Τον τελευταίο καιρό πιάνω τον εαυτό μου σε συζητήσεις με τους φίλους να χρησιμοποιώ όλο και πιο συχνά φράσεις όπως: “Θυμάσαι;”, “τότε δεν ήταν που…”, “ε καλά, πάνε ήδη δέκα χρόνια”, “αααα, όντως; πάνε τόσα; Σαν χθες το θυμάμαι”. Άρχισα να αναρωτιέμαι εάν πρόκειται για είδος νοσταλγίας ή για μία διακριτική αποστασιοποίηση από γεγονότα και καταστάσεις. Δεν πλησιάζω ακόμα τόσο αισθητά τα τριάντα αλλά δεν είμαι πια ούτε και δεκαοκτώ.
Περνάω ώρες στο γραφείο μου γράφοντας και διαβάζοντας. Έχω πραγματική ανάγκη από απομόνωση, ζεστό καφέ, μουσική και αρμονικό περιβάλλον ώστε να λειτουργήσω παραγωγικά. Γράφω προτάσεις τη μία δίπλα στην άλλη και συνειδητοποιώ πως όλες μου οι ιστοριούλες, όλα μου τα διηγήματα, οι μυθιστορηματικές ιδέες κινούνται πλέον γύρω από νεανικά χρόνια και ξεχασμένες μόδες. Με άλλη κουλτούρα, διαφορετικές σκέψεις, αντισυμβατικές προσεγγίσεις και βάσεις ζωής. Γεμάτες από παιδιά που βιάστηκαν να μεγαλώσουν. Το μυαλό μου φαίνεται να έχει κολλήσει πεισματικά στα εφηβικά μου Vans -we are infinite- γραμμένο με την ευλάβεια των δεκαπέντε χρόνων, καλλιγραφικά , στις μαύρες φράντζες, στις σκακιέρες, στα χαριτωμένα spider bites και στα περικάρπια , στα μελαγχολικά ποιήματα και στα μπλε ηλεκτρίκ Headphones. Στις ζακέτες με κουκούλα, στα αγόρια και τα κορίτσια του Myspace και του Hi5. Κάθε φορά που παρακολουθώ το ” the perks of being a wallflower ” με παίρνουν τα κλάματα. Ο Charlie είναι το καλύτερο παιδί που έχω γνωρίσει! Το Rock n Roll με γεμίζει αισιοδοξία όμως είναι παλιό, οι χοροί νέων ανθρώπων και τα parties αποφοίτησης με συγκινούν αλλά με γεμίζουν μελαγχολία. Οι βόλτες μέσα στη βροχή παραμένουν πάντως αλησμόνητες. Ένα άλλο ρεύμα, another world!
Υπολογίζεται πως οι γενιές αλλάζουν κάθε εικοσιπέντε χρόνια. Φαίνεται όμως ότι από το δυο χιλιάδες και μετά , έχουν αρχίσει να αλλάζουν ανά δέκα, το πολύ ανά δεκαπέντε έτη! Είμαστε τελικώς μία γενιά που διάβασε άλλα βιβλία, μεγάλωσε με άλλες ταινίες, άκουσε άλλες μουσικές, είδε διαφορετικές σειρές, ταυτίστηκε με διαφορετικούς ήρωες. Τα αστεία μας τα καταλαβαίνουμε μόνο μεταξύ μας, τα references σε Digimon, Harry Potter και Kingdom Hearts φαίνονται σαν γραφικές συμπεριφορές γεροπαράξενων. Οι προτιμήσεις μας έχουν αρχίσει να γίνονται αιτία σνομπισμού, δεν αφορά τα σημερινά γυμνασιόπαιδα τί μας συγκινεί, τί μας εμπνέει και με τί γαλουχηθήκαμε. Είμαστε γύρω στα είκοσι πέντε και όμως για εκείνα έχουμε ενταχθεί για τα καλά στην κοινωνία των ενηλίκων. Δεν καταλαβαίνουμε πόση σημασία έχει το check in και η απουσία ενός Like. Μιλάμε με πανεπιστημιακούς, εκδίδουμε βιβλία, έχουμε σχέσεις που διαρκούν πάνω από έναν χρόνο. To Tumblr μας φέρνει σε σχετική αμηχανία, τα Starbucks είναι απλά ένα ευχάριστο Καφέ με ποικιλία ροφημάτων και οι ερωτικές ιστοριούλες σε σχολικές τουαλέτες δεν μας σκανδαλίζουν. Είμαστε πια οι ” μεγάλοι “. Ό,τι έχω αγαπήσει μαζί με τους φίλους μου φέρει πια μία αύρα μύθου. Στα ακουστικά μου, οι My Chemical Romance – όπως συνηθίζαμε να λέμε- τα σπάνε! Welcome to the black parade! Η Playlist συνεχίζεται με Fall out boy, Green Day, Simple Plan, 30 seconds to Mars, Paramore, Tokio Hotel, the Smiths, The Pretty Reckless, Foo Fighters, the Killers και πολλούς άλλους δικούς μας. Τους ακούω και σκέφτομαι ότι δεν έχω καμία διάθεση να αλλάξω.
Η αλήθεια είναι πως όλοι μας έχουμε υποστεί κάποιες αλλαγές. Χάσαμε λίγο σε εμφάνιση, κερδίσαμε κάπως σε εμπειρία. Τώρα πια καπνίζω πολλά τσιγάρα και ξενυχτώ συχνά αποφεύγοντας όμως την απόλυτη ταύτιση με το αγαπημένο Sex and drugs and Rock n Roll της εφηβείας και ελπίζω να δω πολλά ωραία ακόμη να συμβαίνουν γύρω μου. Θέλω να ζήσω κι άλλα χρόνια μέχρι η γενιά μου να ανήκει στην ιστορία. Δεν αποχωρίζομαι τις Emo επιρροές μου και ομολογώ πως θα προτιμούσα περισσότερες μέρες με σύννεφα, λογοτεχνία και βροχή. Αγαπώ τον κόσμο μου και συγχρόνως τον ψέγω που ενηλικιώθηκε τόσο σύντομα. Κακιώνω σε όλα εκείνα τα παιδιά του Punk και του Rock που σιγά σιγά κατέληξαν να ονειρεύονται οικογένειες και παιδιά μέσα σε μικροαστικά και επαρχιώτικα περιβάλλοντα. Εγώ θέλω ένα αεροπλάνο και συνεχώς να ταξιδεύω! Κάποιοι δεκαπεντάχρονοι φαίνεται κάτι να γνωρίζουν για όλα αυτά που γράφω. Όπως κι εγώ γνώριζα στα δεκαπέντε μου τους Rolling Stones και τον Σοπενχάουερ. Ίσως ψαχτούν περισσότερο αργότερα, όταν θα θεωρούνται κι εκείνοι από μία νεότερη γενιά, οι “μεγάλοι “. Καλά κάνουν βέβαια, κάθε φουρνιά έχει και τα δικά της βιώματα. Δεν έχω καμία διάθεση να επιβάλλω κάποια εξιδανίκευση παρελθόντος. Κανένα παρελθόν δεν είναι καλύτερο. Απλώς αυτό που καταγράφω έτυχε να είναι το δικό μου και των ανθρώπων που αγάπησα.