Σήμερα θέλω να σας πάω πίσω. Και όταν λέω πίσω εννοώ στο 1994. Εκείνη τη χρονιά κυκλοφόρησε η ταινία Muriel’s Wedding που θα σχολιάσουμε παρακάτω. Προσωπικά, μου αρέσει πολύ να βλέπω ταινίες προηγούμενων δεκαετιών και χωρίς να έχω ακούσει για την συγκεκριμένη, αλλά ανακαλύπτοντας την τυχαία σκέφτηκα να της δώσω την ευκαιρία να αποκτήσει νέα φωνή. Για να είμαι ειλικρινής από την αρχή μέχρι την μέση περίπου τα κωμικά της στοιχεία με τρόμαξαν, αλλά παρακολουθώντας την ταινία μέχρι το τέλος και κατανοώντας τα κεντρικά θέματα και μηνύματα ζωής που τόσο φυσικά πρόβαλε δεν μπορούσα να κρατήσω την γνώση της ύπαρξή της μόνο για μένα.
Η Muriel Heslop (Toni Collette) ζει στο Porpoise Spit, στην Αυστραλία, αλλά η ζωή της δεν είναι αυτή που θα ήθελε. Τόσο η οικογένειά της όσο και οι φίλες της την υποτιμούν και την εξευτελίζουν. Η μόνη στιγμή που ξεφεύγει από την πραγματικότητά της είναι όταν βρίσκεται στο δωμάτιό της και ακούει τραγούδια από το αγαπημένο της συγκρότημα, τους ABBA. Πιστεύει ότι ο μόνος τρόπος για να καταφέρει να κάνει κάτι στη ζωή της, να σταματήσουν τα αρνητικά και κακεντρεχή σχόλια για αυτή και να γίνει ευτυχισμένη είναι με το να παντρευτεί. Έχοντας πάντα αυτό τον στόχο στο μυαλό της, η ζωή της παίρνει διαφορετική τροπή όταν συναντάει την παλιά της συμμαθήτρια Rhonda (Rachel Griffiths) και αποφασίζουν να αφήσουν την μίζερη ζωή στο Porpoise Spit πίσω τους. Θα τα καταφέρουν;
Σκηνοθέτης και σεναριογράφος είναι ο P.J. Hogan, ο οποίος έχει βρεθεί ξανά με την διπλή αυτή ιδιότητα στην ταινία Peter Pan (2003), αλλά έχει συνεισφέρει και σε άλλες γνωστές και επιτυχημένες παραγωγές, όπως τις My Best Friend’s Wedding (1995) και The Dressmaker (2015) στην πρώτη ως σκηνοθέτης και στην δεύτερη ως σεναριογράφος. Στην συγκεκριμένη παραγωγή, το σενάριο είναι αυτό που υπερτερεί, όπως θα δεις και παρακάτω χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η σκηνοθεσία δεν είναι καλή. Έχουμε πολλά κοντινά πλάνα, καθώς μέσα από το πρόσωπο προβάλλεται η ανθρώπινη φύση και η δύναμή της, που αποτελούν κεντρικά θέματα της ταινίας. Πέρα από τον P.J. Hogan, όλοι οι καλλιτέχνες από τα τμήματα της διακόσμησης, της γκαρνταρόμπας, του μακιγιάζ και του κομμωτηρίου καταφέρνουν να μεταδώσουν την αίσθηση ότι βρισκόμαστε στην δεκαετία του 90. Επίσης, η Alison Barrett, η οποία ήταν υπεύθυνη για το κάστινγκ ξεχωρίζει για την άριστη δουλειά της, αφού τα μέλη της οικογένεια Heslop όχι μόνο είναι άριστοι ηθοποιοί, αλλά επίσης μοιάζουν καταπληκτικά σαν να ήταν όντως στενοί συγγενείς.
Η υποκριτική δεινότητα τόσο της οικογένειας Heslop όσο και των υπολοίπων χαρακτήρων είναι εμφανής. Καταφέρνουν να ανταποκριθούν σε σκηνές κωμικές, αλλά και δραματικές. Είναι όλοι τους φυσικοί και πειστικοί. Αυτή που ξεχωρίζει είναι η Toni Collette, που δικαίως βρίσκεται στη θέση της πρωταγωνίστριας. Δεν φοβάται να τσαλακώσει την εικόνα της, καθώς είναι καταπληκτική τόσο σε σκηνές που συμπεριφέρεται με αφέλεια όσο και σε εκείνες που κλαίει. Το βλέμμα της θα σε καθηλώσει ειδικά στις σοβαρές στιγμές. Παρομοίως, η μητέρα της Muriel, η Betty Heslop, που την υποδύεται η Jeanie Drynan, αν και δεν εμφανίζεται σε πολλές σκηνές, από το βλέμμα της μπορείς να καταλάβεις τις στενοχώριες και το δράμα που βιώνει.
Τέλος, το μεγαλύτερο θετικό της ταινίας είναι το σενάριό της. Πέρα από το γεγονός ότι θυμίζει άνετα διαλόγους που θα μπορούσε κάθε άνθρωπος να έχει στην καθημερινότητά του χωρίς να είναι επιτηδευμένο ή πομπώδες, φαίνεται μέσα από τις διάφορες καταστάσεις η ωρίμανση ενός ανθρώπου. Η ωρίμανση αυτή φαίνεται να είναι δυνατή για τον καθένα μέσα από την αναζήτηση του εαυτού του και να παραμένει ο εαυτός του ακόμα και αν υπάρχουν άτομα που τον υποτιμούν ή του ζητούν να αλλάξει και έχοντας φίλους που τον στηρίζουν όσο δύσκολα και αν είναι τα πράγματα και μπορούν να τον συγχωρήσουν ακόμα και όταν κάνει λάθος, γιατί κανείς δεν είναι αλάθητος. Το μόνο πταίσμα που μπορώ να αναλογίσω στο σενάριο και γενικότερα στην ταινία είναι ότι δεν δόθηκαν κάποιες σημαντικές λεπτομέρειες, όπως η ηλικία της Muriel ή πόσο καιρός πέρασε από το ένα σημαντικό γεγονός μέχρι το άλλο.
Συμπερασματικά, αν σου αρέσουν οι παλιές ταινίες και είσαι ενήλικας, καθώς υπάρχουν σκηνές που είναι ακατάλληλες για μικρότερες ηλικίες, τότε θα ταυτιστείς με την προσπάθεια για ενηλικίωση και ωριμότητα και θα ενθουσιαστείς με τους ηθοποιούς.