Η μοίρα αγάπη μου ποτέ δεν ξέρεις πως θα τα φέρει,εκεί που νομίζεις πως όλα έχουν χαθεί, πως η ζωή σου έχασε κάθε χρώμα και ελπίδα, εκεί έρχεται η αστραπή που φωτίζει τα πάντα και ξαφνιάζεσαι τόσο που δεν μπορείς να πιστέψεις αν όλο αυτό είναι αληθινό ή κάποιος σου κάνει πλάκα… Για αυτό λέγεται και μοίρα, γιατί απλά δεν ξέρουμε τίποτα από όλα όσα έπονται και όλα όσα νοσταλγούμε να συμβούν…
Ο έρωτας για παράδειγμα, θύμα της μοίρας μας είναι, εκεί που ζεις υποτονικά και πιθανόν διαλυμένος από κάτι που πέρασες και πόνεσες χωρίς να το αξίζεις και έμεινες ανάμεσα σε 4 τοίχους να αναρωτιέσαι το ”γιατί σε μένα, τι έφταιξα, ποιον πείραξα;”, εκείνη τη στιγμή μπορεί να σου χτυπήσει την πόρτα και να νιώσεις όπως ποτέ ξανά. Ένας άνθρωπος απέναντι σου με δυο μάτια που να σε κοιτούν και να ταξιδεύουν με τους χτύπους της καρδιάς σου…
Όμως κι αυτός ο άνθρωπος μπορεί να είναι πληγωμένος από όσα έχει βιώσει κατά καιρούς ίσως πιο δυνατός από σένα, ίσως όμως και πιο αδύναμος, με αποτέλεσμα να ”φοβάται” να εκδηλωθεί, να ζήσει, να αγαπήσει γιατί ξέρει πως όταν δώσει την καρδιά της η πυξίδα της θα αφεθεί σε σένα και σε καμία περίπτωση δεν θέλει να την ρίξεις πάνω στα βράχια…
Δεν την νοιάζουν τα πολλά, την νοιάζουν όμως εκείνα τα λίγα και τα σημαντικά. Δεν θέλει βιτρίνες και ψεύτικα εφέ, θέλει χαμηλά φώτα και μια αγκαλιά, να την κάνει να ηρεμεί, θέλει να νιώθει και να μην σταματήσει ποτέ να σε ερωτεύεται ξανά και ξανά, μέρα με τη μέρα, λεπτό με το λεπτό… Ίσως θέλει κάθε μέρα να σ’ αγαπάει περισσότερο από ότι την προηγούμενη και να κάνει το παν για να χαμογελάς..
Ίσως να θέλει η ευτυχία να είναι ζωγραφισμένη στο προσωπάκι σου και να σπαρταράς από αγάπη και συναισθήματα, θέλει να ανατριχιάζεις στη σκέψη της και μόνο, σαν να σε ακουμπάει με τα ροδοπέταλα ενός τριαντάφυλλου σε όλο σου το κορμί. Λαχταρά το ”εμείς και το μαζί”, κάθε στιγμή παντού και πάντα… Δεν φοβάται την απόσταση, δεν φοβάται τους ωκεανούς γιατί τους έχει διασχίσει, άλλωστε η απόσταση εκμηδενίζεται μπροστά στη δύναμη που έχει η αγάπη όταν είναι αληθινή…
Μη φοβάσαι να χαμογελάσεις, μην φοβάσαι να την αγαπήσεις, αγάπησε την σιγά-σιγά και σταθερά (φαντάσου τον τρόπο που ξεκινάς τη φόρτωση στο γκαζάδικο σου, στην αρχή σιγά μέχρι να τσεκάρεις τις γραμμές σου και στη συνέχεια τα δίνεις όλα και φτάνεις το rate στα ύψη), αυτό θέλει κι αυτή.Μπορεί να μην μιλάει πολύ , ίσως της αρέσει να γράφει περισσότερο γιατί το να διαβάζεις κάτι μπορεί να σε αγγίξει περισσότερο από το να στο λένε…
Ίσως να θέλει να στα πει όλα μαζεμένα όταν την έχεις αγκαλιά και την χαϊδεύεις απαλά , τη στιγμή εκείνη που θα μυρίζεις το άρωμα της και θα μεθάς από τη δροσιά και τη φρεσκάδα της… Δώσε της την ευκαιρία να σε αγκαλιάσει και να σε φιλάει όλη νύχτα κάτω από τα καυτά σεντόνια…Δεν ανήκει στη μάζα αυτή, έχει δική της σημαία,όπως κι εσύ για αυτό είσαι διαφορετικός…
…distance is a test to see how far love can travel…