Κλασσικά κι εκεί που δεν το περιμένεις, έρχεται ο έρωτας να σου χτυπήσει την πόρτα. Ένας έρωτας που λαχταρούσες μα δεν ήξερες πως θα εξελισσόταν και αν… Πάει καιρός από τότε που ”σε γνώρισα”, μέσα από μια φωτογραφία, γοητεύτηκα από το ύφος σου, το στυλ σου, τα σχόλια σου και τα μικρά μηνύματα σου συνοδευόμενα από εικόνες με λουλούδια, καρδούλες και ότι άλλο συνεπάγεται…
Ένας παιδικός έρωτας θα μπορούσε να πει κάποιος, ένας εφηβικός έρωτας, κάτι αγνό μα και σιωπηλό. Σιωπηλό από μένα που ενώ έβλεπα ότι με ”ψάχνεις”, ότι με ”κυνηγάς” κι ότι με θέλεις τόσο πολύ, δεν σου μιλούσα… Αναρωτιόμουν μέχρι χτες το βράδυ αν και ποτέ θα μου μιλούσες, αν θα συζητούσαμε ώστε να ξεσπάσει όλο αυτό. Πολλές φορές μου έλειπες κι άλλες τόσες σου θύμωνα.
Θύμωνα με μένα που σε σκεφτόμουν όλο και πιο συχνά, παράλληλα όμως θύμωνα και με σένα που εξαφανιζόσουν συνεχώς έστω και μέσα από αυτό το ρημάδι το διαδίκτυο… Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς έχεις μέσα στο μυαλό σου για μένα. Δεν ήθελα τίποτα το ιδιαίτερο ρε γαμώτο,να μάθω μόνο ήθελα τι νιώθεις, τι σκέφτεσαι και τέλος πάντων όσα είχα δικαίωμα να ξέρω…
Έπρεπε και ήθελα να ξέρω, για μένα και την καρδιά μου, να κλείσω τη σελίδα τη δική μας αλλά να ξέρω τι γίνεται και τι συνέβη… Κι έτσι ξαφνικά, μέσα στο βράδυ καθώς οδηγούσα, είδα πως ήσουν εκεί, δεν σου μίλησα παρόλο που αναρωτήθηκα όταν σε είδα ειδικά Κυριακή βράδυ… Χάρηκα και θύμωσα την ίδια στιγμή. Πάτησα το γκάζι και αύξησα την ένταση της μουσικής και ξαφνικά όπως είχα το κινητό στη δόνηση, ένιωσα το χέρι μου να δονείται αφού το κρατούσα κι έτρεμα από τα νεύρα, την ένταση και το πάθος μου…
Μην γνωρίζοντας ποιος μπορεί να μου έστειλε μήνυμα, άνοιξα και είδα το κλασσικό ”τι κάνεις;όλα καλά;”… Δεν ξέρω γιατί αλλά σου απάντησα διαφορετικά από κάθε άλλη φορά που σου έλεγα πως είμαι καλά και πως παλεύω… Κρυβόμουν βλέπεις, δεν ήθελα και δεν έπρεπε να καταλάβεις… Όμως χτες βράδυ δεν ξέρω γιατί, αλλά σου είπα πως κόβω βόλτες με το αυτοκίνητο μου, έτσι ένιωθα και έτσι στο είπα, αφού αυτό έκανα…
Απάντησες πως θέλεις να με συναντήσεις και εκεί έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, το μόνο που θυμάμαι είναι να πατάω γκάζι ξανά… Τα δάχτυλα των χεριών μου πάγωσαν και κάπνιζα ασταμάτητα… Έτρεξα σπίτι, έβαλα μια βότκα και σου απαντούσα τόσο αγνά, τόσο αληθινά και τόσο… παθιασμένα… Είχα χαθεί μέσα στην οθόνη, τα φώτα κλειστά, η μουσική δυνατά κι εγώ χαμένη στον κόσμο μου…. στον κόσμο μας…
Είχα δίκιο τελικά, ότι νιώθεις για κάποιον νιώθει κι αυτός για σένα… Το ένστικτο μου δεν με διέψευσε… Οι ώρες πέρασαν σαν την βροχή από το παράθυρο με ιλιγγιώδη ταχύτητα χωρίς να το καταλάβω… Σε ρώτησα αν είσαι ερωτευμένος μαζί μου και απάντησες ”ναι”… Αυτό ήθελα να ακούσω, αλλά δεν ήξερα αν όντως είναι έτσι… Έχασα ξανά τη γη κάτω από τα πόδια μου…
Δεν ξέρω τι θέλω από σένα, ίσως να θέλω να ζήσω αυτόν τον έρωτα που μας χρωστάμε, μετά από τόσο πολύ καιρό… Το σίγουρο είναι πως δεν θέλω το κρεβάτι σου, αλλά την αγκαλιά, το φιλί και το χάδι σου… Αυτήν την αγκαλιά μου τη χρωστάς και όπως είπες θέλεις να με σφίξεις τόσο δυνατά και να χαϊδεύεις τα μαλλιά μου…
Έχει σταματήσει το μυαλό μου, όπως και το δικό σου… Έχει γίνει η σκέψη μου και το κορμί μου σμπαράλια… Ο χρόνος σταμάτησε στο αγάπη μου, στο σε σκέφτομαι τόσο καιρό, στο απόψε αποφάσισα να τα παίξω όλα για όλα και να σου μιλήσω… Έπρεπε να μου μιλήσεις, το χρωστούσες και στους δυο, το χρωστούσες στα κομμάτια της ψυχής μου…
…Να με προσέχεις και να μ’ αγαπάς πολύ, άλλωστε αυτό το πολύ ενώνει τους ωκεανούς… Σου έδωσα το πράσινο λοιπόν, ”go ahead” και ίσως να είσαι εσύ το πιο σωστό μου λάθος…
…Μα να θυμάσαι, η καρδιά μου είναι γυάλινη και χρήζει προσοχής και ιδιαίτερης αγάπης…