Το γαλλικό δίδυμο του σκηνοθέτη Philippe de Chauveron και του πρωταγωνιστή Christian Clavier (πρώην Αστερίξ), που μας χάρισε προ τριετίας την ξεκαρδιστική κωμωδία Τι Σου Κάναμε, Θεέ Μου, επέστρεψε αυτό το καλοκαίρι στο ίδιο στιλ, με μια ακόμη πιο αιχμηρή κωμωδία που περιστρέφεται και πάλι γύρω από την πολυπολιτισμικότητα της σύγχρονης Γαλλίας και βασίζεται ακριβώς στο ίδιο χιούμορ.
Βρε, καλώς τους! (À bras ouverts, 2017) – Κωμωδία, 91΄
Σκηνοθεσία: Philippe de Chauveron
Σενάριο: Guy Laurent, Marc de Chauveron
Πρωταγωνιστούν: Christian Clavier, Ary Arbittan, Elsa Zylberstein
Ένας φιλελεύθερος Γάλλος διανοούμενος δηλώνει δημόσια πως θα δεχθεί οποιαδήποτε οικογένεια Ρομά επιθυμεί να διαμείνει στο σπίτι του, προκειμένου να αποδείξει πως δε μένει μόνο στα λόγια στις απόψεις του για την ομαλή συμβίωση μεταξύ των διαφορετικών πολιτισμών. Όταν, όμως, βρεθεί όντως μια τέτοια οικογένεια, επικρατεί το χάος.
Η υπόθεση της ταινίας στηρίζεται σ΄ ένα κλασικό αλλά δύσκολο να αντικρουστεί επιχείρημα των λαϊκιστών που αντιτίθενται στη μετανάστευση απέναντι στους φιλελεύθερους συνανθρώπους τους: «αφού λέτε ότι πρέπει να δεχτούμε με τους Ρομά/τους έγχρωμους/τους μουσουλμάνους/τους διαφορετικούς γενικότερα, γιατί δεν παίρνετε μερικούς σπίτι σας;». Ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας μας (Clavier) ισχυρίζεται ότι θα το κάνει αν του ζητηθεί, αλλά δεν περιμένει ποτέ πως η θεότρελη και πολυμελής Ρομά οικογένεια Μπαμπίκ τον ακούει και σκοπεύει να εγκατασταθεί στην υπερπολυτελέστατη έπαυλή του. Μη μπορώντας να κάνει πίσω, καθώς τότε όλοι θα τον χαρακτήριζαν υποκριτή, τους δέχεται, κι έχουμε στα χέρια μας ίσως την πιο ανορθόδοξη συμβίωση στα χρονικά.
Καθαρά από πλευράς σεναρίου, η ταινία είναι απόλυτα προβλέψιμη. Η συμβίωση της φιλελεύθερης πλην μεγαλοαστής γαλλικής οικογένειας με τους Ρομά, που δεν έχουν καμία πρόθεση να υιοθετήσουν τις πρακτικές των οικοδεσποτών τους στην καθημερινότητά τους (μόνο όποιες τους συμφέρει), φαντάζει αδύνατη στην αρχή, περνά σκαμπανεβάσματα, αλλά σταδιακά «στρώνει» (αν και όχι τελείως), με πιθανά ρομαντικά «διασταυρώματα» να δημιουργούνται μεταξύ των δύο οικογενειών. Αν και η ιδέα είναι αρκετά πρωτότυπη, το ξετύλιγμα της ιστορίας δεν προσφέρει ουδεμία έκπληξη στο θεατή.
Αυτό δε σημαίνει, φυσικά, πως η ταινία δεν είναι αστεία και ψυχαγωγική. Ειδικά στο πρώτο μέρος, μέχρι να ωριμάσει κάπως η συμβίωση και να σοβαρέψουν ελαφρώς τα πράγματα, το παράλογο, ξεκαρδιστικό χιούμορ του Τι Σου Κάναμε, Θεέ Μου κάνει την πανηγυρική του επανεμφάνιση. Εστιασμένα στις εμφανείς διαφορές μεταξύ των οικογενειών και κυρίως των «πατριαρχών» τους, τα αστεία δίνουν και παίρνουν για τουλάχιστον το πρώτο ημίωρο.
Όσοι έχουν δει την προηγούμενη ταινία του ίδιου τιμ, ωστόσο, θα αντιληφθούν αμέσως πως εδώ έχουμε μια λιγότερο κωμική και ανάλαφρη προσέγγιση του όλου θέματος. Ο Chauveron προσπαθεί, ταυτόχρονα με την ψυχαγωγία, να προβληματίσει και να δώσει τροφή για σκέψη στο κοινό για ένα πραγματικά φλέγον θέμα στη σύγχρονη Ευρώπη. Σε αντίθεση με την χαριτωμένη παράνοια του Τι Σου Κάναμε, Θεέ Μου, εδώ έχουμε ένα σοβαρότατο θέμα που απλώς αντιμετωπίζεται με ελαφρότητα και χιούμορ.
Αυτή η μίξη δε δικαιώνει ιδιαίτερα το σκηνοθέτη, βέβαια, καθώς η ταινία ούτε τόσο ξεκαρδιστική είναι ούτε μπορεί να ληφθεί ιδιαίτερα στα σοβαρά ως προς τα θέματα που προσεγγίζει. Εξακολουθεί να είναι μια ανάλαφρη ταινία, ιδανική για μια καλοκαιρινή βραδιά σ΄ ένα θερινό σινεμά (τη συνιστώ ανεπιφύλακτα, ειδικά με καλή παρέα), αλλά δεν έχει κάτι να δώσει στο θεατή από τη στιγμή που τελειώνει.
Οι καταπληκτικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών, ιδίως του Clavier, και το αναμφίβολα έξυπνο χιούμορ του σεναρίου τη διασώζουν, την καθιστούν ευχάριστη, αποδεικνύουν τις δυνατότητες της συγκεκριμένης ομάδας συντελεστών στο δύσκολο είδος της «πολυπολιτισμικής κωμωδίας». Ο Chauveron μπορεί να μην κατόρθωσε ακριβώς να βρει τη χρυσή τομή μεταξύ σοβαρού και αστείου, μπορεί το χιούμορ του να είναι λίγο πιο χοντροκομμένο, αλλά δημιούργησε ακόμη μια αξιόλογη ευρωπαϊκή καλοκαιρινή κωμωδία, πάνω σ΄ ένα επίκαιρο θέμα. Και πριν σπεύσουμε να κρίνουμε σκληρά, ας αναρωτηθούμε πόσοι έχουν καταφέρει να τον μιμηθούν αυτά τα τελευταία χρόνια…
Βαθμολογία: 7,5/10