Κάθε φορά που καταφεύγω στην βιβλιοθήκη μου (καθημερινά) παρατηρώ με ικανοποίηση ότι σε περίοπτη θέση, δίπλα στους μεγάλους της λογοτεχνίας έχω φροντίσει να με χαιρετά πάντα και το βιβλίο του Μάνου Χατζηδάκη που τιτλοφορείται: Ο Καθρέφτης και το μαχαίρι, εκδόσεις Ίκαρος.
Πρόκειται για συγκεντρωμένα κείμενα που με αξιοθαύμαστη παρρησία δημοσίευε ο ίδιος ο συνθέτης σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής και μέσα στα πλαίσια της γνήσιας ελευθερογνωμίας και πολιτικού ήθους που τον χαρακτήριζαν, ο Χατζιδάκις κυριολεκτικά στρεφόταν εναντίον όλων. Πάντοτε κατόπιν γόνιμης σκέψης, με σοβαρότητα και ειλικρινές ενδιαφέρον για το μέλλον του τόπου όπου έτυχε να γεννηθεί και να διαδραματιστεί ο βίος του. Βεβαίως, η ανύπαρκτη, νευρωτική,επαρχιώτικη, παλαιοσοσιαλιστική, decadence κοινωνία της μεταπολίτευσης δεν θα μπορούσε να ανεχτεί έναν γνήσιο αστό, αναθεωρητή και μονίμως διαμαρτυρόμενο καλλιτέχνη να ανθίζει, να επηρεάζει, να κρίνει συμπεριφορές ανικανότητας και Βαλκανικής μιζέριας δίχως να τον κατακεραυνώσει.
Η Ελλάδα από τότε έπρεπε να αισθάνεται λεβέντικη και διωκόμενη, οι πολιτικοί της σε συνεννόηση με τους πολίτες της καλλιεργούσαν όπως και σήμερα την νοοτροπία του τιμωρημένου, φτωχού πλην τίμιου παιδιού της Ευρώπης. Τον ρόλο του δερβέναγα ταλιμπάν που θα έβαζε τον Χατζηδάκη και τον κάθε Χατζηδάκη στην “θέση του” ανέλαβε η κατάπτυση Πασοκική “Αυριανή” (ομιλούμε για ρεσιτάλ κιτρινισμού, όχι αστεία) η οποία φρόντισε να επισημαίνει αδιαλείπτως με σχόλια γηπεδικής αισθητικής την ομοερωτικότητα του συνθέτη, να επιτίθεται στην οικογένειά του, στο έργο του, στην κουλτούρα που δεν μπορούσε ούτε καν να αντιληφθεί ο νεόκοπος αριστερός των 80s. Και ενώ το μπαράζ επιθέσεων εις βάρος του μουσικού υπήρξε ανελέητο, εκείνος με μία απλή, ψύχραιμη κίνηση κυριολεκτικά τους είπε: This is how we rock! Διέκοψε συναυλία του, καταδίκασε τον κιτρινισμό της εφημερίδας και καθιέρωσε με τον τρόπο του τον όρο “Αυριανισμός” που χρησιμοποιούμε μέχρι σήμερα όποτε κάνουμε λόγο για λασπολογία και σκόπιμη παραπληροφόρηση. Το συμπέρασμα; Θεός ο Χατζηδάκης, σκουπίδι η Αυριανή. Μπορεί η προαναφερθείσα εφημερίδα να σταμάτησε την κυκλοφορία της όμως παρόμοιες εφημερίδες όχι απλώς κυκλοφορούν εν έτη δύο χιλιάδες δεξαέξι αλλά και λειτουργούν ως σύγχρονοι καρδινάλιοι, υπερπατριώτες και σούπερ δικαστές.
Η σημερινή “Αυγή”, γνωστή και ως “Η εφημερίδα της αριστεράς” ή ακόμα καλύτερα ως: O κράχτης-διαφημιστής του ΣΥΡΙΖΑ, φροντίζει με κάθε ευκαιρία να κρατά ζωντανή την παράδοση του ψεύδους, της προμελετημένης επιθετικότητας και της ηθικολογίας στο όνομα του “λαού”. Ανέκαθεν παρακολουθούσα επιφυλακτικά την εν λόγω εφημερίδα εφόσον δεν ήμουν ποτέ σε θέση, ούτε να πιστέψω σε πομφόλυγες και φληναφήματα των αρθρογράφων της, ούτε να συγκινηθώ από την χωριάτικη, ψευτοεπαναστατική αισθητική της. The mind does not work this way! Η πρώτη σοβαρή σαχλαμάρα της “Αυγής” για μένα ξεκίνησε το δυο χιλιάδες δεκατρία. Τότε που το ελληνικό σοβιέτ επιχείρησε με μία σειρά προπαγανδισμών και μισών ειδήσεων να αποδομήσει την σπουδαιότερη Ελληνίδα ποιήτρια της εποχής μας. Αναφέρομαι βεβαίως στο περίφημο περιστατικό με τα παγκάκια και τους μετανάστες της Κυψέλης. Τότε που η Κική Δημουλά απέκτησε τη ρετσινιά της “ρατσίστριας” στη συνείδηση του κάθε ανενημέρωτου – έτοιμου να τα χάψει όλα- πολίτη. Το διδακτικό υφάκι και ο πατερναλισμός της “Αυγής”- ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι θα άρχιζε τουλάχιστον να ατονεί έπειτα από τέτοια αμετροέπεια. Και όμως, αντί να λιγοστεύουν οι κορώνες ανοησίας μετά από μία τόσο άδικη επίθεση σε μία τόσο σημαντική ποιήτρια, το παραλήρημα μίσους για την διανόηση, την κουλτούρα, τον προβληματισμό είχε μόλις αρχίσει. Στο στόχαστρο της εφημερίδας μπήκε και η συγγραφέας και ιστορικός, Σώτη Τριανταφύλλου. Μία μεγάλη πεζογράφος! Από τις καλύτερες συγγραφείς της σημερινής Ελλάδας! Για την “Αυγή” δεν έχει σημασία η γνώση ( η κυρία Τριανταφύλλου είναι πραγματική βιβλιοθήκη από μόνη της), το ταλέντο, η ευαισθησία, το στυλ, ο σεβασμός, η ψύχραιμη ματιά, οι διαφορετικές οπτικές, το φιλελεύθερο πνεύμα. Για την “Αυγή” και τους φαιοκόκκινους σημασία έχει οι πνευματικοί άνθρωποι να στέκονται ανυπότακτοι απέναντι στο κατεστημένο, εκτός κι αν είναι αριστερό! Διαφορετικά μόκο αγαπητοί κύριοι! Σε αυτή τη χώρα μιλάνε και επαινούνται αποκλειστικώς τα άκρα, οι άλλοι στα σπίτια μας ή έξω από την χώρα! Διβάνη, Χωμενίδης, Τατσόπουλος, Χειμωνάς, Κορτώ στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν θέση.
Θα αναρωτηθεί κάποιος. Διαβάζω την “Αυγή” και ενοχλούμαι; Η απάντηση είναι όχι. Όμως ο αριστερός χρυσαυγιτισμός που μαστίζει την χώρα δεν περνά καθόλου απαρατήρητος. Και επειδή όλοι έχουμε δικαίωμα να λέμε ό,τι θέλουμε, εγώ δηλώνω πως επιθυμώ να βάλει λουκέτο η “Αυγή” ώστε να απαλλαχθούμε πλέον από τους αχρείαστους. I think i’ve reached my limits!