Δεν υπάρχει στιγμή που να μην μιλήσουμε με τη Α. και να μην αναφερθούμε στο καίριο θέμα μας: μετά τι σχολή τι; Το πτυχίο το πήραμε, οι γονείς χάρηκαν, το κεφάλαιο αυτό έκλεισε. Και τώρα τι κάνουμε; Ξεμείναμε από δικαιολογίες κι οι γονείς ζητούν να μάθουν: θα γυρίσεις χωριό ή θα περάσεις στο μεταπτυχιακό; Σκέφτεσαι την επιλογή του χωριού και την επιστροφή στο παιδικό σου δωμάτιο και νιώθεις το πρόσωπο σου να γίνεται πράσινο. Μεταπτυχιακό απαντάς. Σε ποιο τομέα, σε ποια πόλη, πότε; Απάντηση καμία, όχι γιατί αδιαφορείς αλλά γιατί μέσα στο κεφάλι σου επικρατεί το χάος. Δεν έχεις τις απαντήσεις.
Πρέπει να βρεις το μεταπτυχιακό που θα σε εξασφαλίσει όχι τόσο στην Ελλάδα όσο έξω. Ποιο έξω; Πρέπει να έχεις μία βάση για έξω(κυρίως χρηματική). ΟΚ, θα πιάσω δουλειά, λες και μετά γελάς. Ποια δουλίτσα στην Ελλαδίτσα θα σου εξασφαλίσει τη ζωή σου; Με 400€ στην καλύτερη περίπτωση βγάζεις ένα νοίκι και τους μισούς λογαριασμούς όχι να βάζεις και στην άκρη. Κι αν βρεις το μεταπτυχιακό, πώς θα το πληρώσεις; Με τη δουλειά;
Στο τέλος πονοκεφαλιάζουμε από τη συζήτηση και το αφήνουμε. Μετά από λίγο όμως μου λέει, είδες αυτή με το που τελείωσε τη σχολή της βρήκε δουλειά στο τάδε γραφείο και μάλιστα πάνω στο αντικείμενο της. Πρέπει να είχε μεγάλο μέσο! Οπότε καμία ελπίδα για μας που δεν έχουμε μέσο; Λες να χάθηκε τελείως η αξιοκρατία; Υπάρχει όμως κι ο άλλος, της λέω, που έχει τελειώσει την σχολή του εδώ και πέντε χρόνια και ζει στο παιδικό του δωμάτιο κάνοντας ιδιαίτερα των 5€. Υπάρχει και μια τρίτη περίπτωση, αυτή της τύχης, του τύπου «όλα τα ωραία έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις». Μπορεί η δουλειά να μας κάτσει σε μία άσχετη στιγμή κι έτσι τα πράγματα να φτιάξουν . Από εκεί κι έπειτα η συζήτησή μας άρχισε να γίνεται πιο ελπιδοφόρα… μέχρι βέβαια την στιγμή που θα ξαναπέσουμε.
Παρόλα αυτά όλη την ώρα πηγάζει μέσα μας μια μικρή ελπίδα ότι και μεταπτυχιακό θα κάνουμε και δουλειά θα βρούμε. Μπορεί να μην είμαστε έτοιμοι ακόμα να κάνουμε τις απαραίτητες θυσίες αλλά κάποτε θα τις κάνουμε. Μπορεί τώρα το μέλλον μας να φαίνεται χαμένο, όταν όμως έρθει η ώρα θα τα αφήσουμε όλα πίσω μας, προς αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος.