επίγειο παράδεισο υπάρχει ένας λαός; Ένας λαός που παλεύει καθημερινά για την επιβίωσή του και το μόνο που ακούει από τους «μεγάλους φωτισμένους» της ενωμένης Ευρώπης: μομφές, απειλές, κατηγόριες και για τους εαυτούς τους που υψώνουν σιδηρά παραπετάσματα στα σύνορα των χωρών τους, δεν μιλάνε.
Υψώνουν απειλητικά το χέρι κι ακονίζουν τη γλώσσα τους στα διεθνή FORA εναντίον της μικρής – μεγάλης πατρίδας. Αλλά για την αλληλεγγύη, το φιλότιμο, την ανθρωπιά αυτού του λαού, ουδείς ομιλεί. Κανείς από τους κραταιούς δεν απαλύνει τον πόνο και το μαράζι των Ελλήνων και κυρίως της νέας γενιάς, για την τόση κατάντια!!
Πού είναι οι φωστήρες; Πού είναι, αναρωτιέμαι, οι φιλάνθρωποι εταίροι μας;
Μονολογούμε εσώψυχα τα όνειρά μας, τα σφραγισμένα όνειρά μας στο σεντούκι της ψυχής μας:
Πόσο θα ‘θελα να ταξιδέψω μαζί σου θάλασσα πλανεύτρα, να γνωρίσω κόσμους άγνωστους και με πραμάτεια σοφή να γεμίσω τις αποσκευές μου!…
Η Άνοιξη σε τούτον τον άγιο τόπο κάνει να μονοιάσουνε τα όνειρα όλων των Ελλήνων, μολονότι πάρθηκε η ελπίδα με βία και αυθαίρετα. Αντέχουμε γιατί είμαστε φτιαγμένοι από πέτρα και φως. Αλίμονο!
Ο φόβος δεν ταιριάζει σ’ αυτόν τον λαό, που είναι καθημερινά πλημμυρισμένος με φως.
Τα σπλάχνα αυτού του λαού, είναι με αγάπη κι έρωτα κι η θάλασσα γλυκά την ελεύθερη ψυχή τους ταξιδεύει. Κι όσο οι μεγάλοι προσπαθούν την όψη μας να φθείρουν, το χαμόγελο σαν υψωθεί φωτίζει την φθαρμένη μας όψη και πάλι απ’ την αρχή!
Εύα Kαπελλάκη – Κοντού [Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”].