Όταν ήρθα για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη, μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα. Ξετρελάθηκα με την παραλία της, με τον κόσμο της, με το πανεπιστήμιο και με τόσα άλλα. Μ’ άρεσε που συναντούσε κανείς τόσους διαφορετικούς πολιτισμούς, τα μνημεία της που σε πήγαιναν τόσους αιώνες πίσω. Γενικά τη θαύμαζα σαν πόλη. Βέβαια μετά από τόσο καιρό διαμονής εδώ, δεν βλέπω πλέον τόσο την ομορφιά της όσο τα προβλήματα της.
Περπατώντας στην Τσιμισκή, κάθε λίγα μέτρα βλέπεις κι από έναν άστεγο, ο οποίος προκειμένου να προστατευθεί από το κρύο έχει καλυφθεί με νάιλον, χρησιμοποιεί για στρώμα ένα χαρτόνι και για μαξιλάρι έχει την τσάντα με τα υπάρχοντά του. Σπάνια σταματάει κάποιος για να τους δώσει λίγα λεφτά ή ένα πιάτο φαΐ αλλά ακόμα κι αυτό δεν βοηθάει στην επίλυση του προβλήματός τους, απλά τους βοηθάει να επιβιώσουν ακόμα μία μέρα… στους δρόμους. Εννοείται πως αυτή η κίνηση είναι βοηθητική γι’ αυτούς τους ανθρώπους αλλά εδώ χρειάζονται πιο δραστικά μέτρα, μέτρα που πρέπει να προέλθουν από το κράτος, από τον δήμο.
Ένα ακόμα θέμα που προκύπτει είναι το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους που κοιμούνται στα πεζοδρόμια είναι και πρόσφυγες, οι οποίοι φεύγοντας από τη μία απάνθρωπη κατάσταση έρχονται στην άλλη. Κοιμούνται έξω (στην καλύτερη τους προσφέρουν και σκηνές, οι οποίες κάνουν το δράμα τους πιο υποφερτό!) περιμένοντας τη λύση από τα «ανθρώπινα» κράτη μας. Αλλά ξεφεύγω από το θέμα.
Ένα ακόμα σοβαρό πρόβλημα είναι ότι η μετακίνηση με ειδικές ανάγκες είναι μία δύσκολη αποστολή. Αν περπατήσει κανείς στην Εγνατία στην περιοχή των πανεπιστημίων είναι λίγο δύσκολο να μην σκοντάψει πάνω στα σπασμένα πεζοδρόμια. Επίσης ανίδεοι οδηγοί αφήνουν τα αυτοκίνητά τους είτε σε αναπηρικές θέσεις, είτε πάνω σε πεζοδρόμια ή ράμπες. Αδύνατον ένας άνθρωπος σε αναπηρική καρέκλα να μετακινηθεί. Που είναι η δημοτική αστυνομία, να ελέγξει τους οδηγούς αυτούς;
Βλέποντας αυτά τα δύο κυριότερα (κατά τη γνώμη μου) προβλήματα, αναρωτιέμαι που είναι το κράτος, το κράτος «αλληλεγγύης»; Που είναι η αλληλεγγύη μας σε αυτά τα άτομα; Χρειάζεται μία κινητοποίηση εκ μέρους μας. Όμως ακόμα και τότε το κράτος, ο δήμος κτλ θα το γυρίσουν στην κλασική δικαιολογία: δεν υπάρχουν λεφτά. Σύμφωνοι, ας το δεχτούμε ότι δεν υπάρχουν λεφτά. Όμως βρέθηκαν κονδύλια για να φτιαχτεί η παραλία της Θεσσαλονίκης αλλά δεν βρίσκονται για να δημιουργηθούν χώροι φιλοξενίας ή να φτιαχτούν τα πεζοδρόμια! Βρέθηκε χώρος για να στεγάσει ο πρωθυπουργός τους συνεργάτες του, αλλά δεν βρίσκεται χώρος για να στεγάσει οικογένειες!