Διαβάζω τις ερωτικές εξομολογήσεις διαφόρων ανθρώπων και η πένα παίρνει φωτιά,διψώντας για λίγες σταγόνες εξιλέωσης στο ηλεκτρονικό νεφέλωμα. Νιώθω να κατακλύζονται οι γωνίες της καρδιάς μου από μια ζοφερή νοσταλγία. Μου λείπουν οι δικές μας στιγμές που, με αναλγησία, αφαίρεσες από το βιβλίο της ζωής σου… Και προχωράς μπροστά, ατάραχος ,χωρίς συναίσθημα, χωρίς μια αδιόρατη, έστω, λύπη να συννεφιάζει παροδικά τα μάτια σου….
Σαν δικαστής και δήμιος έβγαλες μια καταδικαστική απόφαση ερήμην μου και την εκτέλεσες, χωρίς να συμπεριλάβεις στα πρακτικά σου το δικό σου μερίδιο ευθύνης….
Κομματάκια διάσπαρτα στους δρόμους της μνήμης μου,ανασύρονται και συνθέτουν όλα αυτά που με πονάνε σε σχέση με σένα… και ζυγιάζω τις μνήμες να δω ποια είναι πιο αβάσταχτη απ’ όλες… Υποθέτω ότι είναι θέμα ημέρας… κάθε μέρα, κάτι διαφορετικό πονάει, σαν ένα κατακερματισμένο σώμα.
Ξέρω… βγάλαμε τα ξίφη και πληγώσαμε ο ένας τον άλλο αλλεπάλληλα. Αν και δεν πρόδωσα ποτέ την σχέση μας,μετανιώνω και δηλώνω ένοχη για τα λάθη μου. Εσύ, όταν συζητάς με την συνείδησή σου, κάνεις το ίδιο; Δεν θα μάθουμε ποτέ… έριξες την ταφόπλακα πάνω μας και ανάσταση δεν θα υπάρξει γι’ αυτά που ονειρευτήκαμε… τα πήρε ο άνεμος, όπως και τις ψεύτικες υποσχέσεις σου και τα λίγα μα ωραία λόγια σου…
Σου αφιερώνω, λοιπόν, αυτό το ρέκβιεμ… μπορεί και να σου το χρωστάω κιόλας… μπορεί να το χρωστάω και στον εαυτό μου… Κι όσο για την συγχώρεση; Είναι μακρινός ο ορίζοντας και κοντόφθαλμος ο πόνος… Ίσως και να΄ρθει,ποιος δύναται να ξέρει;