Πώς πέρασαν κιόλας 5 χρόνια σχεδόν από τότε που σε γνώρισα… Πέντε χρόνια, σαν αριθμός μικρός, σαν περιπέτεια όμως τεράστια. Πάθη, λάθη, πόνος, χαρά, δάκρυα, η δική μας ζωή έχει μέσα από όλα…Αυτό είναι όμως που την κάνει πιο γλυκιά κι ωραία… Εμείς αγαπηθήκαμε πρώτα και μετά ερωτευτήκαμε, αγαπηθήκαμε πολύ όμως από την πρώτη στιγμή… Σαν τώρα θυμάμαι το πρώτο μας ραντεβού, εγώ ντυμένη σε μαύρο κι εσύ σε μπλε…
Το πρώτο μας ποτό με θέα την Πειραϊκή και μετά το πρώτο μας φιλί στο αυτοκίνητο εκεί που το κοπάνησα πάνω στον κάδο και γελούσες ασταμάτητα και με κοροϊδευες… Κι ύστερα πήγαμε στη μαγευτική καντίνα για μπύρα, δεν θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου… Που με πήρες και με πήγες; Αναρωτιόμουνα, σηκώθηκε η γάτα από την καρέκλα για να καθίσω εγώ και καθάριζα με υγρομάντηλα το τραπέζι…
Με πήρες από έναν άλλο κόσμο και με έβαλες μέσα σε ένα άγνωστο κόσμο για μένα, εντελώς άγνωστο, αλλά όμορφο και κυρίως αληθινό… Μου πέταξες τα μαχαιροπίρουνα και με έμαθες να τρώω όπως εσύ χαλαρά και δίχως να με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι… Και αυτό το αναφέρω γιατί εσύ ξεκινώντας από τα πιο απλά και καθημερινά με έμαθες να μην με νοιάζουν οι άλλοι… Γιατί εγώ ζούσα μονίμως με αυτό…
Ίσως γιατί έτσι μου είχαν μάθει να ζω, μια ζωή δίχως νόημα, γέλιο και χαρά… Μια ζωή βασισμένη στο”πρέπει”, εσύ όμως αντικατέστησες το ”πρέπει” με το ”θέλω”… Με έμαθες να θέλω και να μπορώ… Αυτά όλα αγάπησα σε εσένα καρδούλα μου, τον αυθορμητισμό σου, την αγνότητα, την ειλικρίνεια και γενικά ότι δεν σε ένοιαζε και δεν σε νοιάζει τίποτα και κανένας. Μια ελεύθερη ψυχή μέσα σε ένα σώμα, μια χρυσή καρδιά μέσα σε ένα τρυφερό κορμί…
Για αυτό η δική μας η αγάπη ανήκει σε εκείνες τις λίγες, σ’ αυτές τις σπάνιες, που βλέπουμε στις ταινίες, ή διαβάζουμε στα βιβλία… Η αγάπη μας άλλωστε έχει περάσει όλα τα στάδια και θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει η καλύτερη ταινία ή το ομορφότερο βιβλίο… Μια αληθινή ιστορία αγάπης δυο ανθρώπων που το μόνο που έκαναν ήταν να αγαπηθούν τόσο πολύ, χωρίς όμως να προκαλέσουν κακό σε κανέναν.
Αν και πολλοί ήταν εκείνοι που τέθηκαν απέναντι μας με το πιστόλι στον κρόταφο, που στην προκειμένη περίπτωση ο κρόταφος ήταν οι καρδιές μας, γιατί οι δικές μας καρδιές χτυπούν η μια με τον χτύπο της άλλης… Όμως η αγάπη μας βγήκε πάλι νικήτρια και εμείς μέσα από τις στάχτες αγαπημένοι και ενωμένοι όσο ποτέ άλλοτε… Ίσως γιατί πήραμε το μάθημα μας και καταλάβαμε τι και πόσο αξίζει ο ένας για τον άλλον…
Ίσως γιατί εμείς ζούμε μόνο όταν είμαστε μαζί… Σ’ αγαπάω όχι τόσο όσο τον Σεπτέμβριο που σε είχα γνωρίσει… Τώρα σ’ αγαπάω ακόμα πιο πολύ και πιο ώριμα, πιο κατασταλαγμένα, βλέπεις μεγαλώνω κι εγώ όπως όλοι μας… Εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι αυτό που έκανες πάντα να με προστατεύεις και ύστερα να με λατρεύεις…
…Σ΄αγαπώ γι’ αυτό που είσαι, σε αγαπώ γι’ αυτό που είμαι εγώ όταν είμαι μαζί σου, σ’ αγαπώ γιατί μέσα από εσένα ανακάλυψα εμένα…