Έχει ψηφιστεί η καλύτερη αμερικανική κωμωδία όλων των εποχών, από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου. Αποτελεί μια από τις πιο γνωστές και εμβληματικές ερμηνείες της θρυλικής Marilyn Monroe. Μια που μπήκε ο Αύγουστος και το καλοκαίρι φτάνει στο αποκορύφωμά του, αξίζει να αφιερώσουμε μερικές γραμμές για μια ταινία που, εκτός των άλλων, άλλαξε τη ροή της ιστορίας του είδους.
Some Like it Hot (1959) – Κωμωδία, 120΄
Σκηνοθεσία: Billy Wilder
Σενάριο: Billy Wilder & I.A.L. Diamond
Πρωταγωνιστούν: Marilyn Monroe, Tony Curtis, Jack Lemmon, Joe E. Brown
Δύο μουσικοί στο Σικάγο της Ποτοαπαγόρευσης γίνονται άθελά τους μάρτυρες σε φόνο μεταξύ συμμοριών, και αναγκάζονται να ντυθούν γυναίκες για να στελεχώσουν ένα γυναικείο συγκρότημα που ταξιδεύει στο Μαϊάμι.
Αυτή η πραγματικά επαναστατική, για την εποχή της, ταινία, φέρει τη σφραγίδα του μεγάλου Billy Wilder (Double Indemnity, The Lost Weekend, Sunset Blvd., Seven Years Itch κλπ), ενός δημιουργού που ήξερε καλύτερα απ΄ τον καθένα να συνδυάζει το έγκλημα, το μελόδραμα και το χιούμορ. Κατά κάποιον τρόπο, το συγκεκριμένο έργο μπορεί να θεωρηθεί και μαύρη κωμωδία, και ίσως η πρώτη στο είδος της όχι και τόσο… κατάλληλη για ανηλίκους.
Το χιούμορ της ταινίας βασίζεται στο σενάριο του Wilder, το οποίο συνδυάζει μια πρωτότυπη υπόθεση, έξυπνα γκαγκ που βασίζονται συχνά σε κλισέ της εποχής, και χιούμορ που προκύπτει ακόμη κι από τους «σκοτεινούς» χαρακτήρες της (ο George Raft, για παράδειγμα, διακωμωδεί την ίδια του την εικόνα ως κινηματογραφικός γκάνγκστερ). Ταυτόχρονα, εκμεταλλεύεται το δημοφιλές κόνσεπτ «ταινία μέσα στο τρένο», αλλά και τις φυσικές –και όχι μόνο- ομορφιές των παραλιών του Μαϊάμι, που τότε στέγαζαν για το καλοκαίρι τους περισσότερους εκατομμυριούχους των ΗΠΑ.
Όπως έκανε, ωστόσο, με όλες τις μεγάλες παραγωγές του, ο Wilder πέτυχε διάνα με την επιλογή των πρωταγωνιστών του. Το εκπληκτικό δίδυμο του ζεν πρεμιέ Tony Curtis και του πληθωρικού Jack Lemmon στο πλευρό μιας ώριμης υποκριτικά, επιτέλους, Marilyn Monroe. O Wilder ήταν ίσως ο μοναδικός σκηνοθέτης που μπορούσε να διαχειριστεί την άστατη σταρ, στα τελευταία χρόνια της ζωής της και της έδωσε την ευκαιρία να αναδείξει, εκτός από τα πλούσια κάλλη της, το ταλέντο της στην κωμωδία και το συχνά παραγνωρισμένο χιούμορ της.
Παρότι καθαρά προϊόν της εποχής της, η ταινία παραμένει επίκαιρη γιατί συνδυάζει πολλά είδη χιούμορ. Άλλοτε ελαφριά και ρομαντική, άλλοτε σκοτεινή, φλερτάροντας με το γκανγκστερικό φιλμ, άλλοτε θεοπάλαβη και με καυστικές ατάκες (ειδικά όταν εισάγεται ο τρομερός πάμπλουτος μεσήλικας που υποδύεται ο Joe E. Brown), ο Wilder έφτιαξε μια ταινία για… όλα τα γούστα. Μοναδικοί χαρακτήρες, ατάκες συχνά χωρίς λογική, ειδυλλιακά τοπία, κι ένα ρομάντζο μεταξύ αστέρων για… κερασάκι, η ταινία δε θα μπορούσε παρά να σημειώσει μεγάλη επιτυχία.
Αξίζει να δούμε λίγο την ταινία και από ιστορικής πλευράς. Ο Wilder προσέγγισε, έστω και μέσω μιας κωμωδίας, θέματα αρκετά «ταμπού» για τον αυστηρά συντηρητικό τότε αμερικανικό κινηματογράφο, όπως το crossdressing (άνδρες που ντύνονται γυναίκες), το γυμνό (αρκετές, για την εποχή, αποκαλυπτικές σκηνές, αν και ποτέ υπέρ το… δέον) και τις live δολοφονίες (φόνοι σπανίως απεικονίζονταν τότε στην οθόνη). Ο Wilder, μάλιστα, επέλεξε να γυρίσει την ταινία του ασπρόμαυρη, για να αποτυπώσει καλύτερα την εποχή που περιγράφει, και να μη ζητήσει καν άδεια από την επιτροπή λογοκρισίας της εποχής (αν και λογικά θα την έπαιρνε), προκειμένου να προκαλέσει και να δώσει… υποσχέσεις στο κοινό που έβλεπε το έργο.
Σχεδόν 60 χρόνια μετά την πρεμιέρα της, η ταινία εξακολουθεί να είναι φρέσκια και διασκεδαστική, ειδικά για τους λάτρεις του κλασικού σινεμά. Αν και εμφανώς προϊόν της εποχής της, δεν έχει χάσει καθόλου από τη λάμψη της και δικαίως θεωρείται η πρώτη σύγχρονη κωμωδία στην ιστορία του κινηματογράφου. Έχοντας όλα τα στοιχεία που χρειάζεται για να πετύχει το στόχο του, ο μεγάλος Wilder έφτιαξε ακόμα μια ταινία που άφησε εποχή και αξίζει παρακολούθησης.
Βαθμολογία: 8/10