Ποτέ δεν έχουμε καθίσει να μιλήσουμε για τα πολύ προσωπικά μας, για όλα εκείνα που μας βαραίνουν και μας έχουν λυγίσει κατά καιρούς… Από τη μια εσύ που φοβάσαι τον εαυτό σου και ύστερα εμένα και δεν μιλάς κι από την άλλη που εγώ που δεν σου μιλάω επειδή δεν με αφήνεις… Νομίζεις πως επειδή ο ένας είναι θεωρητικά στην ”ανατολή” κι ο άλλος στη ”δύση”, υπάρχει και χάσμα;
Κάνεις πολύ μεγάλο λάθος φίλε, δεν έχεις ιδέα τι μπορεί να καταλάβει μια γυναίκα ενστικτωδώς και μόνο. Με περνάς για χαζή; Δεν νομίζω, αλλά ακόμα κι αν νομίζεις πως λόγω του νεαρού της ηλικίας μου και της τρέλας που κουβαλάω δεν μπορώ να καταλάβω τι σταυρό κουβαλάς, τότε πλανάσαι… Πλανάσαι, γιατί εγώ δεν σε έχω αφήσει να καταλάβεις πόσο μα πόσο πολύ σε νιώθω…
Τα μάτια σου πίσω από την αυλαία κρύβουν πόνο και μάλιστα μεγάλο, πόνο και παράπονο συνοδευόμενα από ένα γιατί κι ένα γαμώτο… Γιατί πέρασε η ζωή σου και βλέπεις πίσω τι έχεις κάνει, τι δεν έχεις κάνει και πόσα θα μπορούσες να κάνεις… Που είσαι τώρα, τι ζεις και αν ζεις… Να σου πω εγώ λοιπόν αφού εσύ δεν μπορείς ούτε να τα πεις ούτε και να τα πιστέψεις ο ίδιος.
Εγκλωβισμένος μέσα σε ένα γυάλινο δοχείο ήσουν, είσαι και θα είσαι, αφού δεν τολμάς να μιλήσεις, να χαμογελάσεις, να εκφραστείς και να ζήσεις ρε γαμώ το μπελά σου… Να ζήσεις για σένα και όχι για τους άλλους… Έμαθες να ζεις για άλλους, να παλεύεις για άλλους, να πονάς και να μοχθείς για αυτούς τους άλλους… Ξέχασες όμως κάτι σημαντικό, εσένα…
Ξέχασες τη ζωή σου, το λόγο ύπαρξης σου, μπήκες σε καλούπια για να ικανοποιήσεις τα ”θέλω” των άλλων μα ποτέ τα δικά σου… Προχώρησες με γνώμονα το θέλω και το πρέπει… Και τώρα τι; Πάρε τα θέλω και τα πρέπει σου γράψε τα με μεγάλα γράμματα πάνω σε ένα κομμάτι ξύλο και ξεκίνα να χτυπάς το κεφάλι σου με όση δύναμη σου έχει απομείνει…
Ξέρω πως μέσα σου κρύβεις πολλά καλά στοιχεία που κανένας μέχρι τώρα δεν κατάφερε να τα βγάλει προς τα έξω και να σε κάνει να χαμογελάσεις… Το βλέμμα σου είναι καθαρό κι αυτό μου δίνει όλες τις απαντήσεις στα ερωτήματα μου. Αυτό που με πονάει όμως είναι ότι πονάς πολύ και για πολλά…
Όμως δεν μιλάς, είτε γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή τώρα πια, είτε γιατί δεν έχεις αντοχές… Και στις δυο περιπτώσεις ο παρονομαστής είναι κοινός… Δεν ξέρω πως νιώθεις τώρα πια, που έχασες από μπροστά σου τόσα, αυτό που ξέρω όμως να σου πω με κάθε ειλικρίνεια είναι πως είσαι μέσα στην καρδιά μου…
Ήσουν, είσαι και θα είσαι, έτσι όπως θέλω εγώ, γιατί εγώ προχωράω με το θέλω, αφήνω το πρέπει σε σένα… Κράτα το πρέπει σου εσύ, εγώ θα κρατήσω κάθε τι καλό που κρύβεις μέσα σου, κάθε τι καλό που άφησες να βγει προς τα έξω σε μερικές στιγμές αδυναμίας σου που είχες ανάγκη να μιλήσεις, να πεις κάτι έστω το παραμικρό… Εκείνες τις μικρές στιγμές που λύγισες…
Τις στιγμές εκείνες που έβαλες τον εγωισμό και το πρέπει στην άκρη… Αυτό κρατάω, αφού δεν μπορώ να κρατήσω εσένα στην αγκαλιά μου και να σου πω, πως είσαι όμορφος όταν χαμογελάς με την καρδιά σου. Να σου πω πως φωτίζεις τον κόσμο μου όταν χαμογελάς, να σου πω πως έχεις όμορφα μάτια και ωραία υφή. Να σου πω πως τα χέρια σου είναι μαλακά και ανάλαφρα…
