Στην εποχή της τρέλας, της μελαγχολίας, της κατάθλιψης μιλάς για νορμάλ συμπεριφορές και καταστάσεις; Πες μου σε παρακαλώ μέσα από αυτό το πρότυπο που εμφανίζει η κοινωνία με την ταμπέλα του φυσιολογικού ότι έτσι πρέπει, έτσι είναι το σωστό και άλλες τέτοιες «μπαρούφες», πόσους ανθρώπους βλέπεις αληθινά ευτυχισμένους;
Ζούμε μηχανικά, δουλεύουμε ανόρεχτα ,ερωτευόμαστε χωρίς να ερωτευόμαστε, κάνουμε οικογένειες και τις διαλύουμε μαζί με τις ψυχές μας και όλα αυτά γιατί… για να είμαστε εντάξει απέναντι σε ένα σάπιο σύστημα που το βάφτισαν το πρέπον κοινωνικό status… άσε μας άνθρωπε μου που έχεις μια ζωή να ζήσεις και τη ζεις για όλους τους άλλους… ψάχνεις το άλλο σου μισό γιατί δεν έμαθες να είσαι ολόκληρος… μεγάλωσες με ηθικούς φραγμούς και νιώθεις ενοχές για ότι τυχόν σε κάνει ευτυχισμένο, γιατί ίσως δεν είναι αποδεκτό από τους άλλους. Πολλοί μισοί άνθρωποι στον κόσμο αυτό μαζεύτηκαν και πώς να κάνουν ένα «όμορφο ολόκληρο» που θα διαρκέσει και θα αντέξει στο χρόνο.
Μεγάλωσες μονολογείς και σε τρώει το άγχος που δεν έκανες όσα «πρέπει»… ξέχασες βέβαια που άλλοι άνθρωποι δεν είχαν την τύχη να φτάσουν μέχρι εκεί που είσαι. Ξέρεις τι αναρωτιέμαι, αν ο καθένας μας αγαπούσε τον εαυτό του πραγματικά, άραγε πόσα θαύματα θα έκανε στον κόσμο αυτό; Γιατί όλα είναι ροή και κάθε δράση φέρνει αντίδραση… σκέψου να δρας χαμογελώντας πόση ομορφιά έχεις να σκορπίσεις γύρω σου και πόση ώθηση έχεις να δώσεις στους άλλους για το δικό τους παραπάνω βήμα.
Να ζείτε μωρέ, δεύτερη ζωή δεν έχει. Να ζείτε με τρέλα…όμως και με την αντίληψη πως για κάθε πράξη υπάρχει και η αντίστοιχη συνέπεια… αλλά και η συνέπεια καλή κακή είναι εμπειρία, είναι μάθημα, είναι ένα βήμα στο μονοπάτι που οι ίδιοι χαράζουμε. Να ζούμε με οδηγό το μέσα σας, αυτό είναι το ζητούμενο… γιατί αν το ακούγαμε περισσότερο από τις φωνές του κόσμου, όλα σίγουρα θα ήταν αλλιώς… η ζωή είναι δώρο και στα δώρα απαντάμε με ευχαριστώ!!!