Αναζητείται ο «από μηχανής θεός» για να φέρει την κάθαρση στον μικρό τούτο τόπο, από την τόση αναστάτωση… Επιτέλους βγήκε στο φως ο έχων παραβατική συμπεριφορά… που τόσο καιρό ταλαιπωρούσε τους πάντες! Είναι «ο τρελός του χωριού», ένα μικρό πλάσμα στο χάραμα της ζωής του.
Συγκεντρώθηκαν οι αρχές του τόπου για να ομολογήσουν τα ανείπωτα λάθη του και τις βίαιες αντιδράσεις του. Όλοι άκουγαν άναυδοι το ανακοινωθέν, σοκαρισμένοι για τον μικρό δαίμονα! Μια είναι η ετυμηγορία τους:
«ΈΝΟΧΟΣ! Επικίνδυνος για την ευδαιμονική, εύρυθμη, πνευματική και γεμάτες αξίες ζωή μας. Την απολύτως ΦΑΡΙΣΑΪΚΗ! Μας διατάραξε ο καταραμένος μπόμπιρας τις ήσυχες, αμάλαγες και καθώς πρέπει ζωές μας. Τι ντροπή! Πρέπει ν’ απαλλαγούμε πάραυτα από δαύτον, στον Καιάδα λοιπόν! Πρέπει να φύγει από τον τόπο μας να επέλθει η κάθαρση από αυτό το μίασμα! ΕΞΟΡΙΑ».
Κοινωνία, τι κρίμα! Δεν ακούς πλέον, δεν βλέπεις, δεν αποφασίζεις δίκαια. Δια του ξεπλύματος στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ δεν οφείλεις τίποτα σε κανένα, ούτε καν στα παιδιά σου. Η οσμή νεκροθαλάμου μού έπνιξε τα στήθη! Η φαυλότητα και ο Φαρισαϊσμός, έκδηλος πλέον, ξεδιάντροπα – μιας και δεν υπάρχει το μέτρο από οποιαδήποτε πλευρά προερχόμενο.
Ξέρεις εσύ, ναι εσύ που με χαρά φωνασκείς και καταμαρτυρείς του τρελού δαίμονα την ορμή και της ταραγμένης του ψυχής το θυμό, κοίταξες λίγο μέσα σου για μια στιγμή; Για ένα λεπτό άνοιξες τα μάτια σου για να δεις την εσωτερική δυσοσμία σου; Άραγε αν την αισθανόσουν, τι θα έκανες; Μήπως ως δήμιος εσύ, μαζί με τους Ταγούς μια Νέας Ελλάδας… που μας καταντήσατε κοινωνούς σε λειτουργική πομπή, απέραντων νεκροθαλάμων, θα γινόσουν νεκρική στάχτη στ’ αποκαΐδια σας μη αντέχοντας το βάρος τόσων εκατομβών στο φαύλο βωμό των συμφερόντων σας;
Του «Τρελού» το φως…
Περπατώ μες στης νύχτας το φως,
μες στους δρόμους μονάχος.
Γελώ και μιλώ στους σπουδαίους
βουβός αλητάκος!
Ανάπαυση ζητώ στ’ ονείρου το άπλετο φως!
Των ανθρώπων το βλέμμα κοιτώ,
κερνώντας νιότης ανθό.
Της ντροπής το παιδί είμαι ‘γώ,
με θέλει κανείς; Ρωτώ!
Στα μονοπάτια του νου μου αναζητώ,
το χάδι της μάνας το γλυκό…
Είμαι φτιαγμένος από φως, μονολογώ.
Πρίγκιπας σε θρόνο χρυσό,
τις λύπες μου τραγουδώ
λουσμένος με φως ταξιδεύω απλός,
ανώνυμος, βουβός στου ήλιου το φως,
της μάνας μου ο «Τρελός»!!
Εύα Καπελλάκη – Κοντού [Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”].