Να σου πω πως σε ερωτεύτηκα δίχως να το καταλάβω και χωρίς να προλάβω να το ελέγξω, δεν το ήθελα μα δεν μπόρεσα και να το συγκρατήσω. Ούτε που κατάλαβα πως ανοίχτηκα, προσπαθώ να θυμηθώ αλλά μάταια μωρό μου… Δεν θυμάμαι τίποτα, λες και πήρα μια γομολάστιχα και τα έσβησα όλα… Θυμάμαι όμως το βλέμμα σου όταν σου έριχνα σπόντες, ξέρω πως σου άρεσε και σου αρέσει…
Ξέρω πως κολακεύεσαι, ξέρω πως ίσως ένιωσες κι εσύ εκείνο το σκίρτημα και το φτερούγισμα στην καρδιά… Να ξέρεις πως εγώ το ένιωσα και μάλιστα πολύ, παγωμένα δάχτυλα και θερμοκρασία σώματος στο κόκκινο… Αϋπνία και ανησυχία, νεύρα και ένα χαμόγελο στο άπειρο σκέφτωντας σε…
Δεν ξέρω γιατί συνέβη, ξέρω όμως ότι είναι αληθινό, ξέρω πως δεν έχουμε κακία μέσα μας εμείς, ξέρω πως έχουμε μέσα μας όμορφα αισθήματα κι εσύ ρε γαμώτο έχεις καλά στοιχεία… Αλλά έπεσες σε πολλά μέσα και ξέχασες να ζεις… Νόμιζες και νομίζεις πως η ζωή είναι η δύναμη που κατέχεις με ότι αυτό συνεπάγεται… Όμως δεν είναι έτσι, ζωή είναι και η αγάπη και το φιλί κι η αγκαλιά…
Η αγκαλιά που σου ζήτησα, όχι το κρεβάτι σου αλλά η αγκαλιά μαζί σου έχει μεγαλύτερη αξία από όλα… Να ξέρω τουλάχιστον πως είσαι εδώ, να μάθω τι ένιωσες και πως ένιωσες, γιατί δεν μπορεί να ήταν ψέμα όλο αυτό… Δεν μπορεί να έπαιξες με το μυαλό και την καρδιά μου…
Δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό, όσο κι αν το προσπάθησα… Δεν με αφήνεις κιόλας να το δεχτώ, δεν με αφήνεις να σε ”μισήσω” κι ούτε να σε ”μισήσω” δεν εννοώ κάτι κακό, σε καμία περίπτωση απλά να σε απομυθοποιήσω μέσα μου… Να σε βγάλω από τη θέση που σε έχω και να σε βάλω κάπου καλά κρυμμένο για μένα, για να μην πονάω και να μην σκέφτομαι… Για να μην βασανίζομαι και να μην κλαίω τα βράδια πάνω στο τιμόνι μου…
Δεν ξέρω αν ποτέ διαβάσεις αυτό το ξεφύλλισμα της καρδιάς μου, ξέρω όμως ότι το έγραψα για σένα, ξέρω πως σε ερωτεύτηκα αγνά, αληθινά και τίμια χωρίς παρενθέσεις κι αριθμούς… Μισώ τους αριθμούς και ίσως να το ξέρεις τώρα πια… Αγαπάω λίγα αλλά αληθινά, ασήμαντα για σένα μα σημαντικά για μένα… Κάτι τελευταίο, αυτό που νιώθω από ότι φαίνεται δεν ήρθε τώρα, υπήρχαν τα κατάλοιπα, ξέρω καλά όμως πως ότι νιώθεις για κάποιον νιώθει κι αυτός για σένα…
Άρα, ίσως να μην έπεσα και τόσο έξω μαζί σου… Έβαλες το πρέπει ανάμεσα μας αν όντως ένιωσες κάτι για μένα και τα διέλυσες όλα… Νιώθω τι νιώθεις, νιώθω από τον τρόπο που με κοιτάς όταν νομίζεις πως δεν σε βλέπω… Σε βλέπω όμως, όχι με τα μάτια μου αλλά με την καρδιά μου…
Την ξέρεις άραγε αυτή τη λέξη; Ξέρεις την ύπαρξη της; Θέλω να πιστεύω πως κάπου, κάπως, κάποτε άκουσες αυτή τη λέξη… Μ’ αυτήν ταξιδεύω εγώ, αυτή είναι η δική μου η πυξίδα, ο προορισμός μου στο ταξίδι της ζωής μου που δεν έχει ναύλο ούτε θέλω, ούτε πρέπει…
Κι αν τώρα καρδιοχτυπάς, μην το αφήνεις άλλο μέσα σου, μην το πνίγεις, δεν μπορείς να το κάνεις όσο και να προσπαθείς… Δεν μπορείς να με ξεγελάσεις, είναι πολύ δύσκολο… Έχω καταλάβει σχεδόν τα πάντα για σένα πριν καν σκεφτείς εσύ τι μπορεί να έχω καταλάβει…
Μην φοβηθείς πάλι το πρέπει σου και τον εγωισμό σου, σκέψου εμένα στην αγκαλιά σου και το χέρι σου στο στήθος μου για να ακούς πόσο γρήγορα χτυπάει εκείνη όταν με αγγίζεις… Ζήσε τη στιγμή σου μαζί μου, δεν πρόκειται να πονέσεις, ίσως να χαμογελάσεις και να βγεις για λίγο από το τούνελ σου…
…Σε περιμένω, μην αργείς…